Ο εθισμός στη γλώσσα του μίσους

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρξουν συνέπειες.

Η γλώσσα του μίσους, την οποία κάποιοι επιμένουν να χρησιμοποιούν στον δημόσιο λόγο τους, έφθασε και στις παιδικές ψυχές.

Πρόκειται για αλυσίδα: Οι οικογενειάρχες βλέπουν και ακούνε από το πρωί ως το βράδυ τους καιροσκόπους της πολιτικής να εκστομίζουν τις φοβερότερες ύβρεις και τις μεγαλύτερες προσβολές, ως εάν αυτή η συμπεριφορά να είναι ό,τι πιο φυσικό και συνηθισμένο μπορεί να ακούσει κανείς.

Βλέπουν διάφορους έξαλλους τύπους να τσιρίζουν βραχνιασμένοι – λες και απουσίαζαν από τη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Βλέπουν κάτι άλλους να ειρωνεύονται, να αποκαλούν «επίστρατους των τηλεπαραθύρων» εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού – λες και οι ίδιοι απέχουν από τα τηλεπαράθυρα.

Φυσικά, δεν είναι όλοι σε θέση να αντιληφθούν πως πολιτικοί που καταφεύγουν σε τέτοιες αλά Μπέπε Γκρίλο μεθόδους, απλώς προσπαθούν είτε να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω, είτε επιδιώκουν να αποφύγουν την κριτική και την αμφισβήτηση μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, είτε να παραστήσουν τους «αφ’ υψηλού», ενώ δεκαετίες τώρα βολεύονται κι’ αυτοί.

Την ίδια ώρα, το διαδίκτυο έχει γεμίσει με ό,τι πιο απεχθές και ανορθόγραφο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Έτσι, η γλώσσα του μίσους μεταφέρεται μέσα στα ελληνικά σπίτια ως κάτι το φυσιολογικό και αναμενόμενο, αλλά και το πολύ βολικό για όλους.

Και βέβαια, την ακούνε και τα παιδιά.

Οπότε, έκανε και στην Ελλάδα την εμφάνισή του το φαινόμενο του Bulling, του σχολικού εκφοβισμού δηλαδή, για το οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ακούγαμε μόνο επειδή υπήρχε στο εξωτερικό.

Όπως προέκυψε από το 1ο επιστημονικό συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκβιασμού (European Antibulling Netwok, EAN), με τίτλο «Το φαινόμενο του εκφοβισμού στο σχολικό και διαδικτυακό περιβάλλον. Με το βλέμμα στην Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, ένας στους τρεις μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει πέσει θύμα από συμμαθητές του και ένας στους δυο γίνεται μάρτυρας τέτοιων περιστατικών.

Αυτό σημαίνει πως η χώρα μας βρέθηκε ξαφνικά στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών όσον αφορά στον σχολικό εκφοβισμό.

Στη διάρκεια του Συνεδρίου, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, ερευνητές, εκπαιδευτικοί, σχολικοί σύμβουλοι από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντάλλαξαν εμπειρίες και στατιστικά δεδομένα εστιάζοντας στη σημασία της ευαισθητοποίησης, της ενημέρωσης και της συμμετοχής γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών για τη βελτίωση του προβλήματος.

Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν σταματήσει η γλώσσα του μίσους.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα περισσότερα θύματα είναι παιδιά ευαίσθητα, χωρίς φίλους, ανασφαλή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, συχνά σωματικά πιο αδύναμα από τους συνομηλίκους τους.

Αντίθετα, οι θύτες εμφανίζονται επιθετικοί ακόμα και στους δασκάλους τους, έχουν εξουσιαστικές τάσεις απέναντι στους συμμαθητές τους, είναι ευερέθιστοι, ενώ δε φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα αυτοπεποίθησης.

Μια τρίτη κατηγορία αποτελούν τα παιδιά που γίνονται και θύτες και θύματα, τα οποία τείνουν να είναι υπερδραστήρια, ανασφαλή, με αντικοινωνικές δραστηριότητες, αντιπαθή από τους συμμαθητές τους, αλλά και από τους δασκάλους τους.

Σημειώστε πως σύμφωνα με μια έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, τα παιδιά που υπέφεραν από σχολικό εκφοβισμό διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν κατάθλιψη, άγχος και αυτοκτονικές τάσεις αργότερα στη ζωή τους.

Από το «Χαμόγελο του Παιδιού», έγινε γνωστό ότι το 201, δέχθηκε 500 κλήσεις και 31 ηλεκτρονικά μηνύματα για θέματα εκφοβισμού.

Συμπέρασμα: Ο εθισμός στη γλώσσα του μίσους μπορεί να αποδειχθεί πιο καταστροφικός και από μια χρεοκοπία…