Εάν υφίσταται κάτι για το οποίο οι Έλληνες θα πρέπει να καυχιόμαστε και να αισθανόμαστε υπερήφανοι, είναι η πλούσια κληρονομιά με την οποία μας έχουν προικίσει οι προγενέστεροι μας.
Τα ιδανικά της πατρίδας μας, το ορθόδοξο χριστιανικό φρόνημα, η τεράστια πολιτισμική παρακαταθήκη, τα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής επικράτειας, τα ιδεώδη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, είναι ιστορικά κειμήλια και ανεκτίμητα κοσμήματα της παράδοσης μας. Μιας παράδοσης που στη σκληρή και ψυχρή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, δοκιμάζει τις αντοχές, ορθώνει το ανάστημα της και αντιστέκεται, όσο είναι εφικτό, για να διατηρήσει αναλλοίωτη την ουσία της.Είναι αδύνατο η κοινωνία μας να μη δεχτεί τις επιρροές της εποχής όταν η επιστήμη κάνει συνεχώς βήματα εμπρός σε όλους τους τομείς της ανάπτυξης. Στην εποχή του αυτοματισμού όπου τα ηλεκτρονικά μέσα έχουν αντικαταστήσει τα ανθρώπινα χέρια, η εγκληματικότητα καλπάζει και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν χάσει πλέον την αγνότητα και τη θερμότητα του παρελθόντος, οι βασικές αρχές και οι αξίες της ιστορίας μας δοκιμάζονται και πολλές φορές καταπατούνται βάναυσα.
Όταν σήμερα κυριαρχεί η διαφθορά και η σκανδαλοθηρία πώς να γαλουχήσεις και να πείσεις έναν νέο άνθρωπο να σεβαστεί και να αγωνιστεί για τις ιδέες των προγόνων του, όταν όλοι αυτοί που διοικούν τις τύχες αυτού του τόπου τον έχουν απογοητεύσει, καθώς οι ίδιοι έχουν «ασελγήσει», με τον τρόπο τους, πάνω στα ιδανικά της πατρίδας που κλήθηκαν να προασπίσουν.
Όταν η βία έχει απλώσει τα πλοκάμια της επικίνδυνα, ποιος έχει τη δύναμη να αντισταθεί σθεναρά και να αντιπαραβάλλει το συναίσθημα και τον ρομαντισμό, που ευτυχώς είναι ακόμη ζωντανά στην ανθρώπινη ψυχή.
Μπορούν τα απανωτά χτυπήματα που διαταράσσουν την κοινωνική ισορροπία και συνοχή, να μας συμπαρασύρουν και να εγκαταλείψουμε τα οράματα για ειρήνη και ευημερία;
Είναι δυνατόν το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και τα ατοπήματα ορισμένων ιεραρχών, να φθείρουν το χριστιανισμό, που διαρκώς σταυρώνεται, διώκεται, λιθοβολείται, αλλά η ουσία του παραμένει αναλλοίωτη;
Έως πότε ο κυνισμός που λέει ότι «ο θάνατος σου, είναι η ζωή μου», θα αποτελεί το ψυχρό μονοπάτι σ’ όλες μας τις δραστηριότητες, προκειμένου να επιτύχουμε και να προπορευτούμε.
Γιατί θα πρέπει η αγάπη, τα όνειρα, η αγωνία και ανησυχία ενός ανθρώπου με αισθήματα, να προδίδουν ευαισθησία και αδυναμία. Δυνατός είναι αυτός που έχει μέσα του υπολείμματα ανθρωπιάς, τα εκφράζει και αντιστέκεται, και όχι εκείνος που έγινε απόμακρος από τον συνάνθρωπο και συμβιβάστηκε με την παγερή κοινωνική κατάσταση. Ως πότε θα αφήνουμε τη ζωή μας να βαλτώνει στη λάσπη της καθημερινότητας.
Αξίζουμε κάτι καλύτερο απ’ ότι βιώνουμε σήμερα.
Οφείλουμε να αγαπήσουμε και να υπερασπίσουμε το πιο μικρό και το πιο μεγάλο κομμάτι του ευλογημένου και πανέμορφου τόπου μας.
Οφείλουμε να διατηρήσουμε και να προσαρμόσουμε ανόθευτα, όλα όσα κληρονομήσαμε, στην νέα εποχή. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μείνουμε στάσιμοι, οπισθοδρομικοί, αλλά να ακολουθήσουμε την πρόοδο και την εξέλιξη χωρίς να επηρεαστούμε απ’ ότι φαίνεται ωραίο, αλλά απ’ ότι πραγματικά αξίζει.
Μέσα σ’ αυτή την τεχνολογική «εξέγερση», στην εποχή των κοινωνικών ρήξεων, των ανισοτήτων και των παράλογων πολεμικών αναμετρήσεων, καλούμαστε, ως άνθρωποι, να προβάλλουμε μπροστά την επανάσταση της καρδιάς και της ψυχής μας, γιατί από εκεί πηγάζουν η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα που χρειάζεται να ανακτήσουμε για να σηκωθούμε από τον καναπέ του εφησυχασμού, της αδράνειας και της υποκρισίας.
Γ.Τ.
anemo-milos.blogspot.com
