«Το ΕΓΩ μιας υποψηφιότητας...»*

Λίγες ώρες πριν τις Εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης… οι Έλληνες πολίτες πιο υποψιασμένοι, πιο καχύποπτοι και πιο ευάλωτοι από ποτέ, καλούνται να κρίνουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα επηρεάσει τις γειτονιές τους, τα χωριά τους, τις πόλεις τους, τα σπίτια τους.

…πέσε μόνος σου αρχηγέ
απ' το προεκλογικό μπαλκόνι
κι ό, τι μας ενώνει
είναι αυτό που δε θα γίνει ποτέ…

Αυτοί οι στίχοι περιγράφουν το κοινώς παραδεκτό ότι προεκλογικά εκείνα που ενώνουν μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εκθέτουν τον εαυτό τους προς ψήφο εμπιστοσύνης από τους πολίτες, είναι ακριβώς εκείνα που γνωρίζουμε όλοι οι πολίτες ότι δε θα πραγματοποιηθούν μετεκλογικά! Είναι μια παραδοχή που όλοι λίγο-πολύ χθες, σήμερα, αύριο, πλέον… την έχουμε κάνει πεποίθηση. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν στο αβέβαιο περιβάλλον στο οποίο ζούμε… ένα είναι βέβαιο ότι όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Η ψήφος που αυτοπαρουσιάζεται από τους πολιτικούς-υποψηφίους (τοπικούς άρχοντες) ως ψήφος εμπιστοσύνης… ως ψήφος για το καλό της κοινωνίας, δεν είναι σε καμία περίπτωση δυνατότητα για να αντιμετωπίσει ο εκλεγμένος τοπικός άρχοντας τον εχθρό του καλού που είναι το καλύτερο, αλλά είναι μια ψήφος που θα του δώσει τη δική του δυναμική μέσα στην κοινωνία. Και αυτή τη δυναμική τη συντροφεύει σχεδόν πάντα… η λέξη εξουσία. 

Η δυναμική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ΕΓΩ του υποψηφίου, με το ΕΓΩ ότι είμαι καλύτερος από τους άλλους απέναντι αλλά και από τους άλλους δίπλα μου. Πάντα και παντού κυριαρχεί το ΕΓΩ ενός υποψηφίου που προσπαθεί να καπελώσει τα ΕΓΩ των άλλων. Για 4 ή 5 χρόνια γίνονται καταθέσεις μερικά ψηφαλάκια στην τράπεζα της Δημοκρατίας για να γίνει η συγκομιδή τους «εντόκως» στην επόμενη εκλογική διαδικασία. 

Το δικό του ΕΓΩ θα το εκλέξει το δικό μου ΕΓΩ! Είναι ακριβώς το ΕΓΩ του πολίτη που θα επιλέξει το δικό του ξεχωριστό ρομαντικό ή κυνικό ΕΓΩ να προσφέρει στα κοινά για εμένα, για εκείνον… και αυτή η επιλογή σχεδόν πάντα γίνεται με συμφεροντολογική διάθεση! Επιστρέφοντας στην καθημερινότητα μας… Όσα γκάλοπ και αν έχουν απαντηθεί τον τελευταίο καιρό, όποιο κόμμα και αν υπερισχύσει, όσοι Δήμαρχοι, Δημοτικοί-Περιφεριακοί σύμβουλοι και Περιφερειάρχες κι αν χαρούν για την πρωτιά τους, αυτή τη φορά το ξέρουν και οι ίδιοι πως στη χαρά τους αυτή, οι πολίτες επενδύουν τις πιο μεγάλες τους λύπες.

Η απογοήτευση στα μάτια των ψηφοφόρων είναι τόσο μεγάλη, όσο και η αγανάκτηση. Μόλις μέσα σ’ έναν χρόνο μειώθηκαν μισθοί, χαθήκανε δουλειές, κλείσανε καταστήματα, αυξήθηκε η ανεργία και στερέψανε οι ιδέες.

Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από μια ιδέα, όταν δεν την έχει κανείς.

Κάναμε ατελείωτες κουβέντες στα γραφεία μας, στα σπίτια μας, με φίλους και με γνωστούς, για να δούμε τι έφταιξε ή ποιοι φταίξανε τελικά που η χώρα έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο. Κατηγορήσαμε τους πολιτικούς, τους εαυτούς μας, τη μοίρα μας, απομυθοποιήσαμε το χρήμα και την εξουσία, άλλοι κάνανε απεργίες και άλλοι κάνανε τα στραβά μάτια για να μη χάσουν τις δουλειές τους, για να μη χάσουν τις ελπίδες τους αφού είχαν χάσει πρώτα τη θέλησή τους.

Αποδεχτήκαμε τη φιλία των υποψηφίων μέσω facebook, διαβάσαμε τα βιογραφικά τους, κάποιοι από αυτούς υπήρξαν για εμάς παλιοί συμμαθητές, γείτονες, πρώην εραστές, με κάποιους άλλους είμαστε συγγενείς, άλλοι μας πείσανε με ένα βλέμμα και άλλοι δεν μας πείσανε για τίποτα.

 Όποια κι αν είναι τα κριτήρια για να ψηφίσει ο Έλληνας πρόσωπα εξουσίας, τα ζητούμενα αυτή τη φορά είναι πολύ πιο ουσιαστικά και επιτακτικά από μια ωραία οδοντοστοιχία και από ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη.

Οι μύθοι έχουν καταρριφθεί για τους ψηφοφόρους και όσο κι αν εξακολουθούν να μας ξεγελούν τα ακριβά τους κοστούμια και αυτοκίνητα, οι φουσκωμένες τσέπες και τα μεταπτυχιακά τους, το πρώτο βήμα το έχουμε κάνει όλοι και ο καθένας ξεχωριστά για να μπορέσει να δει  πέρα από το περιτύλιγμα και μέσα σε αυτό.

Οι ερωτήσεις που διατυπώνουν οι πολίτες, απευθύνονται στους υποψηφίους και έχουν ως στόχο αυτό και μόνο:  

Να ξετυλιχθεί ένα κουβάρι με χρυσό νήμα που μας έχει μπλέξει και μας έχει μπερδέψει, για να τους κρίνουμε όχι από αυτά που δεν ξέρουν, αλλά από αυτά που ξέρουν και κυρίως από το πώς τα ξέρουν. Να  βοηθήσουν το ΕΓΩ μας να επιλέξει το δικό τους ΕΓΩ…

Υπάρχει κάτι πολύ πιο σπάνιο, πολύ πιο σημαντικό από την ικανότητα. Είναι η ικανότητα να ανακαλύπτεις  και να αναγνωρίζεις την ικανότητα.

…κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ…

Πάμε…

από το Εγώ στο εμείς… και ίσως φτιάξουμε χωριό!!!

*Tης Κατερίνας Νεράντζη & Του Ανδρέα Χατζηβασιλείου
http://www.imaginemag.gr/