Οι αρρυθμίες που παρουσιάζονται στην κυβέρνηση -και τις οποίες παρουσίασε λεπτομερώς την Κυριακή σε σχετικό ρεπορτάζ η «Κ»- είναι φυσιολογικό φαινόμενο για ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θεωρεί ότι δουλειά της πολιτικής είναι να σκορπά τα λεφτά των φορολογουμένων. Πρέπει να υπάρχουν πολλοί υπουργοί που χρόνια ονειρευόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης εκείνη την ημέρα που θα βάζουν υπογραφές και θα κερδίζουν το χειροκρότημα των προσοδοθήρων. Ας μην τους κακίζουμε: τόσα ήξεραν από προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσα νόμιζαν.
Η ζωή όμως και η οικονομία τους επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη: τη χρεοκοπία της χώρας. Είναι άδικο, να περιμένεις χρόνια για να επιδείξεις το «κοινωνικό σου πρόσωπο» και μόλις πας να υποδυθείς τον «φίλο του λαού» να σου κόβουν τη χρηματοδότηση. Αλλά πάλι ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;
Σ’ αυτές τις αδικίες της ζωής υπάρχει μόνο μια θαρραλέα απάντηση. Αυτή που έδωσε με την παραίτησή του από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ο γνωστός συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος. Μόλις ο υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωσε την περικοπή του προϋπολογισμού του ΕΚΕΒΙ κατά 35% και ζήτησε από το Δ.Σ. του οργανισμού να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές, ο κ. Τατσόπουλος παραιτήθηκε. Με την επιστολή του επί της ουσίας μάς είπε ότι έκανε λάθος. Νόμιζε ότι στην τιμητική αυτή θέση δουλειά του είναι να μοιράζει λεφτά και όχι να περικόπτει. Εντάξει! Εβαλε και τη γνώριμη «επαναστατική» γαρνιτούρα -«εγώ δεν θα γίνω επιστάτης» (προφανώς του ΔΝΤ)- αλλά τέλος πάντων παραιτήθηκε.
Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος για την πράξη του κ. Τατσόπουλου (τα Δ.Σ. κρατικών οργανισμών ενίοτε καλούνται να λαμβάνουν και δυσάρεστες αποφάσεις· πρωτοφανές για την Ελλάδα, αλλά κάποτε θα γινόταν κι εδώ), αλλά δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς που αποφάσισε να παραμείνει αριστερός με την ελληνική ερμηνεία του όρου. Στην Ελλάδα αριστερός σημαίνει να μοιράζεις λεφτά που δεν είναι δικά σου.
Φυσιολογικά τέτοιου τύπου αριστεροί πρέπει να υπάρχουν και πολλοί στην κυβέρνηση. Εδώ με τέτοιους αριστερούς είχαν στελεχωθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Δεξιάς, θα έλειπαν από το ΠΑΣΟΚ που είναι σοσιαλιστικό κόμμα; Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση (και τα Δ.Σ. των κρατικών μηχανισμών) εκλήθησαν από την ιστορία να διαχειριστούν τη μεγαλύτερη κρίση της χώρας μετά το 1974. Αυτή η διαχείριση απαιτεί -σε κάθε επίπεδο και πρωτίστως στο πολιτικό- εντελώς διαφορετικές λογικές από εκείνες που υπήρχαν μέχρι σήμερα. Κάθε υπουργός καλείται πλέον να περικόπτει περισσότερο απ’ όσο μοιράζει. Αυτό είναι δυσκολοχώνευτο, ειδικά για όσους εμβαπτίσθηκαν στα νάματα της μεταπολίτευσης, σύνθημα της οποίος ήταν «μοιράστε κι ας μην έχουμε».
Είναι κατανοητό να μην μπορούν πολλοί να ξεπεράσουν την ξεπερασμένη «αριστερή» τους παιδεία. Κατανοητό και ίσως γλυκό. Οι καιροί όμως απαιτούν πικρές αποφάσεις. Αν δεν μπορούν να τις πάρουν ας ακολουθήσουν τον δρόμο του κ. Τατσόπουλου. Ας παραιτηθούν για να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Και όταν η οικονομία πάρει τα πάνω της, θα τους ξανακαλέσουμε. Σίγουρα τότε θα χρειαστούν άνθρωποι με τη δική τους έφεση στο μοίρασμα.
