Προστατεύοντας δάση και περιουσίες

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Δεν γνωρίζουμε αν στη σημερινή (τελευταία για τον Ιούλιο) νέα απόπειρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δημιουργήσει άλλο ένα θέμα εκεί που δεν υπάρχει θα προστρέξουν όλοι όσοι καλούνται.

Η προηγούμενη εμπειρία ανάλογης εκδήλωσης με αντικείμενο τα θέματα των αιγιαλών πρέπει πάντως να ήταν πολύ απογοητευτική από πλευράς πάθους και πλήθους και αυτή τη φορά η πρόσκληση δεν είναι για «παλλαϊκό μέτωπο», αλλά για διαβούλευση και συζήτηση.

Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως μέχρι στιγμής κανένα άρθρο του Συντάγματος, κανένας νόμος και καμιά ρύθμιση δεν στάθηκε δυνατόν να προστατέψει πραγματικά τα δάση μας.

Και όλοι αναγνωρίζουν πως η παρούσα κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στη συνέχιση των στρεβλώσεων και των παρανομιών.

Όποιος υποστηρίξει ότι η κατάσταση είναι ιδανική και δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε, σίγουρα δεν λέει την αλήθεια.

Μπροστά μας, έχουμε ένα νομοσχέδιο που όχι μόνο δίνει λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα (όπως αυτό των οικοδομικών συνεταιρισμών που αφορά σε 600.000 άτομα), αλλά και εισάγει μια σειρά ρυθμίσεις που, εφαρμοζόμενες για πρώτη φορά, δεν θα αλλάξουν απλώς την απογοητευτική σημερινή κατάσταση, αλλά και τη νοοτροπία μας απέναντι στα δάση.

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, όμως, οι φωνές και οι καταγγελίες κυριαρχούν και σκεπάζουν τις χρήσιμες πληροφορίες.

Ας ρίξουμε μια ματιά.

Το πρόβλημα των συνεταιρισμών ή των αυθαιρέτων είναι γνωστό.

Είναι η περίπτωση που δεν έχεις πολλές επιλογές μπροστά σου: Ή διαλύεις τους συνεταιρισμούς και γκρεμίζεις τα αυθαίρετα ή βρίσκεις τρόπο για μια οριστική λύση, προς όφελος και των εμπλεκομένων και του περιβάλλοντος.

Μπορείς βέβαια και να μην κάνεις τίποτε, αλλά τότε ούτε δάση θα έχεις, ούτε λύσεις για τα προβλήματα των πολιτών.

Οι ρυθμίσεις του νέου νόμου και τα προβλήματα λύνουν και τα δάση αυξάνουν.

Κι’ αυτό διότι δίνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν στην κατοχή τους δάση και δεν μπορούν να οικοδομήσουν, να ανταλλάξουν αυτές τις ιδιοκτησίες τους με εκτάσεις όπου επιτρέπεται η οικοδόμηση.

Έτσι, τα πραγματικά δάση επιστρέφουν στο Δημόσιο, το οποίο έτσι αποκτά νέες δασωμένες και αναδασωμένες εκφράσεις.
Οι νέες προς οικοδόμηση περιοχές θα βρίσκονται δίπλα σε υπάρχοντες μικρούς και φθίνοντες οικισμούς, που έτσι θα αναβαθμιστούν και οπωσδήποτε δεν χωροθετούνται περιοχές σε δάση, αιγιαλό, αρχαιολογικούς χώρους.

Εδώ, άλλες διατάξεις έρχονται να ρυθμίσουν όρους και κανόνες, προκειμένου να μην υπάρξει άναρχη δόμηση.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο επιλύονται τα προβλήματα των καταγεγραμμένων οικοδομικών συνεταιρισμών που έχουν τις νόμιμες προϋποθέσεις ή έχουν ήδη δικαιωθεί από τα δικαστήρια. Δίνεται λύση για αυτούς που έχουν ξεκάθαρο ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Έτσι, επιβάλλεται ένα υποχρεωτικό ισοζύγιο πρασίνου και πολύ μικρή δόμηση (0,4 από 0,6).

Σε περίπτωση που τμήμα της συνολικής υπό ρύθμιση έκτασης εμπίπτει σε προστατευόμενη περιοχή (δάσος, δασική ή αναδασωτέα έκταση, αρχαιολογικός χώρος) ή αποτελεί τμήμα γης υψηλής παραγωγικότητας ή εμπίπτει σε περιοχές προστασίας, η διαδικασία της ρύθμισης επιτρέπεται μόνο υπό την προϋπόθεση να αποδίδεται στο Ελληνικό Δημόσιο μέσω της διαδικασίας της Τράπεζας Γης ποσοστό τουλάχιστον 50% της υπό προστασία ιδιωτικής έκτασης.

Αυτό σημαίνει πως εκεί που κάποιοι κατείχαν δάση που κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή, τώρα θα υποχρεούνται με δική τους ευθύνη να διατηρήσουν ή να δημιουργήσουν δάσος στη μισή ιδιοκτησία τους.

Μάλιστα, για πρώτη φορά οι ενδιαφερόμενοι υποχρεώνεται να δασώσουν ή να αναδασώσουν τουλάχιστον ίση έκταση με αυτήν της επέμβασης, ανεξαρτήτως αν η προς επέμβαση έκταση είναι δασική ή δάσος.

Και για πρώτη φορά, οφείλουν να παραδώσουν στο δημόσιο έτοιμο δάσος τριών ετών και όχι να κάνουν απλώς μία αναδάσωση.

Επιπλέον, μειώνεται αρχικά κατά 50%  ο συντελεστής κάλυψης και δόμησης για τα τουριστικά καταλύματα επί δασών και δασικών εκτάσεων. Ο συντελεστής μειώνεται περαιτέρω όσο αυξάνεται η έκταση του δάσους ή της δασικής έκτασης  και μηδενίζεται για εκτάσεις άνω των 8.000 στρεμμάτων.

Με λίγα λόγια, αυτό που επιδιώκεται είναι και να λυθούν προβλήματα πολιτών και να ενισχυθεί ο τουρισμός με ελεγχόμενο τρόπο και να αυξήσει το κράτος τη δασική περιουσία του.

Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις – για την ακρίβεια προφάσεις για διατήρηση της ομηρίας.