Ζήσαμε σχεδόν δύο δεκαετίες,στην Ελλάδα,μια ζωή που παραπέμπει περισσότερο σ΄ αυτόν των Η.Π.Α παρά στα δικά μας πρότυπα.
Ο υπερδανεισμός έγινε συνώνυμο της λέξης Έλληνας,με ότι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι η χώρα με δανεικά άρχισε να αλλάζει όψη από άκρη σ΄άκρη,χωρίς ουσία όμως και χωρίς να χαράσσεται μια στρατηγική ανάπτυξης για τον τόπο.
Γεμίσαμε με βίλες,με πισίνες,με πολυτελή αυτοκίνητα,με σκάφη.
Ο Έλληνας άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό,να κάνει πολυτελείς διακοπές και εντός και εκτός των τειχών της χώρας.Διαμορφώθηκε μια κατάσταση,όπου είχαμε όλοι την αίσθηση ότι το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς ,άρχισε πλέον να γεφυρώνεται,μιας και ο τρόπος ζωής όλων άρχιζε να έχει πολλές ομοιότητες.
Δίναμε την εντύπωση του κράτους που βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης,αφού μέχρι και ολυμπιακούς αγώνες διοργανώσαμε,όντας το μικρότερο κράτος στην ιστορία που το έκανε αυτό.
Έτσι δεχθήκαμε και μεγάλο αριθμό μεταναστών,δυσανάλογο με τον πληθυσμό της χώρας,αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.Με πολύ απλά λόγια ζήσαμε το Αμερικάνικο όνειρο,όπου ο καθένας εύρισκε τις ευκαιρίες του κι όπου όλα ήταν εφικτά .
Φτάσαμε όμως στο 2010 και τα πράγματα έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών.Από την απόλυτη υλική ευδαιμονία,στο μαρασμό και στη συρρίκνωση,ενός υπερήφανου λαού.
Σκάνδαλα,μίζες διαφθορά,διόγκωση του Εθνικού χρέους,αναξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος,αλλά κυρίως του πολιτικού που τόσα χρόνια συντηρούμε όλοι εμείς.
Διερωτώμαι αν μετά από μια δεκαετία,η χώρα θα θυμίζει κάτι απ την Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών,και κυρίως εάν μετά από αυτή την κρίση θα βγούμε σοφότεροι ή απλώς θα συνεχίζουμε ν΄αρμενίζουμε στραβά μέσα στο πέλαγος της παγκοσμιοποίησης.
anemomilos
anemo-milos.blogspot.com
