"Από τα πρώτα μου νιάτα με κυριεύει συχνά αυτή ή έμμονη ιδέα πως αν κλονίζεται ο τόπος μου, αν κινδυνεύει όλος αυτός ο κόσμος ο πνευματικός, ηθικός, συναισθηματικός, γλωσσικός που λέγεται ελληνισμός, εγώ είμαι υπεύθυνος που δεν αγωνίζομαι να τον σώσω. Πασχίζω τότε να κάμω κάτι. Όλη μου τη ζωή νομίζω, θα προσπαθώ. Φυσικά δε γελιούμαι για τη σημασία που μπορεί να έχουν οι προσπάθειές μου. Ξέρω καλά τα όριά τους. Μα συλλογίζομαι πως η αδιάκοπη παρουσία κάμποσων ανθρώπων που έχουν τούτη τη λόξα της ευθύνης για τον τόπο, τη γλώσσα, τους νέους, ανθρώπων που δεν διαλαλούν τη διάθεσή τους σαν πατριδοκάπηλοι, μα δουλεύουν μοναχικά και επίμονα στερεώνοντας ολοένα ορισμένα κοτρώνια, ορισμένους ακρογωνιαίους λίθους της ελληνικής διάρκειας, η ύπαρξη αυτής της αθόρυβης Φιλικής Εταιρείας είναι ίσως η καλύτερη εγγύηση για κάποια μελλούμενα".
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ
