...το χρονικό της σκύλευσης μιας ευκαιρίας
Το
2013 ο Μιχελάκης είχε, ως υπουργός εσωτερικών, να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο
πρόβλημα. Την διαφαινόμενη παταγώδη αποτυχία των ης Νέας Δημοκρατίας και στην
προσπάθειά του να ελιχθεί, κάνει μία εξαιρετικά δημοκρατική και προοδευτική
πρόταση. Σκέφτεται έξυπνα και βρίσκει λύση: να αλλάξει ουσιαστικά ο τρόπος
εκλογής των δημάρχων και των δημοτικών συμβούλων! Με το νέο τρόπο όλοι οι
υποψήφιοι δήμαρχοι θα έμπδημάρχων του. Λόγω του
φόβου του (ας το κάνει
βεβαιότητα) ότι δεν πρόκειται να εκλεγεί κανένας δήμαρχος ταιναν σε ένα
ψηφοδέλτιο και όλοι οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι θα έμπαιναν μαζί σε άλλο.
Οι περίπου 180 συνολικά υποψήφιοι σύμβουλοι που χρειαζόταν η κάθε παράταξη θα
μειωνόταν στους περίπου 50 (για την Καρδίτσα) και στην ουσία θα έδινε το
δικαίωμα στον πολίτη, επιτέλους, να ψηφίσει με χαρακτηριστικά προσωπικά και όχι
κομματικά.
Θα
μπορούσε δηλαδή να ψηφίσει τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο της αρεσκείας του
είτε επειδή του είχε μια “υποχρέωση” είτε επειδή τον είχε ξάδερφο ή κουμπάρο
είτε επειδή απλά τον θεωρούσε τον πιο ικανό, που είναι και το μόνο
αντικειμενικά σωστό κριτήριο, αλλά δεν θα ήταν υποχρεωμένος να φορτωθεί
ταυτόχρονα στην πλάτη και τον κάθε υποψήφιο δήμαρχο, όσο άχρηστος κι αν ήταν,
αφού θα είχε την δυνατότητα να ψηφίσει ξεχωριστά αυτόν που θεωρούσε σωστό,
ακόμα κι αν ήταν από άλλη παράταξη. Θα ήταν ίσως η μεγαλύτερη υπηρεσία που θα
προσέφερε η Νέα Δημοκρατία στην χώρα. Η ιστορία θα είχε πιστώσει στον Σαμαρά
ίσως την μόνη του πραγματική μεταρρύθμιση.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόμενος το παιχνίδι που πάει να στήσει ο Μιχελάκης και
προσπαθώντας να τον εμποδίσει, ώστε να χρεωθεί στο ακέραιο την αποτυχία των
αυτοδιοικητικών εκλογών, μπαίνει στην πιο αναχρονιστική και παλαιοκομματική
λογική που θα μπορούσε να έχει μπει. Επικρατεί στους κόλπους του μια πρόχειρη
και φοβική αντίληψη και βγαίνει και καταγγέλλει την μεθόδευση Μιχελάκη. Βούτυρο
στο ψωμί του. Τώρα είχε την δυνατότητα να κάνει ό,τι ήθελε. Ήθελε να το
προχωρήσει; Το προχωρούσε και εμφανιζόταν ο πλέον Δημοκράτης. Δεν ήθελε να το
προχωρήσει; Δεν το προχωρούσε και είχε εξασφαλίσει ότι η αξιωματική
αντιπολίτευση θα σιωπούσε όπως και έκανε (σ.σ. γι’ αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε
πριν καταγγείλουμε...). Όμως ο Μιχελάκης, αν και εκ του πονηρού, είχε κάνει μία
πολύ σωστή και ριζοσπαστική πρόταση. Να πετάξει τον κομματισμό (μιας και πια
δεν τον συνέφερε) έξω από την τοπική αυτοδιοίκηση. Ήταν η ιδανική ευκαιρία.
Και
τότε εμφανίζεται ο Βενιζέλος. Με την απύθμενη αλαζονεία που τον διακρίνει και
την ακόρεστη δίψα για εξουσία, παίζει το παιχνίδι πρόστυχα και ιταμά! Βάζει
βέτο στον πρωθυπουργό Σαμαρά να μην περάσει ο νόμος (πόσο τιποτένιος μπορεί να
είναι ένας άνθρωπος, όταν το μόνο βέτο που βάζει, όταν όλη η χώρα φλέγεται,
είναι το μικροκομματικό του συμφέρον!), διότι φοβάται κι αυτός (ας το κάνει
βεβαιότητα και αυτός) ότι θα μείνει χωρίς κανέναν Δήμαρχο δικό του. Η ακόρεστη
δίψα του για εξουσία όμως δεν τον αφήνει να δεχτεί την ήττα του. Αδιαφορεί για
το καλό της πατρίδας άλλη μια φορά και αποσαθρώνει στην πράξη την μεγαλύτερη
ευκαιρία να αποκομματικοποιηθεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Ο ίδιος. Προσωπικά.
Αυτός και η παρέα του. Απύθμενο θράσος σε συνδυασμό με αδυναμία σκέψης. Λύσσα
για εξουσία και μόνο.
Έτσι
ο πλέον αντιπαθής άνθρωπος στην ελληνική κοινωνία σήμερα, καταφέρνει να την
καθηλώσει με τη βία και να την καταδικάσει να μην προχωρήσει ποτέ μόνο και μόνο
για να βγάλει τους δικούς του και να βάψει τον χάρτη πράσινο την Κυριακή το
βράδυ. Ο ετοιμοθάνατος που σκοτώνει το παιδί του ευεργέτη του για να τον
εκδικηθεί λίγο πριν πεθάνει.
Στην
Νέα Δημοκρατία όμως (σε αντίθεση με τον Βενιζέλο) σκέφτηκαν ξανά πονηρά αλλά
και έξυπνα, κι έτσι βρέθηκε άλλη λύση που να χωράει και την απύθμενη δίψα για
εξουσία του Βενιζέλου. Ήρθε ο Παπαμιμίκος ως γραμματέας και υπεύθυνος τοπικής
αυτοδιοίκησης της Νέας Δημοκρατίας και είπε ότι επισήμως δεν θα δοθεί χρίσμα σε
κανέναν. Άρα εκ του πονηρού σκεπτόμενοι πάλι, έξυπνα όμως, κάνουν μια νέα
προσπάθεια αποκομματικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών α λα καρτ. Αν
αποτύχουν οι Νεοδημοκράτες δήμαρχοι (που είναι δεδομένο), θα έχουν χάσει μόνοι
τους. Αν μία στο εκατομμύριο κερδίσουν, τότε ο χάρτης θα βαφτεί την Κυριακή το
βράδυ μπλε. Έξυπνο. Αφού όλοι ξέρουν ποιοι είναι οι Νεοδημοκράτες υποψήφιοι,
όπως άλλωστε δεν έχει κανείς αμφιβολία και για το ποιος είναι υποψήφιος του Βενιζέλου (δεν λέω του ΠΑΣΟΚ,
γιατί αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ...). Το μόνο πρόβλημα είναι όταν, όπως στην
περίπτωση της Καρδίτσας, υπάρχει “αντάρτης” υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας. Σε
αυτήν την περίπτωση η έλλειψη χρίσματος κινδυνεύει να αφήσει και τους δύο εκτός
δεύτερου γύρου, αφού όσοι ακόμα ψηφίζουν
κομματικά, θα διασπαστούν και θα θέσουν εκτός μάχης και τους δύο. Η λύση όμως
είναι απλή. Όχι ευχάριστη για την Νέα Δημοκρατία, αλλά απλή. Είπαμε. Θα
φορτωθούν προσωπικά την αποτυχία τους και κυρίως ο αντάρτης. Θα θυσιαστούν
δηλαδή και οι δύο για το καλό του κόμματος. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της
άθλιας παρέμβασης Βενιζέλου.
Έτσι,
η ελληνική κοινωνία έχασε μία μεγάλη ευκαιρία να ωριμάσει, απλά γιατί ο
Βενιζέλος της έφαγε την μπουκιά από το πιάτο ασελγώντας πάνω της. Αν εμείς του
επιτρέψουμε να του περάσει αυτό το ελεεινό και ρυπαρό παιχνίδι και στηρίξουμε
τις επιλογές του, ε τότε καλά να πάθουμε! Θα έχουμε τον Βενιζέλο Δήμαρχο με το
πρόσωπο κάποιου άλλου.
Στέφανος Κατσάρας
Ψυχολόγος MSc
Υπ. Δήμαρχος
“Καρδίτσα μας”
