 |
Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΓΓΑΡΑ
Χιλιάδες οικογένειες υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων ξοδεύουν κάθε χρόνο τεράστια χρηματικά ποσά προκειμένου να δουν τα παιδιά τους να περνούν την είσοδο κάποιας ανώτερης ή ανώτατης σχολής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μεγάλα είναι χρηματικά ποσά που καταβάλλονται στη συνέχεια από τις οικογένειες και για τη φοίτηση των φοιτητών μέχρι τη στιγμή που θα λάβουν το πολυπόθητο πτυχίο τους από την σχολή των ΑΕΙ ή των ΤΕΙ της χώρας.
Χιλιάδες λοιπόν είναι εκείνοι οι υποψήφιοι που μετά από κοπιώδεις προσπάθειες, ατελείωτες ώρες μελέτης, φροντιστηρίων και σχολείου καταφέρνουν να εισαχθούν σε σχολές της πρώτης προτίμησής τους. Υπάρχουν βέβαια και οι «άτυχοι», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους, που δεν επιτυγχάνουν το στόχο τους με αποτέλεσμα είτε να μην καταφέρνουν να εισαχθούν σε καμιά από τις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε να εισάγονται σε κάποιες σχολές που ήταν από τις τελευταίες τους επιλογές.
Πολλές από τις επιλογές των υποψηφίων δεν είναι σωστές, γεγονός που το αντιλαμβάνονται με την ολοκλήρωση των σπουδών τους, όταν δηλαδή βγαίνουν στην αγορά εργασίας και σε εκατοντάδες των περιπτώσεων οδηγούνται στην ανεργία.
Ωστόσο, αυτό είναι μόνο η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη, ακόμη σοβαρότερη πλευρά, αφορά τη σχέση των σπουδών του πτυχιούχου με την εργασία την οποία κάνει ή ενδέχεται να κάνει. Κι αυτό γιατί, αν η ανεργία είναι η μία όψη του προβλήματος, η ετεροαπασχόληση, δηλαδή το να απασχολείται κάποιος σε εργασίες που είτε δεν έχουν καμία συνάφεια με τις σπουδές του είτε έχουν πολύ μικρή, κυριαρχεί στις τάξεις των πτυχιούχων, καθώς αφορά περίπου τέσσερις στους δέκα. Μάλιστα στον τομέα της ετεροαπασχόλησης, η Ελλάδα κατέχει σήμερα τη δεύτερη θέση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Είναι αλήθεια ότι ο κίνδυνος της ανεργίας, της ετεροαπασχόλησης ή της υποαπασχόλησης αφορά πολλές ειδικότητες. Το μαρτυρούν τα στοιχεία Υπηρεσιών ανά την Ελλάδα που καταγράφουν το 2009 περίπου 100.000 άνεργους πτυχιούχους, ενώ την ίδια στιγμή η εμπειρική έρευνα αποκαλύπτει ότι 10.000 απασχολούνται σε εργασίες που έχουν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση με τις σπουδές τους ή υποαπασχολούνται σε κρατικά προγράμματα (ΟΑΕΔ) με πολύ χαμηλές αμοιβές.
Αυτοί που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση είναι οι πτυχιούχοι τμημάτων ΑΕΙ- ΤΕΙ με ανύπαρκτα ή ασαφή επαγγελματικά δικαιώματα και ακολουθούν οι πτυχιούχοι θεωρητικών και θετικών επιστημών που παραπέμπουν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού: φιλόλογοι, ιστορικοί, γυμναστές, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, μαθηματικοί, φυσικοί, απόφοιτοι γαλλικής, ιταλικής και γερμανικής φιλολογίας είναι οι πιο «ευαίσθητες» ομάδες. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε διαγωνισμό για πρόσληψη εκπαιδευτικών οι αιτήσεις ανέρχονται σε 70.000
Τα προβλήματα ανεργίας αποτυπώνονται και σε κλάδους τους οποίους η αγορά εργασίας στο παρελθόν και η κοινή γνώμη ακόμη και σήμερα έχουν «στεφανώσει» με κύρος και γόητρο. Οι αμφίβολες επαγγελματικές προοπτικές, η ανεργία, η υποαπασχόληση και η ετεροαπασχόληση είναι λέξεις που συνοδεύουν πλέον και τα «αριστοκρατικά πτυχία».
Η «ΕΡΕΥΝΑ» συναντήθηκε με πτυχιούχους πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων που με την ολοκλήρωση των σπουδών τους ήρθαν αντιμέτωποι με την ανεργία και στην συνέχεια επέλεξαν να απασχοληθούν σε εργασίες που δεν έχουν σχέση με τις σπουδές τους.
Δεν είχαν πολλές επιλογές
Η ύπαρξη ενός πτυχίου δεν συνεπάγεται εύκολη επαγγελματική αποκατάσταση. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια και οργανωμένο πλάνο ενεργειών, επισημαίνουν στα τέλη της σχολικής χρονιάς προς τους αποφοίτους λυκείων οι εκπαιδευτικοί που ασχολούνται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό.
Όταν πήρε το πτυχίο του, το 2000, ανυπομονούσε να δουλέψει ως θεολόγος. Δυστυχώς η τύχη δεν στάθηκε με το μέρος του Γιάννη Παύλου. Παρέμεινα για δυο χρόνια άνεργος, ψάχνοντας να βρω κάτι σχετικό με το αντικείμενο των σπουδών μου. Κατ’ επιλογή αποφάσισα να απασχοληθώ σε καφετέρια όπου εργάζομαι και σήμερα» λέει ο Γιάννης Παύλου.
«Δυστυχώς, οι θέσεις θεολόγων στην Ελλάδα είναι ελάχιστες», συμπληρώνει.
Και να ήταν ο μόνος καθηγητής που επέλεξε συνειδητά να ασχοληθεί με άλλο επαγγελματικό τομέα, πέραν εκείνου που σπούδασε. Ανά την Ελλάδα και στα Τρίκαλα υπάρχουν πολλοί νέοι.
Ο Νίκος Τρίγγας πριν από 13 χρόνια τελείωσε κλασική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης κάτοχος μεταπτυχιακού σήμερα δεν ασχολείται με το επάγγελμα καθώς παρέμεινε επί χρόνια άνεργος.
Σήμερα ο ίδιος εργάζεται σε ιδιωτική επιχείρηση πώλησης καυσίμων ενώ δεν χάνει την ευκαιρία να ασχοληθεί με την παράδοση μαθητών σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου.
«Η κατάσταση είναι δύσκολη. Δεν είχα άλλες επιλογές, ή θα έμενα άνεργος ή θα δούλευα σε κάτι που δεν θα είχε σχέση με αυτό που σπούδασα. Αποφάσισα το δεύτερο.», τόνισε ο Νίκος.
Και να μην χρειαζόταν προσωπικό
Οι ελλείψεις που παρατηρούνται στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας είναι τεράστιες. Το υπάρχον νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό δεν επαρκεί σε πολλές των περιπτώσεων για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες που παρατηρούνται κατά καιρούς στα νοσοκομεία μας, ειδικά στα κεντρικά.
Αυτό δεν στέκεται η αφορμή για την πρόσληψη μεγαλύτερου μέρους νοσηλευτών όλων των κατηγοριών που παραμένουν άνεργοι επί σειρά ετών.
Η Κατερίνα Δαυλή είναι πτυχιούχος του τμήματος Νοσηλευτικής του ΤΕΙ Λάρισας. Εργάστηκε με σύμβαση ορισμένου χρόνου σε νοσοκομείο της Αθήνας. Μόλις η σύμβαση της ολοκληρώθηκε βρέθηκε στο δρόμο. Κατά καιρούς έχει καταθέσει δεκάδες αιτήσεις για την πρόσληψη της σε κάποιο νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως για εκείνη, ακόμη περιμένει.
«Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία από νοσηλευτές είναι τεράστιες. Προσλήψεις γίνονται αλλά τα κενά υφίστανται και οι άνεργοι νοσηλευτές στήνουν ουρές στον ΟΑΕΔ. Αποφάσισα να δουλέψω ως γραμματέας καθώς βαρέθηκα να περιμένω την πρόσληψή μου σε κάποιο νοσοκομείο, όπως και να παραμένω άνεργη επί σειρά ετών», τόνισε η κ. Κατερίνα Δαυλή.
|  |
