|  | ||||
Στο ερώτημα «τι νόημα έχει η Ημέρα της Γυναίκας» σήμερα, η απάντηση είναι απλή. Ίσες ευκαιρίες με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Αυτό είναι το ζητούμενο και ο στόχος. Ένας στόχος που δυστυχώς, ακόμη και στις μέρες μας, δύσκολα επιτυγχάνεται. Η αυριανή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν, βρίσκει το θηλυκό γένος να εργάζεται αρκετά, να πληρώνεται λιγότερο από ότι παράγει, να αναγκάζεται σε ελαστικές μορφές εργασίας για να μπορέσει να είναι ανταγωνιστική, να έχει μειωμένες δυνατότητες ανέλιξης και ελάχιστη στήριξη μέσω των παροχών διευκολύνσεων από το κράτος. Έτσι οι ρόλοι και οι ισορροπίες μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να μπορούμε να πούμε ότι αποκαταστάθηκαν κιόλας. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα πρόσφατα στοιχεία της Γ.Γ. ΕΣΥΕ για το μέσο καθαρό μηναίο εισόδημα ανάλογα με το φύλο. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το μέσο καθαρό εισόδημα για μισθωτούς άνδρες είναι στα 729,80 ευρώ και για τις γυναίκες 602,70 ευρώ. Αντίστοιχα στη μερική απασχόληση οι άνδρες έχουν μηναίο καθαρό εισόδημα κατά μέσο όρο 445 ευρώ ενώ οι γυναίκες 403 ευρώ ενώ στη μόνιμη απασχόληση για τους άνδρες βρίσκεται στα 781 ευρώ και για τις γυναίκες 651ευρώ, ποσό που πέφτει στα 534 ευρώ για την προσωρινή απασχόληση για τις γυναίκες ενώ το αντίστοιχο ποσό για τους άνδρες είναι στα 650 ευρώ. Τα ίδια στοιχεία από το ΙΚΑ με βάση τις νόμιμες απολαβές των εργαζομένων, το μέσο ημερομίσθιο των γυναικών στον ιδιωτικό τομέα, με πλήρη απασχόληση, αντιπροσωπεύει το 82,90% του αντίστοιχου ημερομισθίου των ανδρών, ενώ στη μερική απασχόληση το 84,80% (στοιχεία ΙΚΑ 2009). Το μέσο ημερομίσθιο για τους άνδρες με πλήρη απασχόληση (το 2009) ήταν 61,50 ευρώ, έναντι 50,95 ευρώ για τις γυναίκες, ενώ των ανδρών με μερική απασχόληση 32,90 ευρώ, έναντι 27,90 ευρώ των γυναικών. Καθαρό μηνιαίο εισόδημα μικρότερο των 750 ευρώ αναλογεί περίπου στις τρεις από τις δέκα γυναίκες που εργάζονται (33,7%, έναντι 16% των ανδρών). Το 21% των γυναικών ηλικίας 65 ετών και άνω αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας, έναντι επίσης το 16% των ανδρών. Εργαζόμενοι β΄ κατηγορίας Η κα. Ντίνα Δήμα, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων, τονίζει διαπιστώνοντας σημαντικά εμπόδια για την επαγγελματική ανέλιξη των γυναικών, «Οι γυναίκες κατέχουν μια πολύ σημαντική θέση στη ζωή και στην κοινωνία. Από το 1857 στη Νέα Υόρκη που εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενες για καλύτερες συνθήκες εργασίας μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να δίνουν αγώνες για ίσα δικαιώματα. Ο ρόλος της γυναίκας είναι πολλαπλός και πολύ πιο δύσκολος από ότι για τον άντρα γιατί εκεί που οι άντρες σταματούν οι γυναίκες συνεχίζουν. Πρέπει να δοθούν στις γυναίκες περισσότερες κοινωνικές παροχές που να διευκολύνουν τη ζωή τους και γενικότερα τη ζωή της οικογένειας. Απαιτούν από τις γυναίκες χωρίς όμως να προσφέρουν. Η πολιτεία τις αδικεί, μιλάμε για ισότητα αλλά οι ρόλοι δυστυχώς παραμένουν ίδιοι. Η ανεργία πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, γιατί η γυναίκα εξακολουθεί να θεωρείται δαπανηρότερη μορφή εργασίας, και εργαζόμενη δεύτερης επιλογής. Κι αυτό δεδομένης της πιθανότητας εγκυμοσύνης και χρήσης της άδειας μητρότητας. Οι εργαζόμενες μητέρες ή υποψήφιες μητέρες είναι αυτές που πρώτες εξαναγκάζονται να αποδεχτούν ελαστικές μορφές εργασίας επισφαλείς και κακοπληρωμένες δουλειές και αποκλείονται έτσι από την επαγγελματική εξέλιξη. Και είναι αυτές που χάνουν τελικά τη δουλειά τους για να φροντίσουν τα παιδιά τους και τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας. Η πολιτική κοινωνική ασφάλειας είναι καθαρά εθνική υπόθεση και απαιτεί μέτρα άρσης των χρόνιων ανισοτήτων εις βάρος των γυναικών». Διέξοδος στο συνδικαλισμό Πιο μαχητική διάσταση δίνει στο πνεύμα της Ημέρας της Γυναίκας η κα. Βάσω Μπακάση, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ στα Τρίκαλα. Όπως τονίζει «Όποιες κατακτήσεις απέμειναν από την αντιλαϊκή επίθεση προηγούμενων κυβερνήσεων, θα πρέπει να σαρωθούν άμεσα, γιατί κατά τη γνώμη της κυβέρνησης και των μεγαλοεπιχειρηματιών “η αγορά εργασίας παραμένει άκαμπτη!”. Δεν τους αρκεί το καθεστώς που έχουν δημιουργήσει της ελαστικής – προσωρινής ανασφάλιστης εργασίας και των stage, των χιλιάδων συμβασιούχων, των ενοικιαζόμενων εργατών και της μαύρης εργασίας. Δεν τους αρκεί η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν τους αρκεί η αφαίρεση, πάνω από 80 εξετάσεων στον τομέα της υγείας, η κατάργηση του δωρεάν προληπτικού ελέγχου στο τέστ Παπανικολάου και στις μαστογραφίες. Θέλουν και την τελευταία ικμάδα της εργατικής και παραγωγικής μας δύναμης. Να μην επιτρέψουμε να σαρώσουν ότι απέμεινε από τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης. Να μη νομιμοποιήσουμε την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου που αυξάνει τα όρια ηλικίας στις γυναίκες και άντρες του δημόσιου τομέα από 5 μέχρι 17 χρόνια. Έχουμε το δίκιο και έχουμε και τη δύναμη να το επιβάλλουμε. Εμείς οι εργαζόμενες και τα λαϊκά στρώματα είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου. Αυτό που μας δίνει δύναμη είναι οι ιδέες και το όραμά μας που ανοίγει το δρόμο, δίνει διέξοδο από την ζοφερότητα της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε κάθε χώρο δουλειάς να γράφονται μαζικά οι γυναίκες στα σωματεία, όπου θα γίνεται το σωματείο κάστρο αντίστασης, απειθαρχίας και ανυπακοής στις επιταγές του κεφαλαίου για νέες θυσίες. Τιμάμε φέτος τα 100 χρόνια απ’ την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως παγκόσμια ημέρας τιμής και μνήμης των αγώνων του εργατικού κινήματος και των γυναικών για την απελευθέρωση της από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, για την ισοτιμία ανδρών και γυναικών». Πρόοδος με ταχύτητα χελώνας Μπορεί στα μεγάλα αστικά κέντρα οι γυναίκες να έχουν αρχίσει να αναλαμβάνουν επιτελικές θέσεις εργασίας, στην επαρχία όμως τα πράγματα παραμένουν δύσκολα. Πρώτον, γιατί έτσι κι αλλιώς είναι ελάχιστες τέτοιους είδους θέσεις τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες. Δεύτερον, τόσο η πολιτεία όσο και η ίδια η τοπική κοινωνία δεν φαίνεται να αναγνωρίζει στο βαθμό που πρέπει το ρόλο της γυναίκας. Όπως χαρακτηριστικά τονίζει και η κα. Δήμα, «Θεωρώ ότι σίγουρα για να ανελιχθούν στην επαγγελματική ιεραρχία πρέπει να θυσιάσουν πολλά. Σίγουρα θυσιάζουν περισσότερα από τους άντρες ενώ οι γυναίκες είναι αρκετά ικανές κι έχουν οργανωτικές δεξιότητες. Όμως για τις γυναίκες κάθε προσπάθεια επαγγελματική έχει ακόμη το τίμημά της. Στη χώρα μας, αλλά και στην περιοχή μας, έχει αρχίσει να στηρίζεται η προσπάθεια της γυναίκας κυρίως από το οικογενειακό της περιβάλλον, όμως η γυναίκα δεν μπήκε στο δρόμο που της αξίζει. Στην πράξη δεν έχουμε φτάσει στο σημείο για να δώσουμε τη θέση που της αξίζει». | |
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Καταξίωση μετ’ εμποδίων για τις γυναίκες
