Γράφει η Σοφία Βούλτεψη Το έχει φαίνεται η μοίρα μας.
Χρόνια τώρα, σε κάθε εθνική ή θρησκευτική εορτή βρίσκεται πάντα κάποιος να αμφισβητήσει ετούτο ή εκείνο – με κίνητρα που δεν είναι πάντοτε σαφή, αν και είναι βέβαιο πως υπάρχει πάντα το προσωπικό κίνητρο προβολής μιας εκκεντρικής προσωπικότητας.
Εσχάτως, μας προέκυψε και το «Ποτάμι».
Στην αρχή διατύπωσε μια σειρά από χιλιοειπωμένες «θέσεις», που αποτελούν την επιτομή της κοινοτυπίας.
Μετά, μας ενημέρωσε πως μέχρι τις ευρωεκλογές τις αποφάσεις θα λαμβάνει ο ίδιος ο αρχηγός, αφού προηγουμένως θα διαβουλεύεται από ένα συμβούλιο που θα έχει ο ίδιος διορίσει.
Και πως στις 15 Ιουνίου – μετά τις ευρωεκλογές, δηλαδή – θα πραγματοποιηθεί το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, οπότε και «δεν θα υπάρχει Σταύρος» (όπως ο ίδιος ο αρχηγός είπε στον Σκάι).
Αυτό δηλαδή που ζητάνε από τον ελληνικό λαό, είναι πρώτα να τους ψηφίσει και μετά να του πούνε τι κόμμα θα έχει ψηφίσει!
Και πάλι, ούτε αυτό είναι σίγουρο.
Διότι, όπως ο «αρχηγός» είπε στο Μέγκα, αν το κόμμα του στις ευρωεκλογές δεν λάβει διψήφιο ποσοστό, τότε θα αποχωρήσει από την πολιτική, διότι «με 3% και 5% πας σπίτι σου» - για την ακρίβεια ο ίδιος θα πάει στα Χανιά.
Οπότε, ο ελληνικός λαός πρέπει να προσφέρει το διψήφιο νούμερο σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει, με ένα πρόγραμμα ποτ-πουρί, διαφορετικά θα είναι υπεύθυνος ο ίδιος για την απόρριψη ενός ακόμη (ανύπαρκτου) σχεδίου σωτηρίας του!
Θα είναι υπεύθυνος ο λαός που απέρριψε μια «πλατφόρμα καινοτομίας», που όμως «μετά τις ευρωεκλογές και αφού θα έχει γίνει η καταγραφή της δύναμης του Ποταμιού, θα παρουσιαστεί η πλατφόρμα των θέσεων του κόμματος, το εθνικό σχέδιο δράσης».
Κάτι σαν… προκαταβολή ψήφου, δηλαδή.
Κάτι σαν… γουρούνι στο σακί…
Καλά όλα αυτά, αλλά στο μεταξύ, ενόψει ευρωεκλογών, οι υποψήφιοι του «Ποταμιού» εμφανίζονται στα τηλεοπτικά πάνελς.
Σε γενικές γραμμές, θέλουν να τα αλλάξουν όλα, αλλά όταν τίθεται ένα συγκεκριμένο ζήτημα, δηλώνουν πως θα δώσουν την προσωπική τους άποψη, διότι το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος θα γίνει μετά τις ευρωεκλογές, στις 15 Ιουνίου.
Εντάξει, τους λες, αλλά κάποιες θέσεις υπάρχουν. Μια απ’ αυτές είναι η άποψη ότι το Σκοπιανό πρέπει να αντιμετωπιστεί ρεαλιστικά, χωρίς εθνικιστικές κορώνες και στρουθοκαμηλισμούς, διότι πλήθος κυβερνήσεων και οργανισμών αναφέρονται στη χώρα αυτή με τη συνταγματική της ονομασία. Και επομένως, πρέπει να φέρουμε την ηγεσία της ΠΓΔΜ προ των ευθυνών της, συνδέοντας αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή προοπτική της μικρής αυτής χώρας με την οριστική διευθέτηση του ζητήματος.
Σωστά, σου απαντούν.
Ναι, τους λες. Αλλά πρώτον, αυτό έχει συμβεί – γι’ αυτό και δεν προχωρούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της ΠΓΔΜ, γι’ αυτό και ισχύει το βέτο (Καραμανλή) για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Και δεύτερον, εμάς δεν μας ενδιαφέρει αν την ΠΓΔΜ έχουν αναγνωρίσει ως «Μακεδονία» χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά το γεγονός ότι καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει προβεί σε τέτοια αναγνώριση. Εσείς, τι θα κάνετε πηγαίνοντας στην Ευρώπη; Θα τους πείτε «ένα σωρό χώρες και οργανισμοί έχουν αναγνωρίσει, αναγνωρίστε κι’ εσείς να τελειώνουμε»;
Εδώ, δεν υπάρχει καμιά απάντηση.
Θα γίνει το συνέδριο (αφού θα μας έχετε στείλει στην ευρωβουλή) και θα δούμε…
Στο μεταξύ, έκανε την εμφάνισή του και ο συγγραφέας Ν. Δήμου, που τόσο με αφορμή την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, όσο και με αφορμή το Πάσχα και την μεταφορά του Αγίου Φωτός, βρήκε την ευκαιρία να κάνει εντύπωση προβάλλοντας τις απόψεις του – τις οποίες έχει δικαίωμα να διατυπώνει, αλλά όταν είσαι στέλεχος ενός κόμματος δεν μπορεί επ’ άπειρον και μόνιμα να κρύβεσαι πίσω από το δικαίωμα στην προσωπική άποψη.
Ο ίδιος ο «αρχηγός», μιλώντας στο Μέγκα, αφού ξεκαθάρισε ότι δεν πάει για μητροπολίτης, αλλά για πολιτικός, είπε πως δεν είναι σωστό να παίζουν οι πολιτικοί με το θρησκευτικό συναίσθημα του κόσμου – αφήνοντας να εννοηθεί πως δεν μπορεί να φορτώνεται τις προσωπικές απόψεις οποιουδήποτε μέλους, στελέχους ή φίλου του κόμματος.
Επομένως, όταν ο κ. Δήμου αρθρογραφεί στο site του «αρχηγού», αποκαλώντας «δήθεν» και ειδωλολατρικό σύμβολο το Άγιο Φως ή χαρακτηρίζει «θηριωδίες» τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων κατά της τουρκικής σκλαβιάς (ο οποίος κατά την γνώμη του είτε δεν υπήρξε, είτε απέτυχε), απλώς λέει τις προσωπικές του απόψεις.
Όταν, όμως, οι Έλληνες καλούνται να ψηφίσουν, οφείλουν να μην λάβουν υπόψη αυτές τις «προσωπικές απόψεις» και… να περιμένουν το συνέδριο του κόμματος!
(Φυσικά, ακόμη και για τις προσωπικές απόψεις υπάρχει σίγουρα λιγότερο προκλητικός τρόπος για να διατυπωθούν – όλοι γνωρίζουμε για τους εμφυλίους που κατατρώγουν κάθε φορά τα σωθικά της πατρίδας, όλοι γνωρίζουμε τι έγινε στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, αλλά δεν μηδενίζουμε τα πάντα για να προβάλουμε την αυθεντία μας).
Και μια και διάγουμε ημέρες θρησκευτικής κατάνυξης και αναστάσιμης χαράς, σημειώστε ότι και φέτος το κομμουνιστικό καθεστώς της Κούβας κήρυξε επισήμως αργία τη Μεγάλη Παρασκευή του Καθολικού Πάσχα.
Όπως ανέφερε το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος «Γκράνμα», «η Εθνική Συνέλευση υιοθέτησε το Δεκέμβριο το νέο Κώδικα Εργασίας που καθιερώνει τη Μεγάλη Παρασκευή εκάστου έτους ως ημέρα εθνικής αργίας».
Υπενθυμίζεται ότι στα τέλη Μαρτίου 2012, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος (που έναν χρόνο αργότερα αποσύρθηκε), επισκεπτόμενος την Κούβα, είχε ζητήσει από τον Κουβανό Πρόεδρο Ραούλ Κάστρο να εντάξει την ημέρα αυτή στις αργίες.
Ο Ραούλ Κάστρο, ο οποίος διαδέχθηκε το 2006 στην εξουσία τον αδελφό του, τον Φιντέλ, είχε δεχθεί να κηρύξει τη Μεγάλη Παρασκευή αργία «εκτάκτως» το 2012, εν αναμονή μιας απόφασης του κοινοβουλίου για το θέμα.
Το «έκτακτο» μέτρο είχε ανανεωθεί το 2013 και το ίδιο συνέβη και φέτος, ενώ από την 1η Ιουνίου, οπότε και ο νέος Κώδικας Εργασίας θα τεθεί επισήμως σε ισχύ, το «έκτακτο» γίνεται μόνιμο.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι οι καθολικές λιτανείες απαγορεύθηκαν στην Κούβα το 1961, δύο χρόνια μετά την επικράτηση της Επανάστασης του Φιντέλ Κάστρο, ενώ η αργία των Χριστουγέννων καταργήθηκε το 1969, στο πλαίσιο ισχυρών εντάσεων ανάμεσα στο κομμουνιστικό καθεστώς και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Οι λιτανείες και η αργία των Χριστουγέννων επέστρεψαν στην Κούβα μετά την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, το 1998, όταν και αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις του καθεστώτος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Και να σκεφθεί κανείς ότι μόνο το 10% από τα 11 εκατομμύρια των Κουβανών δηλώνουν καθολικοί, ενώ οι θρησκευτικές αρχές υπολογίζουν σε 1% το ποσοστό των θρησκευομένων – σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου το 92% δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Δηλαδή, ευτυχώς που Θεός και Πάπας έπεσαν πάνω στον Κάστρο και όχι πάνω στο «Ποτάμι» και στον κ. Δήμου, διότι θα άκουγαν τα εξ αμάξης!
Αλλά, ως γνωστόν όταν ο άνθρωπος παύει να πιστεύει στον Θεό, είναι έτοιμος να πιστέψει οποιονδήποτε – ακόμη και το… Ποτάμι!
