Της Κατερίνας Νεράντζη
Ο μήνας τελειώνει, τα λεφτά έχουν τελειώσει και κάποια αφεντικά-υπάλληλοι μεγαλοκεφαλαιούχων συνεδριάζουν έκτακτα για να μας αποτελειώσουν! Κρινόμαστε σε επικίνδυνο σημείο και οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι τράπεζες καλούν, η ΔΕΗ έρχεται έναντι και εμείς απέναντι σε όλα αυτά καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε…
Ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο αυτό που αισθάνεται ο καθένας μας. Η ανασφάλεια γεννά κρίσεις πανικού και οι κρίσεις πανικού γεννούν ανθρώπους εξαρτημένους από ένα χάπι. Χάπια για τον πονοκέφαλο, χάπια για το στομάχι, χάπια για τις φοβίες και το χάπι – end δεν φαίνεται να υπάρχει στο δικό μας έργο.
Το καλοκαίρι έρχεται και κανένας μας δεν αναρωτιέται για πρώτη φορά στα χρονικά που θα πάει διακοπές. Η διακοπή μπορεί να μας έρθει απρόσμενα άλλωστε σφραγισμένη σε ένα χαρτί με επικεφαλίδα – λύση εργασίας-.
Θα φάνταζε υπέροχο αν αυτές οι δύο λέξεις αποκτούσαν το νόημα που τις αρμόζει…λύση στο πρόβλημα…εργασία για όλους. Γίνομαι ρομαντική σε εποχές που το ρομαντικό αργοπεθαίνει και μαζί μ αυτό τα όνειρα. Ίσως τελικά η εποχή επιτάσσει τον ρεαλισμό.
Πείτε μου όμως τι το ρεαλιστικό εντοπίζετε στην χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων, στον έρωτα που μας πονάει και στον τρόμο που αισθανόμαστε όταν μας λέει το παιδί μας «θέλω να μεγαλώσω και να γίνω σαν κι εσένα…»
