του Φ.Γκ. Λόρκα
ΒΡΑΔΙΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 21.00 μ.μ.
ΚΑΙ ΠΡΩΙΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ 11.00 π.μ
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΗΛΕΚΤΙΚΗΣ
Με επιτυχία συνεχίζεται η νέα παραγωγή του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Δήμου Βόλου, «Οι Φασουλήδες του
Κατσιπόρα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, στη σκηνή του Θεάτρου της Παλαιάς
Ηλεκτρικής. Έως σήμερα, περισσότερα από τριάντα σχολεία σχεδόν όλων των
βαθμίδων, έχουν παρακολουθήσει τις καθημερινές προγραμματισμένες πρωϊνές
παραστάσεις, ενώ μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, παρακολούθησε τις βραδυνές
παραστάσεις του Σαββάτου και τις πρωϊνές παραστάσεις της Κυριακής.
Η παράσταση, που εντάσσεται στο πλαίσιο της
Προγραμματικής Σύμβασης για το 2014,
μεταξύ του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, της Περιφέρειας Θεσσαλίας, του
Δήμου Βόλου και του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ Δήμου Βόλου, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες,
τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες, αφού κάθε ένας από αυτούς μπορεί να κάνει
μια διαφορετική «ανάγνωση» του έργου.
Εκτός από τις προγραμματισμένες πρωϊνές παραστάσεις
για σχολεία, το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει τις βραδυνές παραστάσεις που
έχουν προγραμματιστεί κάθε Σάββατο στις 21.00 μ.μ., αλλά και τις πρωινές
παραστάσεις, κάθε Κυριακή, στις 11.00 π.μ..
Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 5€ για ενήλικες 3€ για
παιδιά.
Για τους κάτοχους κάρτα ανεργίας η
είσοδος είναι δωρεάν.
Η
παράσταση, σε μετάφραση της Ιουλίας Ιατρίδη, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του αναπληρωτή
Διευθυντή του ΔΗ.Πε.Θε. Δημήτρη Δακτυλά με την ερμηνεία γνωστών και νεότερων
ηθοποιών της πόλης και με την
πολύτιμη σύμπραξη των διευθυντών του Δημοτικού Ωδείου Βόλου και
της Δημοτικής Σχολής Χορού, καθώς και
μουσικών –καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου Βόλου.
Αναλυτικά
οι συντελεστές της παράστασης είναι : Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δακτυλάς (Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός
Διευθυντής Δη.Πε.Θε Βόλου). Μουσική: Νίκος Αδρασκέλας, έκτακτη
συμμετοχή Ανδρέας, Μιμαίος ( Διευθυντής σπουδών Δημοτικού Ωδείου Βόλου).
Χορογραφίες: Άντζελα Καλαντζή.(Διευθύντρια Δημοτικής Σχολής Χορού.).Σκηνικά-
Κοστούμια: Νικολέτα Καϊση. Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος
Παπαδόπουλος.
Βοηθός σκηνογράφου: Ολίνα Μανωλοπούλου. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Μάρθα
Παπαθανασίου, Ειρήνη Κουτρουμάνου, Αποστόλης Τσιρώνης, Γιάννης Κολόι, Σταμάτης
Παγασαίος, Κώστας Τσιάκας, Λήδα Τουλουμάκου, Τόμμυ Παπανικολάου , Χριστόφορος
Μακατσώρης και Στέργιος Μπαρές. Συμμετέχουν οι μουσικοί-καθηγητές του Δημοτικού
Ωδείου Βόλου:Πιάνο :Κάτια Τζιουμάκη, Φλάουτο: Ελευθερία Φραγκουδάκη,
Βιολοντσέλο: Θέμης Βαγενάς , Κιθάρα: Αργύρης Μπατσκίνης .Επίσης
συνεργάζονται στην κατασκευή σκηνικών
οι Αργύρης Ζήσης, Θανάσης Ματσαγκιάς,
ο ηλεκτρολόγος Κώστας Τατάκος και στον
ήχο ο Βασίλης Σταμόπουλος. Υπεύθυνη
Σχολικών Παραστάσεων η Πέπη Αγραφιώτου.
ΤΟ ΕΡΓΟ:
Μια
«κωμικοτραγωδία» την χαρακτηρίζει ο ίδιος ο δημιουργός της. Πρόκειται για ένα
έργο με καθαρές επιρροές από την ιταλική Commedia dell’ arte, που γράφτηκε το
1931 για κουκλοθέατρο όπου και πρωτοπαρουσιάστηκε. Το θέατρο των φασουλήδων το
έφτιαξε σε νεαρή ηλικία μόνος του ο Λόρκα κατασκευάζοντας ανδρείκελα από
χαρτόνι διασκεδάζοντας με αυτά κάθε είδους κοινό, από τα πανεπιστήμια και τα
ιδρύματα μέχρι τις λαϊκές γειτονιές και το θέατρο.
Το
γνωστό μοτίβο της ερωτευμένης κοπέλας που αναγκάζεται να παντρευτεί έναν
πλούσιο άντρα, δίνεται με ειρωνεία αλλά συγχρόνως και τρυφερότητα. Ο τρομερός
σύζυγος, παίρνει μέσα στην κωμικότητά του τις τραγικές διαστάσεις του ανθρώπου
που ο πλούτος δεν θα του φέρει την ευτυχία, όσο κι αν μπορεί να την αγοράσει.
Στο τέλος του έργου, θα σκάσει κυριολεκτικά από το κακό του, νικημένος από τη
δύναμη της αγάπης.
Οι
περιπέτειες της Δόνιας Ροζίτας και του Κοκολίκου που παλεύουν με όλες τους τις
δυνάμεις ενάντια στο μοχθηρό Δον Κριστομπίτα, ως μια συνέχεια της αιώνιας
διαμάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό, σαν μια ζωγραφιά πάνω στον μοναδικό
καμβά της Ανδαλουσίας και διανθισμένες με υπέροχη μουσική και τραγούδια,
συνθέτουν μια πραγματικά πολύ χαρούμενη και ευφάνταστη παράσταση, όχι μόνο για
μικρούς, αλλά και για μεγάλους.
Σχόλια του Λόρκα
«Το
θέατρο είναι Τέχνη πάνω απ’ όλα. Τέχνη ευγενέστατη. Και εσείς αγαπητοί
ηθοποιοί, καλλιτέχνες πάνω απ’ όλα» υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Φεντερίκο
Γκαρθία-Λόρκα, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «ένα θέατρο ευαίσθητο και καλά
προσανατολισμένο σε όλα τα είδη του, μπορεί να αλλάξει, μέσα σε λίγα χρόνια την
ευαισθησία του λαού. Ένα θέατρο εξαρθρωμένο, που αντί να έχει φτερά φοράει
τσόκαρα, μπορεί να εξαχρειώσει και να αποκοιμίσει ένα ολόκληρο έθνος. Το θέατρο
είναι ένα σχολείο θρήνου και γέλιου μ’ ένα βήμα ελεύθερο…Ένας λαός που δεν
βοηθάει και δεν υποστηρίζει το θέατρο του, αν δεν είναι νεκρός, είναι
ετοιμοθάνατος».
Ο
ίδιος είπε επίσης ότι : «Θέατρο είναι η ποίηση που βγαίνει από το βιβλίο και
γίνεται κάτι το ανθρώπινο. Και τότε μιλάει, φωνάζει, κλαίει και απελπίζεται.
Το
θέατρο απαιτεί από τα πρόσωπα που βγαίνουν στη σκηνή να έχουν «ένδυμα ποιητικό»
και ταυτόχρονα ν’ αφήσουν να φαίνονται τα κόκαλά τους, το αίμα τους. Πρέπει να
είναι τόσο ανθρώπινα, τόσο φριχτά τραγικά, προσκολλημένα στη ζωή και στο φως
της μέρας με τόση δύναμη που να αποκαλύπτουν τις προδοσίες τους, να αναμετρούν
τα βάσανά τους και να αναβλύζει από τα χείλη τους όλη η λεβάντα που έχουν τα
γεμάτα αγάπη ή αηδία λόγια τους. Αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η
επιβίωση θέατρο- προσώπων που φτάνουν στη σκηνή στηριγμένα στα χέρια των
δημιουργών τους. Πρόσωπα κούφια, ολότελα άδεια, μέσα απ’ το ύφασμα του γιλέκου
τους δεν μπορείς να δεις παρά ένα σταματημένο ρολόι, ένα ψεύτικο κόκαλο ή
ακαθαρσίες γάτας όπως στις παλιές σοφίτες. Το πιο θλιβερό πράγμα, είναι να
γράφεις για την πλατεία…». Ο Λόρκα παραμένει, εκτός από τεράστια προσωπικότητα
του πνεύματος και της τέχνης, σύμβολο του αγώνα των λαών κατά της τυραννίας.
«Εγώ
ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός. Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός
ποιητής που να μην είναι επαναστάτης» είπε χαρακτηριστικά.
FEDERICO GARCIA LORCA
O FEDERICO GARCIA LORCA γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου
του 1898 στο Φουέντε Βακέρος, μια μικρή αγροτική πόλη της Ανδαλουσίας, κοντά
στη Γρανάδα. Αγαπούσε την περιοχή με τις «μελωδικές λεύκες και τα λυρικά της
ποτάμια», όπως έλεγε και κάθε καλοκαίρι περνούσε εκεί ένα μήνα τουλάχιστον,
ζώντας μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον που αποτελούσε την μόνιμη πηγή έμπνευσής
του. Σε μια συνέντευξή του είχε δηλώσει κάποτε με αφοπλιστικό πάθος: « Η
Γρανάδα με διαμόρφωσε και μ’ έκανε αυτό που είμαι: ποιητή εκ γενετής-
αναπόδραστα».
Στον Λόρκα
άρεσαν τα λαϊκά τραγούδια αλλά και οι κλασσικοί και ρομαντικοί ποιητές.
Σπούδασε κιθάρα και πιάνο, όμως απεχθανόταν το σχολείο, όπως αργότερα και το
Πανεπιστήμιο. Σπούδασε Νομικά και Φιλολογία στα πανεπιστήμια της Γρανάδας και
της Μαδρίτης. Αυτό ωστόσο που σημάδεψε την ποίηση και το θέατρο του, ήταν όταν
είδε μικρός για πρώτη φορά έναν θίασο τσιγγάνων που έπαιζαν κουκλοθέατρο. Τότε
άρχισε να στήνει κι αυτός τις δικές του παραστάσεις για μέλη της οικογένειας
του.
Ο ποιητής πήγε
στη Μαδρίτη το 1919 και εγκαταστάθηκε στη Φοιτητική Κατοικία του Πανεπιστημίου
της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως ανοιχτό πανεπιστήμιο, πολιτιστικό κέντρο
της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί, ενώθηκε με την ομάδα των συγγραφέων και
καλλιτεχνών που θα αποτελούσαν τη «γενιά του ’27», η οποία θα ανανέωνε την ισπανική
κουλτούρα. Πολύ σύντομα θα αναγνωριζόταν ως ο σημαντικότερος νέος ποιητής της
Ισπανίας.
Η ποίηση και το
θέατρο του Federico Grarcia Lorca, ανοίγουν μια μυστική θέα, όπου φανερώνεται η
λειτουργία του έρωτα και του θανάτου. Σαν ποιητής πιστεύει στις μεταμορφώσεις
των πραγμάτων και στις ανεξάντλητες προσωποποιήσεις της φύσης. Το ρόδο της «
Δόνια Ροζίτα» ή rosa multabilis είναι το κέντρο του λορκικού ποιητικού κύκλου,
συνοψίζοντας αυτές τις μεταμορφώσεις. Και ο ίδιος ο ποιητής χαρακτήριζε τον
εαυτό του «στενό φίλο των ρόδων».
Το 1932
αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός περιοδεύοντος πανεπιστημιακού θιάσου, της
Παράγκας (Barraca). Σε πόλεις και χωριά της Ισπανίας παρουσιάζει το θέατρο των
Lope de Vega, Calderon, Cervantes, Tirso de Molina. Τα τρία τελευταία χρόνια
της ζωής του, ολοκληρώνει τις κορυφαίες του δημιουργίες: Το Σπίτι της
Μπερνάρντα Άλμπα, Ματωμένος Γάμος, Γέρμα, Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ
Μεχίας, τραγωδίες με θέμα την κοινωνική καταπίεση και έκδηλο το ανθρώπινο
στοιχείο.
Στις 19
Αυγούστου του 1936, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, εκτελέστηκε στο
φαράγγι του Βιθνάρ στα περίχωρα της Γρανάδας από ένα εκτελεστικό απόσπασμα 12
ατόμων, αποτελούμενο από αστυνομικούς, αλλά και κρατούμενους, τους οποίους
υποχρέωσαν να διαπράξουν τη δολοφονία του Λόρκα υπό την απειλή της εκτέλεσης.
Οι περισσότεροι δε από αυτούς , δεν γνώριζαν καν ποιος ήταν αυτός που είχαν
διαταχθεί να εκτελέσουν. Για τη δολοφονία κατηγορήθηκαν ακροδεξιοί πολιτικοί
και επιχειρηματικοί κύκλοι, μέλη επιφανών οικογενειών της Γρανάδας, καθώς και
κάποιοι προερχόμενοι από την άκρως συντηρητική οικογένεια του πατέρα του, οι
οποίοι ήταν έξαλλοι με τον πατέρα και ως εκδίκηση σκότωσαν τον γιο. Ο τάφος του
δεν βρέθηκε ποτέ.
Ο Salvador Dali
έγραψε μετά το θάνατο του ποιητή: «Όμως εγώ που υπήρξα ο καλύτερος του φίλος,
θα μπορούσα να βεβαιώσω μπροστά στο Θεό και μπροστά στην Ισπανία, πως ο Λόρκα,
ποιητής εκατό τοις εκατό αγνός, ήταν κατά τρόπο ομοούσιο το πιο αποστολικό
πλάσμα που γνώρισα.»
Για την κράτηση θέσεων:
Για σχολεία:
στο τηλ. 24210 82870 (κα Αγραφιώτη)
Για το κοινό: στον
«Δίαυλο», στο τηλ. 24210 25363.
