Απο την Κ. Νεράντζη
Δεν αποτελεί φοβερή είδηση το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει δραματικά, κι ενώ οι ρυθμοί της καθημερινότητά μας ανεβαίνουν, οι βιορυθμοί μας δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην τρέχουσα πραγματικότητα.
Η σχέση που έχουμε με τον σύντροφο και με τους φίλους μας, είναι εξίσου κακή με τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.
Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, σκοντάφτουμε σε απαιτήσεις και υποχρεώσεις και φτάνουμε σπίτι μας κουτσαίνοντας, αγωνιώντας να ξαπλώσουμε στον «αναπηρικό» καναπέ μας, για να αναπτύξουμε μια σχέση μοναδική…με το τηλεκοντρόλ ή το Laptop.
Χάθηκε η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα που προϋποθέτουν δύο ανθρώπους, αντικαταστάθηκε η ερώτηση ΄΄πως πέρασες σήμερα΄΄ από το ερώτημα ΄΄αν θα έχουμε δουλειά αύριο΄΄ και κλειστήκαμε ο καθένας στον εαυτό του για να σκεφτούμε τρόπους ή για να ονειρευτούμε λόγους που θα έπρεπε να έχουμε χρόνο και χρήμα.
Την επόμενη μέρα ξυπνούμε με κακή διάθεση, με πονοκέφαλο, με λογαριασμούς στο χέρι και ξεκινούμε πάλι να τρέχουμε, να σκοντάφτουμε και να σταματούμε.
Αν αυτή η σειρά αλλάξει και σταματήσουμε να τρέχουμε και σκοντάψουμε πάνω σε ανθρώπους αντί για υποχρεώσεις, θα καταλάβουμε πως η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα προϋποθέτουν την επαφή, την αφή και την επικοινωνία. Και αν χανόμαστε στον βαθύ ύπνο, στον «αναπηρικό» μας καναπέ και στις σκέψεις μας, έφτασε η ώρα να αναρωτηθούμε, όντας μόνοι…πότε θα βρεθούμε επιτέλους εμείς οι δύο;
