Θρηνώ...

Του Πάνου Κεφαλα
Συγγραφέα-Ποιητή

Θρηνώ για την κατάσταση που βρίσκεσαι...αυτήν που σε έριξαν ..αυτοί οι τυχαίοι κουστουμάτοι..με τις περιστρεφόμενες δερμάτινες καρέκλες...που από το πουθενά ...έπιασαν αξιώσεις και τιμές..με μηδαμινές γνώσεις...
αχ πόσο η εξουσία και το χρήμα στα μάτια λαμπυρίζουν...ως σαν του Σκρούτζ έγιναν όλοι.

θρηνώ για τους φορείς και τις υπηρεσίες σου...ο κόσμος πάει και ο κόσμος φεύγει..απογοητευμένος ο πολίτης και πιο πλούσιος αυτός που είχε κάποτε ορκιστεί στην τίμια και δίκαιη πάνω από όλα υπεράσπιση σου υπέρ του δικαίου. τα τηλέφωνα βουίζουν και με τσιγάρα και καφέδες ο χρόνος τρέχει..και μετά ποιος να τολμήσει να παραδεχτεί τον φταίχτη..στραβά μάτια ας κάνουμε ακόμα μια μέρα.

θρηνώ τα παιδιά που τρώνε την μισή ζωή τους σε έδρανα και ιδρώτες...και στα χρήματα που σπαταλούν για ένα ακόμα κάδρο και πιο γεμάτο βιογραφικό..λες και η ζωή έχει γίνει τόμος εγκυκλοπαίδειας. αυτά τα παιδία που με όνειρα και ελπίδες ξεκινάνε..αυτά τα παιδιά που θα σε πάνε μπροστά με τίμιες αξίες και αλλαγές..αυτά τα παιδιά αργοπεθαίνουν...πνίγονται και μάχονται μονάχα..με όλους και με όλα..αυτά τα παιδιά τα αγνοούν ηθελημένα..γιατί όλοι φοβούνται την αλλαγή και τους ονειροπόλους. δεν μετράνε τα χαρτιά και οι φιλοσοφίες...δεν μετράνε ...παρά μονάχα οι χειραψίες κάτω από τραπέζια και σε κλειστά γραφεία μουστακαλήδων πλουσίων άσχετων κοτζαμπάσηδων και προυχόντων. κάνεις βήμα να δείξεις την αξία σου και σε βουλώνουν το στόμα με ήθος αυστηρό..και τόνο δικτατορίας. κάνεις πίσω από φόβο και βρίσκεσαι σε λάθος πλευρά, ανάξιος να προσφέρεις, άσχετα αν μπορείς να δώσεις και την ψυχή σου. την δίνεις και στην τρώνε μέχρι εσχάτως ...

θρηνώ για όλα αυτά τα παιδιά που με χιλιάδες προβλήματα υγείας, με χιλιάδες ώρες απομονωμένα σε λευκά δωμάτια πόνου και δακρύων, με εικόνες από κόσμους που κανένας δεν θα ήθελε να αντικρίσει, αυτά τα παιδιά που τα αγνοούν, όλοι τους, ή που τα μηδενίζουν ακόμα πιο πολύ. που τα τρώνε τα σωθικά αντί να τα δώσουν ώθηση να δουν την ζωή από μία άλλη οπτική γωνία. παιδία που χάνονται...σε γρανάζια του παρακράτους.

θρηνώ...συνέχεια..θρηνώ...

που ξεκινώ το πρωί με πάθος να ζήσω και εγώ τους κόπους μου, να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, μα εσείς όλοι μου τα σταματάτε με το έτσι θέλω σας. και εγώ είμαι ο δούλος και τα βάζεται με εμένα. ποιος τολμά τους άλλους να κατηγορήσει που γεύονται τις πολυτέλειες με αλαζωνία και ψευτιές..που τριγυρίζουν και που ζητάνε ακόμα πιο πολλά απο αυτά που ούτε καν δεν άξιζαν τίποτε να πάρουν...

θρηνώ πολύ που ανήκω σε τούτη την τραγική κατάσταση ..που είμαι μέρος της...που παλέυω μονάχος να γευτώ αυτά που αξίζω, αυτά που με στερούνε, αυτά που ούτε καν μου δίνουν. εμένα ποιος θα με φροντίσει, αυτοί που με κόπο και θυσίες με μεγάλωσαν και με σπούδασαν με στερήσεις για να ενταχθώ και να τους βοηθήσω με την σειρά μου...που θα τους δώσω χαρά στα μάτια και ...αναπνοή.

θρηνώ για εσένα ελλάδα...εσένα που σε σβήσανε οι από πάνω, οι χρωματιστοί εξουσιαστές, οι βολευμένοι, οι αδιάφοροι που κοιτούν τον χρόνο να περάσει και το πορτοφόλι τους να γεμίσει, όλοι αυτοί που απο την τιμή και την δόξα σε έριξαν ...στον κεάδα.

θρηνώ..για εμάς...