ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣΣτη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά Αριστερά, έμελλε να δούμε και πρόσκληση μιας σπουδαστικής παράταξης προς τους φοιτητές για ελεύθερες και... δημοκρατικές αντιγραφές! Ετσι, «κόντρα στον ατομισμό», όπως γράφει στο φυλλάδιό της η αριστερή παράταξη (Ραπαν-ΣΑΦΝ ΕΑΑΚ), ζητάει συλλογικές... εξετάσεις: «Ο συμφοιτητής σου (που μπορεί να ρίξει κανένα βλέφαρο παραπάνω στο γραπτό σου) δεν είναι ο εχθρός σου, δεν θα σου φάει τη δουλειά». Μαζί μ’ αυτά διεκδικούν «ευκολότερα θέματα», «ενδεικτική βαθμολόγηση» κ.ά. Αυτό το φυλλάδιο είναι η τελευταία και ίσως πιο γραφική εκδήλωση του παλαβού
αριστερισμού που κατέκλυσε τα πανεπιστήμια. Βεβαίως, αυτή είναι περιθωριακή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε για χρόνια αίτημα (κι έγινε επίσημη πολιτική των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων) η άρνηση στην «εντατικοποίηση των σπουδών» με τα ίδια περίπου επιχειρήματα... «συλλογικότητας» κι «αλληλεγγύης». Ετσι αμαυρώθηκε το φοιτητικό κίνημα και οι πολιτικές παρατάξεις έγιναν μία από τις μεγαλύτερες πληγές των ελληνικών πανεπιστημίων. Αυτές που, θεωρητικά, έπρεπε να συμμετέχουν δημιουργικά στην ανάπτυξη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η ύπαρξη των φοιτητικών παρατάξεων. Τέτοιες έχουν και τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Αν επισκεφθεί κανείς τον δικτυακό τόπο του Χάρβαρντ θα βρει ότι υπάρχουν φοιτητικά κλαμπ και των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών. Ομως υπάρχουν διαφορές: οι φοιτητικές παρατάξεις εκεί δεν συνδιοικούν τα πανεπιστήμια, δεν διακόπτουν τα μαθήματα για να κάνουν γενικές συνελεύσεις, δεν χτίζουν πρυτάνεις στα γραφεία τους, δεν διεκδικούν το «δικαίωμα» στην τεμπελιά και στην αντιγραφή. Κάνουν εκδηλώσεις, προπαγανδίζουν τις ιδέες των πολιτικών χώρων όπου ανήκουν, προσθέτουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν αφαιρούν από αυτήν.
Στην Ελλάδα, οι παρατάξεις μετεξελίχθηκαν στη γραφειοκρατία (με το αζημίωτο) του φοιτητικού κινήματος. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον προηγούμενο νόμο-πλαίσιο (1268/1982), που επέτρεπε στους φοιτητοπατέρες να συνδιοικούν τα ΑΕΙ. Αυτό κατέστρεψε τα πανεπιστήμια (διά του δόγματος της ήσσονος προσπάθειας που προωθούσαν οι παρατάξεις), αλλά έβλαψε και το φοιτητικό κίνημα. Αντί να γίνει δημιουργικό με προτάσεις, επέτρεψε στους φοιτητοπατέρες να βουτήξουν στον βάλτο της διαφθοράς. Αρχισαν τις συναλλαγές (με το αζημίωτο) για την εκλογή των πρυτανικών αρχών και χρησιμοποιούσαν το φοιτητικό κίνημα ως βατήρα για μελλοντικές πολιτικές καριέρες.
Ο νόμος Διαμαντοπούλου (4009/2011), που ψηφίστηκε και από τη Ν.Δ., επιχείρησε να δώσει τέλος στη διεφθαρμένη βασιλεία των φοιτητικών παρατάξεων. Επέτρεψε τη συμμετοχή φοιτητών στα συμβούλια διοίκησης, αλλά προέβλεπε έναν μόνο εκπρόσωπο, ο οποίος θα εκλεγόταν με καθολική μυστική ψηφοφορία των φοιτητών, χωρίς να μπαίνουν ως ενδιάμεσοι οι διεφθαρμένοι των φοιτητικών παρατάξεων.
Τώρα απέμεινε στα ΑΕΙ μόνο η εξουσία των ελάχιστων τραμπούκων, που απειλούν καθηγητές και πρυτάνεις, για να διαιωνιστεί το καθεστώς της ήσσονος προσπάθειας. Γι’ αυτό και η παράταξη των ΕΑΑΚ, εκτός από το δικαίωμα στην αντιγραφή καλεί τους φοιτητές να υπερασπιστούν «τον συμφοιτητή μας απέναντι στην παραξενιά του κάθε καθηγητή επιτηρητή». Ο τρόπος «υπεράσπισης» δεν γράφεται, αλλά εννοείται...
http://www.kathimerini.gr/760132/opinion/epikairothta/politikh/to-dikaiwma-sthn-antigrafh
