Την κωμωδία «Ο Καραγκιόζης ψαράς» θα παρουσιάσει
το Θέατρο Σκιών Λαμίας την Κυριακή 30 Μαρτίου, στις 11.00π.μ., στο Δημοτικό
Κινηματοθέατρο, στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων του 30ου
Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου που διοργανώνει, από 21 έως 30
Μαρτίου, η Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων Νομού Καρδίτσας.
Στην παράσταση θα παίξει ο Μιχάλης Χατζάκης
και θα υπάρχει συμβολική τιμή 2 Ευρώ.
«Ο Καραγκιόζης Ψαράς», παράσταση
προπολεμική και καταξιωμένη, προέρχεται ως ιδέα από τον πακτωλό των λαϊκών μας
παραμυθιών. Μια φορά κι έναν καιρό ένας φτωχός ψαράς σώζει, χωρίς να το
γνωρίζει, μια βασιλοπούλα. Αυτή από ευγνωμοσύνη πραγματοποιεί όλα
του τα όνειρα
και τέλος τον ανεβάζει και στο θρόνο.
Στον «Καραγκιόζη» όμως τέτοιου είδους αίσιες καταλήξεις δεν
ευδοκιμούν. Η σάτιρα και ο αυτοσαρκασμός αντικαθιστούν κάθε παραμυθένια έκβαση
δημιουργώντας μια κλασική κωμωδία που θα σας μείνει αξέχαστη.
Με 30
φιγούρες και τρεις αλλαγές σκηνικών, με ξεκαρδιστικούς διαλόγους, που
επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά τον οίστρο και την ωριμότητα του λαϊκού μας
θεάτρου, «Ο Καραγκιόζης ψαράς» θα παρεμβάλει 90 ευφρόσυνα λεπτά στο βαρύ
κλίμα που νεφιάζει τις ψυχές μας.
Λίγα λόγια
για την υπόθεση
«Ο Καραγκιόζης ψαράς» ανήκει στον κύκλο των παραστάσεων που η
προέλευσή τους προέρχεται από φυλλάδες λαϊκών παραμυθιών. «Ο φτωχός ψαράς», που
αποτελεί και τον τίτλο του παραμυθιού, σώζει μια βασιλοπούλα από βέβαιο πνιγμό.
Η βασιλοπούλα δεν του αποκαλύπτει το αξίωμά της και τον αφήνει να περιμένει έξω
από το παλάτι. Καταπονημένος και πεινασμένος ο φτωχός ψαράς και μπροστά στη θέα
του μεγαλεπήβολου παλατιού γράφει δυο στίχους στο χώμα, πριν τον πάρει ο ύπνος.
«Αχ, o δυστυχής ψαράς, πώς θα ‘θελα να ήμουν βασιλιάς!»
Επανερχόμενη η βασιλοπούλα με το βασιλιά πατέρα της βλέπει το σωτήρα της
κοιμισμένο κατάχαμα και κει δίπλα τη γραπτή του επιθυμία. Αυτό ήτανε. Η μεγαλοψυχία
της βασιλικής οικογένειας δίνει το τέλος του παραμυθιού. Κοιμισμένος
μεταφέρεται ο δυστυχής ψαράς, κοιμισμένος ντύνεται και κοιμισμένος στέφεται
διάδοχος κι αυριανός μεγάλος βασιλιάς. Και… κοιμηθήκανε αυτοί καλά κι εμείς
καλύτερα.
Ο Καραγκιόζης όμως από
γεννησιμιού του τα πάει κάπως κόντρα με τα παραμύθια. Πολύ δε περισσότερο με
αρχοντάδες και γαλαζοαίματους. Έτσι το παραμύθι στο μπερντέ του γίνεται πιο
πραγματικό ή, αν θέλετε, μια πρόφαση για να χτυπήσει αυτά που θέλει.
Ο καλός, άοσμος και άγευστος
βασιλιάς του παραμυθιού αποκτά σχήμα και διαχρονικότητα. Γίνεται Βεζίρης,
ξεκάθαρη απολυταρχική μορφή μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Και ο Καραγκιόζης;
Αυτός ακολουθεί τις στράτες του παραμυθιού μέχρις εκεί που του ταιριάζουν.
Ανέρχεται στα ύπατα αξιώματα κι όντας απρόβλεπτος, παράλογα κανοναρχεί και
κρίνει.
Όμως μια παράλογη θέση σε ένα δεδομένο παραλογισμό παύει να ‘ναι
παράλογη. Κι αυτό κάνει ο Καραγκιόζης. Να, λοιπόν, γιατί τον μάχεται κρυφά
ή ανοιχτά η όποια επίορκη εξουσία.
Το τέλος του παραμυθιού χάνει κάθε ροή και κάθε
προσδοκώμενη κατάληξη. Όλα μπερδεύονται κι αναποδογυρίζονται τα «θέσφατα».
Τελικά, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, ο Καραγκιόζης πέτυχε στην επανάστασή
του; Ανέτρεψε το φαύλο καθεστώς; Δεν είναι όμως το ζητούμενο αυτό. Ο
«Καραγκιόζης» είναι θέατρο και το θέατρο σκοπό του έχει να διεγείρει τον πολίτη
με το συμβολισμό και την υπερβολή, την ποίηση και την ελπίδα. Συμβάλλει στις
κοινωνικές επαναστάσεις, δεν είναι η επανάσταση.
«Ο φτωχός ψαράς» ένα κοινό παραμυθάκι, από τα
τόσα που γεμίζουν τις λαϊκές φυλλάδες, στη σκηνή του «Καραγκιόζη» αναπλάθεται
και αποκτά οντότητα. Γίνεται ηχηρό σαν ράπισμα και αιχμηρό σαν την αλήθεια.
Έτσι ακριβώς όπως ο «Φούρναρης», το «Πιθάρι», τα «82 εντάλματα» και ό,τι άλλο
ανεβαίνει στην μπαλωμένη του σκηνή. Γιατί απλά ο «Καραγκιόζης» είναι θέατρο και
το θέατρο στην Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων αφυπνίζει, δε ναρκώνει
συνειδήσεις.
Μιχάλης Χατζάκης
