ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ του Γ. Λαμπρούλη υποψήφιου δήμαρχου Λάρισας και της Μ. Γαβαλά, υποψήφιας ευρωβουλευτή του ΚΚΕ και του με θέμα «ΕΕ και παιδεία»

Η κατάσταση στην εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες της, αποτελεί καθρέφτη των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, στις οποίες η παιδεία καλείται να παίξει συγκεκριμένο ρόλο: να παράξει μαζικά το νέο τύπο μελλοντικού εργαζόμενου, που θα είναι φθηνός- ευέλικτος, με πολύ χαμηλό επίπεδο γενικής μόρφωσης, καταρτίσιμος κι επανακαταρτίσιμος με δεξιότητες, που θα καθορίζει οι ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς.

Καλούμε τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές που καλούνται πρώτη φορά να

ψηφίσουν, τους φοιτητές- σπουδαστές, να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ παντού, στις 18 και 25 Μάη, με βάση αυτά που ζήσανε και ζούνε στο χώρο της παιδείας, με κριτήριο τη ζωή τους. Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει, επένδυση του λαού στο κίνημα,  για να  δυναμώνουν οι προϋποθέσεις να μπαίνουν εμπόδια σε ό,τι ήδη είναι αποφασισμένο αλλά και δρομολογείται, σε ό,τι θα είναι εδώ στις 26 Μάη, όταν τελειώσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ατόφια, δεν μεταλλάσσεται την επόμενη μέρα είναι σφαίρα ενάντια στην ακριβοπληρωμένη παιδεία της αμάθειας, ενάντια στο κλείσιμο σχολειών και σχολών που δεν έχουν ενδιαφέρον πια για την αγορά, ενάντια στο ιδεολογικό εργαλείο της αξιολόγησης, ενάντια στις απολύσεις εργαζόμενων από το χώρο. Με ισχυρό ΚΚΕ θα φθάνει πλατύτερα η φωνή της αλήθειας, η ενημέρωση για όλα όσα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη των εργαζομένων και δεν μαθαίνουν ποτέ, ή μαθαίνουν διαστρεβλωμένα  ή όταν πια είναι αργά. Η ψήφος στο ΚΚΕ στοχεύει τον αληθινό αντίπαλο, που κρύβεται πίσω  από όσα βλέπουμε στα έδρανα της βουλής, ή σε στημένα πάνελ εντυπώσεων που μπερδεύουν τον κόσμο. Ο αληθινός αντίπαλος είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών ομίλων που υπηρετεί η στρατηγική της ΕΕ και στο χώρο της παιδείας, τα τραπεζικά, βιομηχανικά, επιχειρηματικά συμφέροντα, που έχουν ένα νόμο, αυτό του κέρδους, κι ένα στόχο να ρίξουν όσο το δυνατό πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης, να γκρεμίσουν τα όποια εναπομείναντα δικαιώματα. Ο νέος άνθρωπος, ο γονιός του, ο εκπαιδευτικός μπορούν να βγάλουν μεγάλη πείρα, σοβαρά συμπεράσματα, από όσα έχουν ζήσει ως τώρα, αρκεί να σκεφτούν ότι:

Τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν χρέη είτε όχι, είτε έχουν κεντροαριστερές είτε κεντροδεξιές κυβερνήσεις, είτε μονοκομματικές είτε συνεργασίας. Έχουν αποφασιστεί από το Μνημόνιο των μνημονίων, την συνθήκη του Μάαστριχτ, που φέρνει την απελευθερωμένη αγορά εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργαζομένων, κεφαλαίου και που σημαίνει δεσμά για τους λαούς της Ευρώπης. Η εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης επιτάχυνε και στην εκπαίδευση τις αναδιαρθρώσεις, την προσαρμογή, δηλαδή, του εκπαιδευτικού συστήματος στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις αποτελούν στρατηγικές επιλογές που έρχονται από πολύ μακριά και κυρίως στοχεύουν πολύ μακριά, στην ανάκαμψη του κεφαλαίου με χειρότερους όρους ζωής, δουλειάς, μόρφωσης για την εργατική λαϊκή οικογένεια. Η εκπαίδευση που αναδύεται σήμερα μέσα από την εφαρμογή των σχετικών νόμων, φέρνει πάνω της όλη την ιστορία των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του 2000.

Κεντρική επιδίωξη της αστικής στρατηγικής για την εκπαίδευση είναι η δια βίου μάθηση, η «ομπρέλα», που συνδέει την οικονομία με την εκπαίδευση και απαντά στο ερώτημα «τι εργαζόμενο απαιτεί το κεφάλαιο, και από ποια εκπαιδευτική διαδικασία θα παραχθεί αυτός ο τύπος εργαζόμενου». Το καπιταλιστικό σύστημα σήμερα δε χρειάζεται σήμερα γενικευμένα τη μορφωμένη και υψηλά εκπαιδευμένη εργατική δύναμη. Χρειάζεται ορισμένο επίπεδο ειδίκευσης, που να μπορεί να προσαρμόζεται άμεσα στις ανισορροπίες και ανακατατάξεις που φέρνει η καπιταλιστική ανισομετρία, ο κύκλος της κρίσης, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός.

Οι νομοθετικές ρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων έρχονται να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Για παράδειγμα ο ν. πλαίσιο και οι διοικητικές αλλαγές σε ΑΕΙ- ΤΕΙ, ο νόμος 3848/2010 για το «νέο σχολείο», ο πρόσφατος για το λύκειο και την επαγγελματική εκπαίδευση. Έκφραση αυτής της αντιδραστικής κατεύθυνσης είναι η ενίσχυση του κύκλου σπουδών, τα διαβαθμισμένα πτυχία, οι επιχειρήσεις που μπαίνουν ως επενδυτές- χορηγοί σε πανεπιστημιακές έδρες και προγράμματα έρευνας, το σπρώξιμο εκτός σχολείου των παιδιών λαϊκών οικογενειών. Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF 14%  είναι η διαρροή από την 9χρονη εκπαίδευση, ενώ 70.000 παιδιά υπολογίζονται στην παιδική εργασία. Ταυτόχρονα έχει ανοίξει ο δρόμος για τη διαφοροποίηση των σχολικών μονάδων, το σπάσιμο του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Στη βίαιη ώθηση των παραπάνω εξελίξεων αξιοποιείται στη φάση της κρίσης, σαν μοχλός η αξιολόγηση, για προγράμματα σπουδών, σχολικών μονάδων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, εκπαιδευτικών. Στη βάση αυτή, αποδυναμώνονται προγράμματα σπουδών, κλείνουν σχολές σε ΑΕΙ –ΤΕΙ (Σχέδιο Αθηνά), έχουν ήδη κλείσει 1600 σχολεία και θα κλείσουν κι άλλα, μπαίνουν σε «κινητικότητα», θα απολύονται εκπαιδευτικοί.

Ο ρόλος της τοπικής και περιφερειακής θα αναδειχτεί κρίσιμος, αφού θα παίρνει θεσμικά όλο και πιο αποφασιστικό ρόλο στο σχεδιασμό της εκπαίδευσης. Ήδη περιλαμβάνεται ο δείκτης «διαχείριση και αξιοποίηση μέσων και οικονομικών πόρων του σχολείου».  Σήμερα η τοπική διοίκηση έχει στην ευθύνη της τα σχολικά κτίρια, διανέμει λειτουργικά έξοδα των σχολείων και της έχει εκχωρηθεί η δυνατότητα να τα επιδοτεί μέσω ιδίων εσόδων . Το 15% των δήμων έχει προχωρήσει σε επιβολή τελών ως πρόσθετο έσοδο των σχολικών επιτροπών, μέσω της διεύρυνσης του συντελεστή του φόρου ηλεκτροδοτούμενων χώρων.

Λαμβάνει ενεργό μέρος στο σχεδιασμό και την προώθηση της διαβίου μάθησης  και της τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης  (ΚΕΚ, ΙΕΚ, ΣΕΚ, Εθελοντισμός, μαθητεία) π.χ. πλαίσιο συνεργασίας δήμου Λαγκαδά με βιομηχανικό επιμελητήριο Βερολίνου και απόκτηση τίτλου επαγγέλματος στο Βερολίνο για 100 νέους ηλικίας 18-25 ετών, ή πχ η Περιφέρεια Αττικής αποφάσισε την ίδρυση ενός «δικτύου σαν ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ επιχειρήσεων- Διοίκησης- ερευνητικών κέντρων και πανεπιστημίων.

Καλούμε το λαό της περιοχής μας να βγάλει συμπεράσματα τόσο από την στάση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που τόσα χρόνια είτε ως ψεύτικοι αντίπαλοι, είτε τώρα ως συγκυβέρνηση ψηφίζουν και υλοποιούν όλα τα παραπάνω. Να γυρίσουν όμως την πλάτη και στον ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τα «επαναστατικές» διακηρύξεις, στην πράξη δεν αμφισβητεί την ουσία αυτής της κατεύθυνσης, αφού αυτή την οικονομία αποδέχεται, την οποία καμώνεται ότι θα διαχειριστεί με «υγεία», αφού βρει το «υγιές κεφάλαιο». Εξίσου δεσμευμένος είναι στην ΕΕ, το θεό της την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή το κέρδος. Γι αυτό και υποστηρίζει την συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενώ πουθενά δεν κάνουν λόγο για την κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης! Γι αυτό υποστηρίζει και το αποκεντρωμένο σχολείο, που οδηγεί αντικειμενικά στη διαφοροποίηση του, δίνοντας μάλιστα προβάδισμα στην ευθύνη των δήμων στα ζητήματα οργάνωσης της παδείας. Εξάλλου οι δυνάμεις του, είναι από τις πρώτες που συμμετέχουν μαζικά στα νέα αντιδραστικά όργανα διοίκησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ, στα Συμβούλια διοίκησης, που φέρνουν επίσημα τις επιχειρήσεις στο Πανεπιστήμιο και στην έρευνα.