Καθημερινά σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται μιας υγιούς και φυσιολογικής ζωής. Πολίτες που στερούνται δικαιώματα όπως η ελευθερία, η ασφάλεια, η εκπαίδευση, με μια λέξη προδιαγράφουν την ομάδα των περιθωριοποιημένων και αυτών που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Οι λόγοι ποικίλουν, και η καθεμιά περίπτωση διαφέρει της άλλης. Όμως, μια βασική αιτία που οδηγούνται σε αυτή την κατάσταση είναι η χρήση ή το εμπόριο ναρκωτικών ουσιών. Σύμφωνα με έρευνες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, μέσα σε ένα χρόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή περίπου 200εκ. άνθρωποι ηλικιακής ομάδας 15 - 64 ετών, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον μια φορά.
Ενώ το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών για το ίδιο διάστημα έφθασε στα 321 δις. δολάρια. Στην χώρα μας μόνο από το 1995 έως το Μαΐου 2005, η Ελληνική Αστυνομία καλέστηκε να χειριστεί 80.367 υποθέσεις ναρκωτικών.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.
Αυτή η πραγματικότητα κατέστησε επιτακτική την ανάγκη για την καθιέρωση, από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, την 26η Ιουνίου ως την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους.
Από το 1987 που ξεκίνησε έως σήμερα θέτει στόχο την άμεση ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους.
Αρκεί απλά η επίγνωση της κατάστασης, και ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας;
Φυσικά και όχι.
Πρώτα και πάνω από όλα, απαιτούνται ενεργοί πολίτες, φορείς και οργανώσεις που να έχουν θέσει καθημερινό στόχο την ενημέρωση.
Η χρήση και η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών δεν είναι απλά ένα πρόβλημα, αποτελεί πλέον κοινωνικό φαινόμενο.
Οι διαστάσεις του αγγίζουν κάθε χώρα, κάθε άτομο, δεν περιορίζονται σε σύνορα και ηλικίες.
Ειδικά σήμερα, που βάλλεται το πιο ζωτικό και πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας, η νεολαία αποτελεί χρέος όλων μας να βρεθούν λύσεις που θα περιχαρακώσουν και θα δώσουν ένα οριστικό τέλος στην καταστροφή της ζωής τους.
Από την μία, η προστασία και η ενθάρρυνση των ήδη εμπλεκομένων να διαβούν το δρόμο της απεξάρτησης και της επανένταξης στην κοινωνία, όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
Απαλλαγμένοι από τον κοινωνικό ρατσισμό και τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης, να βοηθήσουμε όλοι στην ομαλή κοινωνικοποίηση των παθόντων.
Απαιτείται όμως, η ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής ευαισθησίας από τους πολίτες και τρόποι ενασχόλησης τους από τους φορείς.
Δραστηριότητες που να σχετίζονται με την υγεία, τον αθλητισμό, το περιβάλλον, να τους δείξουνε την χαρούμενη πλευρά της ζωής.
Η ψυχική και σωματική υποδούλωση και η περιθωριοποίηση των εξαρτημένων ατόμων στερεί από την κοινωνία τις δυνάμεις που είναι αναγκαίες για την πρόοδο και την ευημερία.
Η άλλη μεριά του νομίσματος είναι η πρόληψη. Κυριότερη αιτία αποτελεί το προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, και εκεί θα πρέπει να στραφούμε.
Η ενημέρωση και η υποστήριξη, μέσα από τα σχολεία, από την εκκλησία, από εκστρατείες αποτελούν καταλυτικό παράγοντα.
Εξάλλου, αυτό είναι το στοίχημα, στο οποίο θα κριθεί αυστηρά η κοινωνία μας στο τέλος, κατά πόσο μπορεί και θέλει να αλλάξει τις κοινωνικές δομές.
Να χαλιναγωγήσει το κέρδος λίγων από την εξάρτηση των πολλών.
Διέξοδοι υπάρχουν, αρκεί να υφίσταται δράση μέσα σε ένα καλά δομημένο πλαίσιο.
Βάζουμε στόχο τη ζωή...και πορευόμαστε για αυτό.
Της Θέκλας Παρασκευούδη,
Πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Περιβάλλοντος
