Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Είναι συγκινητική η προσπάθεια της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) να έχουν όλα τα σχολεία ολιγομελή τμήματα, να προσληφθούν και άλλοι εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τις 7.500 θέσεις εκείνων που συνταξιοδοτούνται και γενικώς πιο συγκινητική είναι η προσπάθεια της ΟΛΜΕ να «αντιταχθεί με όσα συνδικαλιστικά και νομικά μέσα διαθέτει στην υποβάθμιση της λειτουργίας των Λυκείων και Γυμνασίων» (Δελτίο Τύπου ΟΛΜΕ 6.9.2010).
Αφού ξεπεράσουμε τη συγκίνηση, ας διαβάσουμε και τις άλλες παραγράφους από το ίδιο δελτίο Τύπου. Η απόφαση του κλάδου, γράφει η ΟΛΜΕ, είναι «για: α) τη δημιουργία τμημάτων με ανώτερο αριθμό τους 25 μαθητές, 20 στις κατευθύνσεις και στην Τεχνική Εκπαίδευση και 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια και β) να μην αναλάβει κανείς συνάδελφος υποχρεωτικά υπερωρίες... η οποιαδήποτε μετακίνηση καθηγητών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση χωρίς αίτησή τους και χωρίς να έχουν καλυφθεί οι λειτουργικές ανάγκες Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ είναι ανεπίτρεπτη,
για λόγους δεοντολογίας και νομιμότητας». Να θεωρήσουμε ότι είναι ανεπίτρεπτο να μετακινούνται, γενικώς, οι καθηγητές. Να συμπαρασταθούμε και στον αγώνα τους για το διδακτικό τους ωράριο.
Ολα αυτά υπό όρους μπορούν να θεωρηθούν θεμιτά. Ομως, λείπουν ώρες, πολλές ώρες από το διδακτικό τους ωράριο. Ο αναγνώστης τής στήλης Χ.Τ. μάς έστειλε τον εξής υπολογισμό: «Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας και την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ το σύνολο των καθηγητών και δασκάλων στην εκπαίδευση είναι 170.000 - 180.000. Αυτό σημαίνει ότι οι διαθέσιμες ώρες εργασίας του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι την εβδομάδα 170.000 επί 20 ώρες για τον καθένα 3.400.000 ώρες. Το σύνολο των μαθητών της χώρας είναι 1.300.000 και αν διαιρέσουμε τον αριθμό τους διά του 20, δηλαδή του αριθμού των μαθητών που θα έπρεπε να έχει κάθε τμήμα, έχουμε 65.000 τμήματα. Τα 65.000 τμήματα επί 25 ώρες την εβδομάδα χρειάζονται 1.625.000 ώρες. Αντε να ανεβάσουμε τις ανάγκες σε 2.000.000 ή, ακόμη περισσότερο, σε 2.500.000 λόγω της ιδιαιτερότητας της χώρας. Οι υπόλοιπες 1.000.000 ώρες διδακτικής εργασίας που χάνονται; Και τι κάνουν γι’ αυτές οι εκπαιδευτικοί;»
Είναι προφανές ότι ο αγώνας που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις για το διδακτικό ωράριο δεν αφορά εκείνους τους καθηγητές που καλύπτουν τις τέσσερις ώρες ημερησίως, αλλά το υπόλοιπο ένα εκατομμύριο που χάνεται κάπου στη διαδικασία. Η μάχη των ομοσπονδιών δεν αφορά τους συνεπείς στα καθήκοντά τους καθηγητές, αλλά τους άλλους που για διάφορους λόγους λουφάρουν. Εξ ου και η ιερή οργή της ΟΛΜΕ στο κάλεσμα για την απεργία της ΑΔΕΔΥ την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου: «Η καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, οι αντιπαιδαγωγικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών διαλύουν την εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζει δημοσίως το Υπουργείο Παιδείας».
Αφού μάς εξηγήσουν πού χάνονται ένα εκατομμύριο εργατοώρες εβδομαδιαίως και πώς γίνεται στη χώρα που έχει την καλύτερη αναλογία καθηγητών και δασκάλων ανά μαθητή, να εμφανίζονται κενά στα σχολεία τότε μπορεί να συμπαρασταθούμε στον αγώνα τους.
