«Η πόλη έχει εξαντλήσει τα όριά της, τα όρια της αποχής και ανοχής προς μια δημοτική αρχή και έναν δήμαρχο πλούσιους εις φλυαρία και κομπορρημοσύνη αλλά απελπιστικά φτωχούς σε οράματα και δημιουργικότητα. Γι' αυτό και η δήλωση ότι έχουν να προσφέρουν ακόμη πολλά εκτός από τη θυμηδία που προκαλεί, μας κάνει να λέμε, “προς θεού! Όχι άλλον αέρα κοπανιστό!” Γλαφυρός στην έντονη κριτική του προς τον κ. Τζανακούλη ο κ. Γιάννης Σάπκας μιλώντας χθες σε πυκνό ακροατήριο στην ολομέλεια της δημοτικής παράταξης «Λαρισαίων Πόλις», στο Φρούριο.
Με το σύνθημα «με τους πολίτες για μια νέα αρχή», ο επικεφαλής της παράταξης απηύθυνε προσκλητήριο ενότητας τονίζοντας: «Όσοι έχουμε τον ίδιο περίπου προσανατολισμό, όσοι έχουμε συγγενείς πολιτικές φιλοσοφίες, όσοι έχουμε ένα ενδιαφέρον, μια έγνοια για την πόλη
μας χρειάζεται να κάνουμε τις υπερβάσεις μας, χρειάζεται να βρεθούμε μαζί στην ίδια γραμμή, χωρίς αποκλεισμούς και αποκλειστικότητες. Χρειάζεται πράγματι να κάνουμε τις υπερβάσεις μας αφήνοντας στο περιθώριο τα λάθη και τους εγωισμούς μας».
Στη διάρκεια της εκδήλωσης, παρουσιάστηκε εισήγηση της Συντονιστικής από τον κ. Γιάννη Σκαπέρδα, για τα πεπραγμένα της δημοτικής παράταξης «Λαρισαίων Πόλις», ενώ παρουσιάζοντας ακολούθως τον απολογισμό της παράταξης στο δημοτικό συμβούλιο, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Γιώργος Σούλτης, υπογραμμίζοντας: «Πρέπει να πω ότι όλα αυτά οφείλονται κατά κύριο λόγο στον επικεφαλής ο οποίος λειτούργησε σαν ο βασικός συνδετικός κρίκος και καταλύτης για τη λειτουργία της παράταξης. Ο Γιάννης Σάκπας είναι αυτός που ενώνει και έδωσε τον τόνο σε όλη αυτή τη διαδρομή».
Σε όρια και υπερβάσεις επικέντρωσε στην ομιλία του ο κ. Σάπκας, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Σε όλα τα πράγματα υπάρχουν όρια. Η σημερινή δημοτική αρχή έχει εξαντλήσει τα όποια όρια των δυνατοτήτων της προ πολλού. Είναι κοινή πεποίθηση στην πόλη ότι με αυτούς τους ανθρώπους «δεν πάει άλλο». Γι' αυτό και η δήλωση ενός δημάρχου μιας δωδεκαετίας, δηλαδή του ενός όγδοου της ζωής μας, ότι χρειάζεται ακόμη μερικές τετραετίες γιατί «έχει να προσφέρει ακόμη πολλά» ακούσθηκε ως κακόγουστο ανέκδοτο. Τι άλλο μπορεί να εφεύρει κάποιος για να μην αφήσει την κουτάλα όταν έχει συνηθίσει να ζει μ' αυτήν;
Η δίψα για μια πραγματική και ουσιαστική αλλαγή στα δημοτικά πράγματα είναι ορατή και αισθητή. Έχει γίνει συνείδηση πλέον στη Λάρισα ότι μια «άλλη πολιτική» είναι εφικτή και ότι η πόλη μπορεί καλύτερα και περισσότερα. Ότι η πόλη εμπαίζεται και αδικείται επανειλημμένα και κατά συρροή. Υπάρχει πράγματι επιτακτική και αδήριτη ανάγκη οι πολίτες να ξαναπάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να νιώσουμε επιτέλους μετά από πολλά χρόνια τη χαμένη αίσθηση ότι η πόλη που μας μεγάλωσε και μας θρέφει ανήκει σ' εμάς τους πολίτες και όχι στους διαχειριστές και στους λίγους φίλους τους. Η παράταξή μας, η «Λαρισαίων Πόλις», στην τετραετία που πέρασε υπηρέτησε με συνέπεια και επιμονή το συμφέρον του Λαρισαίου πολίτη χωρίς να γίνει υπηρέτρια κανενός. Λειτούργησε εντός και εκτός του δημοτικού συμβουλίου ακούραστα, με εντελώς δημοκρατικές, ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες. Πάντα έχοντας στο μυαλό και στην καρδιά την «κοινωνία των πολιτών» μια κοινωνία που θα αποτελείται από ευαισθητοποιημένους, ενημερωμένους, υπεύθυνους και δημιουργικούς ανθρώπους. Πολίτες και όχι πελάτες».
Η ΚΡΙΣΗ
ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ
Και ο υποψήφιος δήμαρχος συνέχισε: «Η χώρα μας και αναγκαστικά και η πόλη μας, η ελληνική κοινωνία ολόκληρη περνά την πιο δύσκολη και κρίσιμη περίοδό της από τη μεταπολίτευση και μετά. Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια, τη δεκαετία του 2000, τη δεκαετία των πολλών μηδενικών πατούσαμε σε σάπια σανίδια και οι διάφοροι επιτήδειοι, οι διαπλεκόμενοι, πολιτικοί κάθε χρώματος, ως συμμορία καταλήστεψαν τη χώρα και τίναξαν τα ταμεία στον αέρα.
Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν τους τελευταίους μήνες ήταν ένα ηλεκτροσόκ προς την ελληνική κοινωνία, μέτρα σκληρά και άδικα επί ενόχων και αθώων, κυρίως επί των γνωστών θυμάτων, των αδυνάμων. Η οικονομική δραστηριότητα πάγωσε, η ανεργία φούντωσε, οι ηλικιωμένοι είναι σαστισμένοι και οι νεότεροι εξοργισμένοι. Χιλιάδες οικογένειες είναι σε απόγνωση. Η εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς και τα κόμματα κατέρρευσε. Όλοι εναντίον όλων.
Σ' αυτήν λοιπόν την κατάσταση και λίγους μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές, υπό την παραλυτική πίεση του χρόνου, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Εμείς, δηλαδή όσοι πιστέψαμε ότι η πολιτική είναι ένα εργαλείο για να κάνουμε τη ζωή καλύτερη, εμείς όσοι πιστέψαμε σε μια κοινωνία της ισότητας και των ίσων ευκαιριών για όλους, σε μια κοινωνία της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της αξιοσύνης, των ανθρωπιστικών αξιών όπου η συλλογικότητα θα καταμάχεται την ιδιώτευση. Τι πρέπει να κάνουμε; Να παραιτηθούμε από το όνειρο;».
ΠΑΡΩΝ
ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Για να δώσει εν συνεχεία ο κ. Σάπκας την απάντηση στο ρητορικό ερώτημα: «Αυτό δεν επιτρέπεται να το κάνουμε. Γιατί ξέρουμε ότι μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει. Στα δύσκολα είναι που χρειάζεται κάποιοι να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Γιατί η επόμενη δημοτική αρχή θα τα έχει όλα δύσκολα. Δεν θα είναι περίπατος. Η θέση του υποψήφιου δημάρχου υπό τις παρούσες συνθήκες είναι κάτι που λίγοι θα επιθυμούσαν. Εμείς ως παράταξη αποφασίσαμε να μην προδώσουμε τους Λαρισαίους, αποφασίσαμε να μην αφήσουμε την πόλη να σαπίσει στο τέλμα της. Αποφασίσαμε να σταθούμε δίπλα στη χειμαζόμενη κοινωνία και να προσπαθήσουμε να μην καταρρεύσει. Να στείλουμε μήνυμα ότι... κάπου υπάρχει θεός, όπως λέει κι ο Χατζιδάκις και αν αντέξουμε κάποτε η θύελλα θα κοπάσει. Η Ελλάδα έζησε και δυσκολότερες στιγμές. Οι δημοτικές εκλογές τον Νοέμβριο του 2010 δεν επιτρέπεται να γίνουν για την Λάρισα «μια ακόμη χαμένη ευκαιρία».
Όσοι έχουμε τον ίδιο περίπου προσανατολισμό, όσοι έχουμε όχι τις ίδιες κατ' ανάγκη, αλλά συγγενείς πολιτικές φιλοσοφίες, όσοι έχουμε ένα ενδιαφέρον, μια έγνοια για την πόλη μας χρειάζεται να κάνουμε τις υπερβάσεις μας, χρειάζεται να βρεθούμε μαζί στην ίδια γραμμή, χωρίς αποκλεισμούς και αποκλειστικότητες. Χρειάζεται πράγματι να κάνουμε τις υπερβάσεις μας αφήνοντας στο περιθώριο τα λάθη και τους εγωισμούς μας».
Για να καταλήξει στέλνοντας μήνυμα στα κόμματα κάνοντας αναφορές σε όρια και αντοχές: «Και τα κόμματα, τουλάχιστον τα φερόμενα ως προοδευτικά, χρειάζεται να κάνουν τις υπερβάσεις τους και να στηρίξουν προσπάθειες ανθρώπων που η διάθεσή τους για προσφορά στα κοινά δεν χρειάζεται αποδείξεις γιατί έχει ήδη κατατεθεί.
Εξάλλου στην «κοινωνία των πολιτών» που εμείς πιστεύουμε, οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε κόμματα αλλά σε ιδέες. Σε ιδέες που υιοθετήσαμε με τρόπο βασανιστικό και τις κάναμε τρόπο ζωής. Με τα κόμματα συμπορευόμαστε, ταυτιζόμαστε, τα ψηφίζουμε και ενίοτε είμαστε υποψήφιοι εφ' όσον εκφράζουν και πλησιάζουν στις ιδέες μας. Όταν απομακρύνονται πολύ από τις ιδέες τότε δοκιμάζονται οι αντοχές μας, όπως συμβαίνει τελευταία στη χώρα μας. Και επειδή παντού υπάρχουν όρια, υπάρχουν και όρια και στις αντοχές μας».
Σ. Ζ.
