Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΟΣΟ ΝΑ ΠΕΙΣ, ένα θέµα µε τα καράβια το έχω. Καπετάν Αντρέα Ζέππο, χαίροµαι όταν σε βλέπω, αλλά από µακριά, καλέ µου άνθρωπε. Εξ αποστάσεως. Να σου κουνάω το µαντίλι! Με τις ώρες στο λιµάνι! Αλλά να πατάει η γόβα στεριά. Μέσα στο πλεούµενο µόνο µη µε βάλεις γιατί θα γονατίσει η διεθνής αγορά από δραµαµίνες! Ζαλίζοµαι, αντραλίζοµαι, χάνω τον κόσµο! Το πόδι το δεξί πατάει στην πρύµνη και το αριστερό στην πλώρη – και δεν το ξέρει κιόλας. Γιατί µπερδεύει την «πλώρη» µε την «πρύµνη».Λόγια της πλώρης, αλλά χωρίς τον λατρεµένο Καρκαβίτσα. Τα λόγια της πλώρης, τα λόγια της στιγµής, τα ψεύτικα τα λόγια τα µεγάλα. Αλλα λόγια ν’ αγαπιόµαστε.
Κάπως έτσι έχει διαµορφωθεί το πολιτικό σκηνικό. Αυτό το µικρό καράβι που βολοδέρνει στα αφρισµένα κύµατα του ∆ΝΤ, της τρόικας, της φλογερής Μέρκελ, των διεθνών αγορών, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της χρεοκοπίας. Οι δε καπετάνιοι, µηχανικοί, µούτσοι, πλήρωµα πάσης χρήσεως; Αντί να σηκώσουν µανίκια, κάθονται και πλακώνονται µεταξύ τους στο τρίτο κατάστρωµα. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, µειοψηφίες, πλειοψηφίες, κόµµατα, εκπρόσωποι, αντιπρόσωποι, ναυτοπρόσκοποι. Ολοι
µαλλιά κουβάρια!
Και όσο το πλοίο βουλιάζει, παίζει η µπάντα στο κατάστρωµα. Στον «Τιτανικό», από οµολογίες επιζώντων, το τελευταίο τραγούδι που έπαιξε η ηρωική ορχήστρα προτού χαθεί στα παγωµένα νερά του Ατλαντικού ήταν το «Nearer, my God, to thee» («Θεέ µου, πιο κοντά σε Σένα»...).
Εµείς ακόµα δεν έχουµε κατασταλάξει σε ρεπερτόριο. Κάπου προς Θεό το ψάχνουµε. Πιθανές υποψηφιότητες: «Θεός αν είµαι κι αν µ’ αγαπάει κανείς», «Εγώ κι εσύ θα πει Θεός», «Αν είσαι Θεός γιατί δεν µας λυπάσαι, αν είσαι
Θεός γιατί δεν µας µιλάς», «Είσαι Θεός, ήλιος καλοκαιρινός και δυστυχώς σε θέλω σαν τρελός». Για να ΟριςΤικΟπΟιηθέι η απόφαση για το σουξέ, πρέπει να γίνει Ολοµέλεια στη Βουλή. Να τσακωθούν οι βουλευτές. Να διαχωρίσει ένας τη θέση του. Να τον διαγράψει το κόµµα του. Να κάνει δηλώσεις αυτός. Να ανεξαρτητοποιηθεί. Να προσχωρήσει – ενδεχοµένως – σε άλλο κόµµα. Να σκοτωθούν µητρικό και θυγατρικό κόµµα. Και στο µεταξύ, ανενόχλητη η κυβέρνηση να περαιώνει όποιον βρει µπροστά της, να κόβει µισθούς, συντάξεις, επιδόµατα, δρόµο, λάσπη, βασιλόπιτες – γενικώς, ό,τι βρίσκει µπροστά της να το κόβει! Και κανείς να µην ασχολείται!
Και πώς να ασχοληθεί; Ποιος να ασχοληθεί;
Η Ν.∆. σκοτώνεται µε τη ∆ηµοκρατική Συµµαχία της Ντόρας. Μπάχαλο έχουν γίνει µεταξύ τους, από εφτά χωριά χωριάτες – µη σου πω ότι τώρα, µε τον «Καλλικράτη», προσαρτώνται και νέα χωριά στο γλέντι.
Ο ςυναςπιςμΟς... ο ΣΥΡΙΖΑ… ο πώς τον λένε, τέλος πάντων, έχει κρεµάσει ταµπελάκι στην πόρτα, «κλειστόν λόγων πένθους»!
Το ΚΚΕ ρίχνει χαλαρά µια µατιά στον φούρνο όπου σιγοψήνεται µια πλουτοκρατία πλακί και προσθέτει µια τζούρα εργατιάς – για να έχει ισορροπία το πιάτο, κύριε Σκαρµούτσο µου!
Και το µικρό καράβι θαλασσοδέρνεται. Ενα καρυδότσουφλο στη φουρτούνα των διεθνών οικονοµικών εξελίξεων. Και τι θα γίνει, ρε µάγκες; Εµείς, οι επιβάτες στο κάτω αµπάρι, θα καθαρίσουµε πάλι; Εµείς, άντε να κοτσάρουµε από ένα σωσίβιο και να κάτσουµε στην ουρά για να στοιβαχτούµε στις λέµβους! Εσείς, οι καπεταναίοι, δεν πρέπει να κάνετε κάτι; Να πάρετε το τιµόνι αλλιώς, να κάνετε τη µανούβρα σας, να βρείτε τη χαµένη πυξίδα; Τι διάολο, όλοι το ρεπό σας την ίδια µέρα πήρατε; Την ηµέρα που εµείς καραβοτσακιζόµαστε;
Και όχι τίποτα άλλο, έχετε µετά τα µούτρα και βγαίνετε στα πάνελ να δηλώσετε – µε περίσκεψιν, αλλά χωρίς αιδώ – «πρέπει να σκύψουµε πάνω στο µήνυµα της αποχής!».
μη ςκυψέΤέ και πολύ και µου πάθετε µετατόπιση σπονδύλου. Θα σας το εξηγήσουµε εµείς το όνειρο:
Οταν ένας λαός βουλιάζει, δεν ψηφίζει αυτούς που έκαναν το πλοίο σαπιοκάραβο! ∆εν ψηφίζει καν! Οταν ένας λαός βουλιάζει, το µόνο που κάνει είναι να βρει άκρη πώς στην ευχή θα δέσει τα κορδόνια του σωσιβίου του!
Και αυτά, κυρίες και κύριοι του Κοινοβουλίου, είναι τα απλά, τα σταράτα λόγια της πλώρης του 2010!
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4606392
