Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Βρέθηκα,
το τελευταίο χρονικό διάστημα, ανάμεσα σε νέους και νέες με ηλικίες από τα 25
έως τα 40 χρόνια και με ακαδημαϊκές περγαμηνές του ενός και δύο πτυχίων, Μάστερ
και Διδακτορικών.
Αναφέρομαι σε νέους και νέες που συνάντησα στη Γερμανία, την Αυστρία,
την Ολλανδία, τη Δανία και τη Σουηδία και μαζί τη Μεγάλη Βρετανία, κάποιους ήδη
γονείς με παιδιά σε νηπιαγωγεία, που ζούνε και εργάζονται
σε αυτές τις χώρες
εδώ και μερικά χρόνια.
Ανάμεσά τους και
«φρέσκο-αφιχθέντες» που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς πρόσφατα, όταν πια
συνειδητοποίησαν ότι οι μεγαλοστομίες των Πολιτικών απείχαν «παρασάγγες
αμέτρητες» από την οδυνηρή επαγγελματική και οικονομική τους πραγματικότητα…
Την χαρά να βρεθώ ανάμεσα σε ελληνόπουλα συνόδευσε ένα πικρό συναίσθημα
λύπης (που εξελίχθηκε σε αγανάκτηση).
Είμαστε Έθνος «προσφύγων και ξενιτεμένων»
και αυτό αποτελεί γνωστή κοινωνιολογική
πραγματικότητα, που μόνο εθελοτυφλούντες και ίσως μερικοί κακόπιστοι, (και
σίγουρα «ηλίθιοι»), μπορούν να αρνηθούν!
Ότι στον
20ό αιώνα υπήρξαμε χώρα και κοινωνία υποδοχής προσφύγων από τη Σμύρνη μέχρι την
Κωνσταντινούπολη, από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ μέχρι την Αίγυπτο και άλλες χώρες
της Αφρικής και της Μ. Ανατολής είναι ιστορικά δεδομένα που σβήνουν από την
Εθνική μας μνήμη καθώς «αποδήμησαν» πλέον οι γονείς μας και σειρά παίρνει η
δικιά μου γενιά.
Ότι τον
περασμένο αιώνα βλέπαμε καράβια να μεταφέρουν μετανάστες στην Αμερική, στον Καναδά,
στην Αυστραλία, ενώ τρένα και πούλμαν μετέφεραν «ανειδίκευτους» εργάτες στη
Βόρεια Ευρώπη και ιδιαίτερα στην τότε Δυτική Γερμανία είναι, επίσης,
αδιαμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα.
Ποιος θα
τολμούσε, όμως, να προβλέψει, και ποιος θα περίμενε, στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και της Ευρωζώνης, στην Ελλάδα που είχε «ανοίξει τα σύνορά της» για να
έρθουν να βρούνε δουλειές εκατοντάδες χιλιάδες Βορειοηπειρωτών και Αλβανοί (δεν
θα αναφερθώ στους λαθρομετανάστες από Αφρική και Ασία), στην Ελλάδα των δυο
αυτοκινήτων σε κάθε οικογένεια, στην Ελλάδα όπου μετά την κύρια κατοικία πολλοί
απέκτησαν και «εξοχική», στην Ελλάδα των 40 Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων
(ΑΕΙ & ΑΤΕΙ) και σχεδόν άλλων τόσων Ιδιωτικών ΑΕΙ (Κέντρων Ελευθέρων
Σπουδών), να έρθει η εποχή που κάτοχοι
πτυχίων και μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών Μάστερ και Διδακτορικών θα
συγκαταλέγονταν ανάμεσα στο ΕΞΗΝΤΑ τοις ΕΚΑΤΟ της άνεργης νεολαίας μας;
Και
πολλοί από αυτούς, νέοι και νέες που ήδη είχαν απασχοληθεί επικερδώς
χρησιμοποιώντας τα ακαδημαϊκά τους προσόντα, αλλά οι εργοδότες, αδυνατώντας να
τηρηθούν ενεργοί στην Ελλάδα της τρόικας, όπου ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΞΑΦΝΙΚΑ το 2010 το
αλόγιστο «φαγοπότι», οι υπερβολές σε κακοδιαχείριση, με λαθεμένες και
εγκληματικά ηλίθιες αποφάσεις, γιγάντιες μίζες και ο παράνομος πλουτισμός, τους
έδειξαν «την πόρτα εξόδου»!…
Είχαν
έρθει από την Αλβανία εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στη χώρα μας από τις αρχές
της δεκαετίας του 1990… Και αυξήθηκε εντυπωσιακά ο αριθμός «λαθρομεταναστών»
που έρχονται από τις θάλασσες στην Ελλάδα.
Και, δυστυχώς, φτάσαμε στο
τραγικό σημείο, δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα να υποχρεώνουμε τα παιδιά μας,
τους εξειδικευμένους πια επιστήμονες, να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς…
Την
έξοδο σχεδόν ενός εκατομμυρίου «ανειδίκευτων» συμπατριωτών μας που άφησαν τα
χωράφια για να γίνουν βιομηχανικοί εργάτες και εργάτριες στις φάμπρικες της
Γερμανίας την κάλυψα με τη διδακτορική μου εργασία πριν από σχεδόν 45 χρόνια.
Τότε,
όμως, έφευγαν από την πατρίδα Ελλάδα «ανειδίκευτοι» εργάτες, αλλά οι μετανάστες
είναι επιστήμονες!...
Καλώ την
προσοχή σας σε ένα άρθρο μου φιλοξενήθηκε στα blogs τον Σεπτέμβριο του 2010 και
αναδημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011:
Επανέρχομαι στον τίτλο του σημερινού μου άρθρου γιατί αισθάνομαι την
υποχρέωση, ως συνταξιούχος πλέον πανεπιστημιακός δάσκαλος, να επισημάνω αυτήν
την τραγική αλήθεια που εμπεριέχει:
ΔΕΝ
έφυγε (αν και η έξοδος συνεχίζεται) ΟΛΗ η επιστημονική αφρόκρεμα και μαζί οι
εξειδικευμένοι εργαζόμενοι της Ελλάδας σε άλλες χώρες κυρίως της Ε.Ε. και
λιγότερο της Αυστραλίας και της Αμερικής!...
Νέοι και νέες με πτυχία και μεταπτυχιακούς
τίτλους που βεβαιώνουν τις ικανότητές τους παραμένουν στην Ελλάδα
απασχολούμενοι με τις μισές αμοιβές επιπέδου πριν από την ΚΑΤΟΧΗ μας από την
τρόικα ελπίζοντας ότι κάποτε «τα πράγματα θα διορθωθούν…».
Ανήκω σε
εκείνους που αμφιβάλλουν γι’ αυτό, αλλά δεν μπορώ να δηλώσω πως ΔΕΝ άκουσα και
δεν σημείωσα, για μελλοντική χρήση, τις δημόσιες θέσεις των δύο
Συν-Πρωθυπουργών μας κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, που πρόσφατα ανακοίνωσαν ότι
οσονούπω δημιουργούνται στη ρημαγμένη ελληνική οικονομία 500.000 έως και
770.000 θέσεις εργασίας…
ΔΕΝ μετανάστευσε ΟΛΗ η αφρόκρεμα
της ελληνικής νεολαίας, που διαθέτει τα απαραίτητα πιστοποιητικά γνώσεων και
εμπειρικών ικανοτήτων. Αυτό συνιστά μια αλήθεια που δεν θα την θυσιάσω σε μικροπολιτικές
σκοπιμότητες…
ΕΛΠΙΖΩ,
λοιπόν, ότι δεν θα βρεθούν μικροκομματικά υποκινούμενοι καλοθελητές (κάποιοι
ίσως καλοπροαίρετα «ηλίθιοι»), που θα αμφισβητήσουν ότι οι Ευρωπαίοι εργοδότες
αποφεύγουν τις μετριότητες και επιλέγουν για απασχόληση σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, σε
ερευνητικά Κέντρα, Εταιρείες παραγωγής και διάθεσης αγαθών και υπηρεσιών, ΜΟΝΟ
νέους και νέες της Ελλάδας που αποτελούν, με τεκμήριο πτυχία και εργασιακές
εμπειρίες, την Εθνική μας πνευματική και επιστημονική ΑΦΡΟΚΡΕΜΑ…
Η
τραγική αλήθεια ήταν και παραμένει, δυστυχώς, αναλλοίωτη στην Ελλάδα της τρόικα και της οικονομικής δυσπραγίας:
Χάνουμε, όχι βέβαια ΟΛΗ, αλλά σίγουρα
μεγάλο μέρος της Εθνικής μας «αφρόκρεμας»…
