ΑΠΟ ΤΗ μία ακούω πολλούς φίλους στις συναναστροφές μου, άλλοτε να επικαλούνται την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας για να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη» κι άλλοτε να θυμώνουν γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν κάνουν πράξη την (αποδεδειγμένα) σύμφωνη γνώμη τους σε πολλά πράγματα… Από την άλλη όμως, οι ίδιοι άνθρωποι συμφωνούν με τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει τον ΛΑΟΣ γιατί συμφώνησε με το μνημόνιο και αποκαλούν απαξιωτικά «συνένοχο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όποιον αποδέχεται έστω και μέρος των
συμφωνιών που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές μας… Επιπλέον, ενώ όλοι διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό κόστος είναι εκείνο που διαχρονικά εμποδίζει τις κυβερνήσεις μας να προχωρήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάθε φορά που μια πολιτική δύναμη συναινεί σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις (αντί να ασκεί στείρα αντιπολίτευση) σπεύδουμε να της κολλήσουμε την ταμπέλα της «πουλημένης» ή του «κυβερνητικού εταίρου» και να απαξιώσουμε την πολιτική της αυτονομία…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, το ίδιο συνέβαινε με την εξωτερική μας πολιτική: ενώ όλοι επικαλούμασταν ως παράδειγμα προς μίμηση το «ενιαίο» της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία, μόλις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμφώνησαν στην κοινή γραμμή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αρχίσαμε να υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το παρασκήνιο του «ενιαίου» της στάσης τους και να αποθεώνουμε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο και τις αστείες πατριωτικές του κορώνες «τι δουλειά έχουν οι βάρβαροι στην Ευρώπη!»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να αποφανθούμε περί της «κοινής γνώμης» στην Ελλάδα πρέπει να αναζητήσουμε το κατά πόσον υπάρχει «κοινή λογική»… Και σ’ αυτό φαίνεται πως όλοι συμφωνούμε: η κοινή λογική απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο… Ή μάλλον, συγκρούονται διαφορετικές λογικές καθημερινά, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικές «σχολές σκέψης» αλλά δεν διασταυρώνονται πουθενά… Εξελίσσονται ως παράλληλοι μονόλογοι…
ΕΝΑΣ από τους επιφανείς Έλληνες ψυχιάτρους (ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο» Νίκος Σιδέρης) συχνά χαρακτηρίζει αυτή τη σύγχυση ως «κρίση του έγκυρου λόγου»… Μιλάει δηλαδή για την απουσία ενός λόγου που θα τον σεβαστούμε σχεδόν όλοι με τη βεβαιότητα ότι δεν οφείλεται σε ιδεοληψίες, ούτε σε παντός είδους εμμονές και κολλήματα…
ΚΑΠΟΙΟΙ νοσταλγούν τον λόγο των διανοουμένων, αλλά μάλλον ματαιοδοξούν… Η φωνή των διανοουμένων σήμερα αν έβρισκε χώρο στους τηλεδιαύλους για να «περάσει» θα ηχούσε τόσο περίεργα, όσο ηχεί η κλασική μουσική σε ένα κανάλι που «ξοδεύει» καθημερινά πολλές ώρες προγράμματος για να προσεγγίσει κάθε λεπτομέρεια του προϊόντος που παράγει η Πέγκυ Ζήνα…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι, αυτό που περισσότερο μας λείπει είναι ένας ή μερικοί opinion leaders εκτός πολιτικής που θα εμπιστευόμασταν την κρίση τους… Σαν τον Μάνο Χατζηδάκι πχ της δεκαετίας του ογδόντα, που μπορούσε ταυτόχρονα να εγκαλεί τους λαϊκιστές της «Αυριανής» και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικότητας στην παράταξη του αποδομώντας τον πατριωτικό της λόγο… «Αριστοκράτες της σκέψης» μας χρειάζονται την εποχή των mass media… Να μην φοβούνται πρώτον, να πάνε κόντρα στο ρεύμα… Και δεύτερον, να διαθέτουν το ειδικό βάρος ώστε να απολαμβάνουν ταυτοχρόνως τον θαυμασμό εκείνων που κοντράρουν…Το ερώτημα είναι αν η σημερινή εποχή κι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να εκπροσωπούνται από τέτοιους ανθρώπους… Η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…
http://oticosmos.blogspot.com/2011/03/blog-post.html
