Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Βούλγαρης: «Το νησί πραγματικά είναι στη μέση του πουθενά και η κοντινότερη στεριά είναι 4.500 χιλιόμετρα μακριά. Απορώ ακόμα (και όχι μόνο εγώ) πώς αποικίστηκε και πώς οι άνθρωποι, που έζησαν σε αυτό το νησί επιβίωσαν, τόσα χρόνια, χωρίς βέβαια, αεροπλάνα και κρατική στήριξη (από τη Χιλή, φυσικά). Το Νησί του Πάσχα περιβάλλεται από μια δόση ισχυρού μυστηρίου με πάρα πολλά αναπάντητα έως τώρα ερωτήματα ανθρωπολογικής και κοινωνικής φύσεως. Σε όλο το νησί είναι διάσπαρτα υπερμεγέθη αγάλματα ΜοαΪ. Επί μια εβδομάδα, κάθε μέρα και κάθε ώρα ο καιρός εναλλασσόταν μεταξύ βροχής, συννεφιάς, ηλιοφάνειας και ούτω καθ’ εξής. Αποτέλεσμα να έχουμε υποστεί απίστευτα ψυχολογικά γυμνάσια και να στήνουμε και να ξεστήνουμε τις διατάξεις έως και 6 φορές κάθε μέρα. Το αποκορύφωμα ήταν η ταχύτητα των δεδομένων στο ίντερνετ: έως 5Kb ανά δευτερόλεπτο. Λόγω του εξαιρετικά άστατου καιρού, μέχρι την τελευταία στιγμή δε ξέραμε αν θα δούμε την έκλειψη».
«Την έκλειψη τελικά καταφέραμε και την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο (διάρκεια 4,5 λεπτά), με εξαιρετικές καιρικές συνθήκες, πολύ καλύτερες ακόμα και από την έκλειψη της Σιβηρίας, το 2008» υπογραμμίζει ο κ. Βούλγαρης. «Ο μαύρος δίσκος της Σελήνης ήταν απίστευτα μαύρος και το εσωτερικό στέμμα απίστευτα λαμπρό με κατάλευκη απόχρωση που μου έχει μείνει ως εικόνα πραγματικά αξέχαστη. Πέραν της παρατήρησης, τα πειράματα που διεξαγάγαμε πήγαν ικανοποιητικά καλά. Ήδη, τα πρώτα δεδομένα από τους φασματογράφους έδειξαν ότι η θερμοκρασία του Στέμματος έχει ανέβει αρκετά, μια και εντοπίσαμε με μεγάλη ευκολία στα φάσματα, τον εκλιπόντα από τις δυο προηγούμενες εκλείψεις FeXIV (σίδηρο 14)» καταλήγει.
