Ξεκινάω με μια ιστορία.Καποτε σε ένα τσίρκο ένα παιδάκι παρατηρεί με έκπληξη ένα τεράστιο ελέφαντα που ειναι δεμένος σε ένα πασαλάκι με μια λεπτή αλυσίδα. Ρωτάει τον πατέρα του λοιπόν.' 'Μπαμπά πως γίνεται να μην μπορεί να σπάσει την αλυσιδα ένα τόσο μεγάλο και δυνατό ζώο;" Κι εκείνος του εξηγεί:
"Oταν ήταν πολύ μικρό το έδεσαν με αυτη τη μικρή αλυσίδα. Απο τότε προσπάθησε πολλές φορές να ελευθερωθεί. Αδύναμο και μικρό όπως ήταν, σταμάτησε να προσπαθεί και τώρα πια δεν το επιχειρεί αφου έχει πεισθεί πως κάτι τέτοιο είναι αδυνατον"
Με λίγα λόγια, δεν έχει επίγνωση της τεράστιας δύναμής του.
Βέβαια το ερώτημα είναι τί θα έκανε το ελεφαντάκι αν του έκαναν το βίο αβίωτο. Πάμε παρακάτω όμως.
Ζούμε σε μιά κατάσταση απερίγραπτη. Σε ένα κόσμο που μπάζει από παντού. Και ενώ αυτό γίνεται όλο και πιο καθαρό ακόμη και στους πιο απρόθυμους και αδιάφορους ή άσχετους, παρ' όλα αυτά ο καπιταλισμός, μέσα απο την πλύση εγκεφάλου απο τα ΜΜΕ, προσπαθεί να μας παρουσιασθει σαν το μόνο δίκαιο και αξιόπιστο σύστημα! Σαν η μόνη αναμφισβήτητη προοπτική!
Το θηρίο δηλαδή που κατασπαράζει κάθε πλευρά αυτού του κόσμου, παρουσιάζεται συγχρόνως , ως ο προστάτης, φρουρός, φύλακας άγγελος της ζωής μας. (Μππρρρ...Να αυτοκτονήσω τώρα η αργότερα;)
Ομως ο καπιταλισμός απέτυχε σε όλα τα επίπεδα. Η μήπως όχι;
Στην οικονομία; Ας μην το συζητάμε καν. Η απόλυτη συγκέντρωση του πλούτου που παράχθηκε τα τελευταια χρόνια απο την τεράστια αύξηση των ΑΕΠ σε ελάχιστα χέρια, μας έφερε αυτην την τελευταία κρίση. Το συγκεντρωμένο κεφάλαιο ήταν πλέον τόσο τεράστιο, που δεν είχε νόημα να επιχειρείται αύξησή του σε μικρά ποσοστά. Ετσι η απληστία -που φυσικά δεν είναι μια ανθρώπινη αδυναμία, αλλά ένα εγγενές χαρακτηριστικό ειδικά αυτού του συστήματος-έκανε τον πλούτο να πέσει με τα μούτρα στις αγορές, οπου με πρωτοφανείς και αδιαφανείς τρόπους επιχειρούσε διαρκώς διπλασιασμούς και βάλε, εις βάρος φυσικά άλλων, μεταξύ των οποίων κρατών, ομολόγων, ασφαλιστικών ταμείων, και τελευταια και κρατικών πακετων στήριξης που δεν είναι τίποτα άλλο από χρήματα φορολογουμένων. Ακολούθησε πραγματική σφαγή (ειδικά των αμνών) που συνεχίζεται και στις μέρες μας και ειδικα στην ελλ.οικονομία! Οι αλγοριθμικές αλχημείες των γάτων των αγορών που ελάχιστοι καταλάβαιναν, δημιούργησαν μια κατάσταση ασφυξίας που τώρα πρέπει να "καταλάβουμε" και να δώσουμε και κάτι όλοι μας για να λυθεί.
Στην υγεία; Η ιδιωτικοποίηση σιγά σιγά και σταθερά νοσοκομείων και γενικά της περίθαλψης, ανέβασε το κόστος σε ύψη δυσθεώρητα έτσι που η μπάλα να χάνεται εντελώς για ασφαλισμένους, ταμεία, κράτος κλπ. ιδιαίτερα όταν κάποιος πρέπει να εισαχθεί για νοσηλεία. Σήμερα μόνο το κόστος μιας γέννας στα 700 ευρώ θεωρείται χαμηλό (μιλάμε για κρατικά μαιευτήρια και 3κλινα δωμάτια), και η εικόνα της γιαγιάς μας που γενούσε στο σκαμνί μπροστά στο τζάκι κάτω απ΄τα εικονίσματα, για να βάλει κι ο Θεός το χέρι του να μή γίνει καμιά στραβή, ξαναγυρίζει στο μυαλό! Το κλασικό αστείο "ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς" δεν είναι πια αστείο. Είναι πραγματικότητα. Το δε επίκτητο χαρισμα της απανθρωπιάς, με το οποίο προίκισε ο καπιταλισμός τους ανθρώπους, που κάνει π.χ. τα φακελλάκια αποδεκτές συμπεριφορές και μάλιστα από φτωχούς ασθενείς έναντι πάμπλουτων μεγαλογιατρών, πλέον θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Και από πίσω έρχεται η κατάρρευση λόγω χρεών δημόσιων νοσοκομείων, με ότι αυτό συνεπάγεται, και λίγο πιο μακριά η παραίτηση από ένα δημόσιο σύστημα υγείας.
Στην παιδεία μήπως; Πλήρης απαξίωση και συστηματική αποδόμηση και δυσφήμηση της δημόσιας παιδείας, για να προετοιμασθεί το έδαφος για την έφοδο της ιδιωτικής, που βεβαια πίσω της κρύβεται το μακρύ χέρι των μεγάλων εταιρειών που θέλουν τον όποιο καρπό της, στα χέρια τους για πολλούς λόγους. Ειναι καθαρό πχ ότι πολλές πατέντες νέων τεχνολογιών χρήσιμων για τον άνθρωπο, βρίσκονται αγορασμένες στα συρτάρια πετραιλαικών, φαρμακευτικών η άλλων εταιριών που δεν έχουν κανένα λόγο να τις αφήσουν να αναπτυχθούν! Οσο για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεια είναι ένα ωραίο ανέκδοτο.
Στην απασχόληση και το δικαίωμα στη δουλειά; Απαντήστε μόνοι σας αν εξακολουθεί αυτό το δικαίωμα να θεωρείται δικαίωμα. Δεν είναι τρελό;
Στον πολιτισμό; Στον ποιό; Ο πολιτισμός είναι από τις δραστηριότητες που φυσικά θεωρήθηκαν άχρηστες, αφού το τελευταίο που ενδιέφερε το σύστημα ήταν η καλλιέργεια, η ευαισθησία και η δημιουργία ανθρώπων που να σκέφτονται και να στέκονται απέναντι σε μια πραγματικότητα κυνική όπως η σημερινή. Ετσι αφέθηκε και αυτός όπως και οι άλλοι τομείς στο έλεος των λογικών αγοράς, για να καταντήσουμε να θεωρούμε τέχνη μόνο ότι παίζει στα "τσάρτς" των κατευθυνόμενων ΜΜΕ. Σήμερα λιγότερο από κάθε άλλη εποχή, ασχολούνται οι άνθρωποι με την λογοτεχνία, την ποίηση, τον καλό κινηματογράφο, το θέατρο, και βέβαια οι πιο "δύσκολες" τέχνες όπως γλυπτική,ζωγραφική απλά χλευάζονται. Aρκεί που υπάρχει το X-Factor!
Στον αθλητισμό; Χρηματισμοί, ντόπινγκ, στημένα πρωταθλήματα, και ένας τεράστιος χορός εκατομμυρίων στα δημοφιλή σπορ, δίνουν την απάντηση. Οσο για τα παιδιά μας δυστυχώς, όποιος δεν του περισσεύουν 50 ευρώ, το παιδί του θα παίζει μπάλα στο μπαλκόνι, αν έχει...
Eιλικρινά βαριέμαι να συνεχίσω γιατί το συμπέρασμα είναι πιά φανερό. Δε βρίσκω ούτε ένα σημείο που να μην υπάρχει κατάρρευση.Κλείνω λοιπόν με το ζήτημα της ίδιας της ποιότητας της δημοκρατίας από όπου ξεκινούν όλα.
Κάποτε το πρόβλημα με τον καπιταλισμό και την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ήταν ότι ο λαός συμμετείχε κάθε 3, 4 η 5 χρόνια εκλέγοντας κάποιο κοινοβούλιο που αποφάσιζε μετά γι αυτόν. Τώρα όμως μόνο οι ηλίθιοι δεν βλέπουν ότι η συγκέντρωση του πλούτου, οι πιέσεις των ισχυρών, οι εκβιασμοί και η διαφθορά, σε συνδυασμό με τη χρήση της τηλεόρασης και της απόλυτης πλύσης εγκεφάλου, έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς που μόνο κατ' ευφημισμό μπορεί να λέγεται δημοκρατία. Είναι μια "δημοκρατία" των ελάχιστων εχόντων τα πάντα, και της ενδιάμεσης τάξης που βρίσκεται ανάμεσα σ'αυτούς και το λαό που υποφέρει. Μιας ενδιάμεσης τάξης που συνδιαχειρίζεται με τους πλούσιους την εξουσία, την ίδια στιγμή που προσποιείται πως συμπάσχει και κατανοεί τα προβλήματα, και πως στέκεται στο πλάι των όλο και περισσότερων φτωχών, μόνο και μόνο για να τους κλείσει τα μάτια.
Τέλος, έχει γίνει πιο καθαρό από ποτέ, οτι ο καπιταλισμός όχι μόνο έχει χάσει το όποιο ανθρώπινο πρόσωπο είχε, αλλά ότι πλέον δεν ενδιαφέρεται καν γι αυτο. Η μάσκα έπεσε και το μόνο του ενδιαφέρον είναι το χρήμα και τίποτα παραπάνω. Και είναι ακόμα πιο καθαρό ότι είναι ένα σύστημα που ειδικεύεται αργά και συστηματικά στην διάβρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, και ειδικά εκείνων των πλευρών που ενδέχεται να απειλήσουν το ίδιο το σύστημα. Ομως άνθρωπος χωρίς ανθρωπιά δεν γίνεται, τι να κάνουμε. Και βρισκόμαστε σ αυτό ακριβώς το σημείο. Η θα κάνουμε τα δέοντα για την ανατροπή αυτού του αδιέξοδου, η θα πρέπει να δεχτούμε την ιδέα της παραίτησης από την βασική μας ιδιότητα, απο την ίδια μας την ουσία δηλαδή, και να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο. Και όποιος αντέξει.
Ε, τώρα αν νομίζει κάποιος ότι θα κατασπαράξει μόνος τα θηρία και θα βγεί νικητής, τι να πώ, καλή τύχη και ...εντάξει, υπάρχει και η αιώνια ζωή. Οσο για μένα και για όσους σκέφτονται παρόμοια, λέω να επιμείνουμε εδω στο μάταιο κόσμο, και να βαδίσουμε πάνω κάτω αυτό το δρομάκι που μας δόθηκε, σ'αυτή την σύντομη αλλά μαγική βόλτα που λέγεται ζωή.
Υ.Γ.Και επειδή θα αρχίσουν οι μπαμπούλες για τον σοσιαλισμό και την αριστερά, που αν έρθει "θα μας πάρει τις περιουσίες", ας μην ανησυχούμε. Φροντίζει μια χαρά γι αυτό ο καπιταλισμός και τα καταφέρνει τέλεια.
Από το Γιώργος Σαρρής
