1824-1897: Η Ελλάδα έλαβε δέκα εξωτερικά δάνεια ύψους 770 εκατ. γαλλικών φράγκων. Στο «χέρι» πήρε μόνο 464,1 εκατ. γαλλικά φράγκα. Τα υπόλοιπα κάλυψαν την τιμή έκδοσης των δανείων και διάφορα έξοδα τραπεζών.
Το 1825 κηρύσσεται η πρώτη πτώχευση του ελληνικού κράτους.
Το 1843 το ελληνικό κράτος πτωχεύει για δεύτερη φορά.
Το 1893 χρεοκοπεί το ελληνικό κράτος για τρίτη φορά.
Το 1898 η Ελλάδα τίθεται υπό το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και της παραχωρείται δάνειο 150 εκατ. Φράγκων.
1915-1923: Υπάρχουν δύο μυστικά γερμανικά δάνεια, ύψους 40 εκατομμυρίων μάρκων το καθένα, προς τη κυβέρνηση Σκουλούδη που τα κρατά μυστικά ακόμη και από τη Βουλή, για να μη χαρακτηριστεί γερμανόφιλη!
1924-1932: συνομολογήθηκαν εννιά εξωτερικά δάνεια ύψους 992 εκατομμυρίων φράγκων, τα οποία προήλθαν κυρίων από την Αγγλία και τις ΗΠΑ για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού και τη σταθεροποίηση της δραχμής.
Το 1932 το ελληνικό κράτος πτωχεύει για τέταρτη φορά.
Μέχρι το 1945 δε θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός, ενώ θα παγώσει, λόγω παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.
1946-1966: Η Ελλάδα σύναψε συνολικά 31 εξωτερικά δάνεια (551,40 εκατ. δολάρια). Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Δυτική Γερμανία και την Αγγλία.
1967-1974: Εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό εργοληπτικές εταιρείες υπό την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο ελληνικό δημόσιο προς εκτέλεση έργων, με ανάδοχους τις ίδιες εταιρείες.
1975-1989: Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας. Διόγκωση του δημόσιου τομέα. Διπλασιασμός δημοσίων υπαλλήλων από το 1978 έως το 1987 (640.000 από 300.000). Τα ελλείμματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 έφτασαν το 1989 το 26,1% και συνομολογούνται εξωτερικά δάνεια ύψους 18,4 δις δολαρίων, εκ των οποίων το 81% διατέθηκε για την εξυπηρέτηση των προηγούμενων δανείων!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα Ν. Δήμου, «η Ελλάδα ζούσε πάντα υπό τη σκιά κάποιου άλλου παντοδύναμου κράτους, είτε του βυζαντινού, είτε του οθωμανικού, είτε αργότερα του δικού μας, του ελληνικού. Ποτέ στην χώρα μας δεν υπήρξε μεσαία τάξη πολιτών. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η κοινωνία μας ήταν σε μεγάλο βαθμό φεουδαρχική.»
Πηγή από το περιοδικό GEO Αύγουστος 2010.
Υ.Γ. Η δική μου γενιά (του 1976) άρχισε να ασκεί το δικαίωμα ψήφου το 1994 λόγω ενηλικίωσης.
Από τότε ευθύνομαι κι εγώ για τη χώρα αυτή.
