Δυστυχώς, όπως συνέβη και τη δεκαετία του ΄90 στη Γιουγκοσλαβία, η Ευρώπη σύρεται από τους Αμερικανούς σε μια πολιτική εν τέλει αντιευρωπαική!
Και φτάνει στο σημείο, αυτή η ΕΕ να οραματίζεται επέκταση προς ανατολάς, στηρίζοντας ακόμη και νεοναζιστές στην Ουκρανία! Που είναι τα δημοκρατικά ιδεώδη; Που είναι το ευρωπαικό όραμα του Willy Brandt, του de Gaulle, του Helmut Schmid;Που είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων; Γιατί μάλλον υποκρισία έχουμε, όταν βλέπουμε ολόκληρη την ΕΕ να χτυπά αλύπητα την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, και απ’ την άλλη να
στηρίζει ναζιστές στην Ουκρανία (η οποία Χρυσή Αυγή δεν ανέτρεψε στο κάτω κάτω κάποια κυβέρνηση, ακόμη και χρησιμοποιώντας ελεύθερους σκοπευτές).
Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από αυτή την κοντόφθαλμη πολιτική των μεγάλων ευρωπαικών χωρών, μάλλον δεν έχουν γίνει αντιληπτοί. Και πλήττουν και τα ελληνικά συμφέροντα. Η ΕΕ όφειλε να επιζητά την επίτευξη ασφάλειας στην εξωτερική της περίμετρο, στα εξωτερικά της σύνορα, όχι να δυναμιτίζει αυτή την ασφάλεια. Έχει σκεφτεί κανείς στις Βρυξέλλες το ενδεχόμενο όλοι αυτοί που χρησιμοποιήθηκαν στην Ουκρανία για να ανατρέψουν την προηγούμενη κυβέρνηση (παρακρατικοί, ελεύθεροι σκοπευτές, νεοναζιστές κοκ) να στρατολογηθούν μεθαύριο για να ανατινάσσουν τους αγωγούς που μεταφέρουν το φυσικό αέριο προς τη Δύση; Ή για να σπέρνουν ταραχές και χάος; Η περίπτωση της Συρίας μάλλον δεν έχει παραδειγματίσει. Και φτάσαμε να βλέπουμε την κάθε Κάθριν Άστον να εναγκαλίζεται επαγγελματίες killers και ελεύθερους σκοπευτές…
Ας υπενθυμιστεί πως ξεκίνησε η κρίση: Με την προσπάθεια να σπρώξουν την Ουκρανία, μέσω ΕΕ, στο ΔΝΤ και στα μνημόνια! Πιστεύει κανείς πως συμφέρει την Ελλάδα μια Ουκρανία μέσα στην ΕΕ;
Στην πραγματικότητα, δεν συμφέρει ούτε εμάς, ούτε τις άλλες χώρες του χειμαζόμενου νότου: Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, την Γαλλία ακόμη. Όλες αυτές οι χώρες θα έχαναν εκατομμύρια ευρωπαικών κονδυλίων (αναπτυξιακών, στήριξης κτλ), τα οποία θα κατευθύνονταν αναγκαστικά στην αχανή Ουκρανία. Και ποιος εγγυάται, με βάση τη σύνθεση της νέας καθεστωτικής τάξης στο Κίεβο, πως –ακόμη και με την Ουκρανία μέσα στην ΕΕ- θα πήγαιναν πράγματι τα ευρωπαικά χρήματα στην οικονομική στήριξη της χώρας; Διόλου δεν θα αποκλειόταν, να διοχετεύονταν τα κονδύλια αυτά στους ταραχοποιούς και στους πάσης φύσεως εξτρεμιστές.
Αν περάσουν κυρώσεις, θα πληγούν πρώτα από όλους οι χώρες του ευρωπαικού νότου, τον τουρισμό των οποίων αιματοδοτούν τα εκατομμύρια των Ρώσων τουριστών. Τι θα γίνει, αν στα πλαίσια κυρώσεων, έχουμε ένα υποτιθέμενο εμπάργκο στα ρωσικά όπλα; Δύο κράτη εντός της ΕΕ μόνο θα πληγούν, γιατί μόνο Ελλάδα και Κύπρος έχουν πληθώρα ρωσικών όπλων στα οπλοστάσιά τους.
Πως θα συντηρηθούν αυτά; Αλλά, γενικότερα, μέσα από μια πολιτική κυρώσεων όλη η ΕΕ θα πληγεί, προς τέρψη των Αμερικανών που θα χειραγωγήσουν περαιτέρω το ευρωπαικό όραμα και θα το ρυμουλκήσουν εκεί που θέλουν.
Η υποκρισία των δυτικών φάνηκε και σε κάτι άλλο: Στο ότι δικαιούται να γίνει κράτος το Κόσοβο, ακόμη ακόμη και η Σκωτία ή η Βόρεια Ιρλανδία, αλλά όχι η Κριμαία. Επιλεκτικοί οι Ευρωπαίοι στην αρχή της αυτοδιάθεσης. Η Ρωσία όμως δεν έχει να υπερασπιστεί μια συμπαγή πλειοψηφία δικού της πληθυσμού στην Κριμαία. Υπερασπίζεται και ζωτικά εθνικά της συμφέροντα. Φανταστείτε το αντίστροφο: Οι Ρώσοι να ανάβουν φωτιά στην νότια «αυλή» των ΗΠΑ, το Μεξικό. Θα το ανέχονταν αυτό οι Αμερικανοί;
Θυμάται ακόμη κανείς πως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έγιναν συμφωνίες ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία; Το 1991 το Κίεβο δεσμεύτηκε να συνεχίσει τη συνεργασία με τη Μόσχα, οι Ουκρανοί είχαν δεσμευτεί μάλιστα για προστασία των ρωσικών πληθυσμών, της ρωσικής γλώσσας. Κι όμως, το πρώτο που έκαναν τα νέα αφεντικά στο Κίεβο, ήταν να απαγορεύσουν τη ρωσική γλώσσα.
Κανείς μέσα στη δίνη της κρίσης στην Ουκρανία, δεν έχει επισημάνει πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην Κριμαία και την Κύπρο, ομοιότητες στην ιστορική τους πορεία.
Μετά το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, όπου οι Δυτικοί αρνούνται με λύσσα να δεχθούν την αρχή της αυτοδιάθεσης όπως εκφράστηκε με συντριπτικό ποσοστό να ζητά την ένωση με τη Ρωσία, ας συγκρίνουμε κάποιες ενδιαφέρουσες πραγματικότητες.
Είναι λοιπόν ενδιαφέρον, πως ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία αρνούνται να δεχθούν το συντριπτικό 96+% στην Κριμαία, όπου αποφάσισαν να ενωθούν με την Ρωσία. Ακριβώς το ίδιο ποσοστό, 96%, ήταν οι Έλληνες της Κύπρου που κάποτε (1950) και αυτοί ψήφισαν για εθνική αποκατάσταση και ένωση με την Ελλάδα. Και τότε, όπως και τώρα στην Κριμαία, ήταν οι Άγγλοι και άλλα δυτικά κέντρα που τορπίλλισαν την βούληση του λαού.
Και βεβαίως, όπως οι δυτικοί βρήκαν το αντίβαρο στη Ρωσία (τους Ουκρανούς νεοφασίστες και άλλα παρεμφερή «λουλούδια»), έτσι και στην Κύπρο ανακάλυψαν τους Τουρκοκύπριους εθνικιστές και κάποιους άφρονες εν Αθήναις για να διαλύσουν (1963, 1974) την Κυπριακή Δημοκρατία. Η διαφορά: Για τον Καραμανλή και τον Αβέρωφ η Κύπρος ήταν μακριά! Για τον Πούτιν, η Κριμαία όχι!
Είναι άκρως υποκριτικό αυτό που συμβαίνει, κυρίως με τους Άγγλους: Αρνήθηκαν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση σε 450.000 Έλληνες στην Κύπρο (στήνοντας αγχόνες και χαρίζοντάς μας Καραολήδες και Παλληκαρίδηδες…), αρνούνται το ίδιο δικαίωμα σε δύο εκατομμύρια Ρώσων στην Κριμαία, οι ίδιοι όμως για 3.000 Βρετανούς πολίτες εξεστράτευσαν και πολέμησαν στην άλλη άκρη του πλανήτη: Στα Φόκλαντς!.
Είναι υποκριτική λοιπόν η κριτική τους, Αμερικανών και Άγγλων. Όπως αρνήθηκαν το δημοκρατικό δικαίωμα στην ελευθερία και αυτοδιάθεση στους Έλληνες της Κύπρου τότε, το αρνούνται στους σήμερα στους Ρώσους της Κριμαίας. Ελευθερία δικαιούσαι μόνο αν είσαι Αλβανός Κοσοβάρος, Βόσνιος Μουσουλμάνος ή ότι άλλο βολεύει τη made in USA Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Και κάτι τελευταίο: Όπως και ο υπόδουλος στους Τούρκους Ελληνισμός, έτσι και οι χριστιανοί της Κριμαίας γνώρισαν τα «καλά» της οθωμανοκρατίας. Λίγα χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, το 1475, έγινε η εισβολή των Τούρκων στην χερσόνησο της Κριμαίας. Εκεί οι Τούρκοι ίδρυσαν το Χανάτο της Κριμαίας, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1774. Τελικά το 1783 οι Ρώσοι απελευθέρωσαν την Κριμαία, και η αυτοκράτειρα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Αικατερίνη η Μεγάλη υπέγραψε μανιφέστο όπου η Κριμαία συντάχθηκε στην Ρωσική Αυτοκρατορία.
Τα παραπάνω βεβαίως είναι τώρα παρελθόν και τα λέμε για να καταδειχθεί η υποκρισία των Δυτικών. Σε τρέχουσες συνθήκες, την Ελλάδα και την Κύπρο τις εξυπηρετεί γεωστρατηγικά μια ισχυρή ρωσική παρουσία στην Κριμαία, μια παρουσία πάνω από όλα στρατιωτική.
Γιατί ισχυρή Ρωσία στην πάνω μεριά της Μαύρης Θάλασσας, σημαίνει μεγαλύτερη πίεση στην Τουρκία. Δίχως την Κριμαία οι Ρώσοι θα έχουν περιορισμένες δυνατότητες πρόσβασης σε Αιγαίο και Μεσόγειο, με την Κριμαία όμως κομμάτι της Ρωσικής Ομοσπονδίας η Τουρκία θα νιώθει πιο καυτή την ανάσα της ορθόδοξης Ρωσίας. Και αυτό, αυτονοήτως εξυπηρετεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Απαιτείται λοιπόν μια προσεκτική και ισορροπημένη ελληνική πολιτική, πολιτική αποστάσεων από την κρίση, πολιτική ευέλικτη (και σίγουρα όχι αυτή που ασκεί ο Ευάγγ. Βενιζέλος). Ειδάλλως, σε περαιτέρω κλιμάκωση της κρίσης, θα επαληθευτεί η ρήση πως σε σύγκρουση γιγάντων, την πληρώνουν πρώτοι οι μικροί και αδύναμοι, ιδίως αν στερούνται εντελώς δικής τους πολιτικής.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
