Πλήγμα στις εξωστρεφείς ελληνικές εταιρείες
Σε
μια συγκυρία, όπου η λέξη «εξωστρέφεια» βρίσκεται στα χείλη κάθε
κυβερνητικού -και όχι μόνο- παράγοντα και μάλιστα όχι άδικα, αφού
αποτελεί διαβατήριο επιβίωσης, η χώρα μοιάζει να ναρκοθετεί, από μόνη
της, τις προσπάθειες των εταιρειών να επιχειρήσουν εκτός συνόρων. Άλλως
δεν εξηγούνται οι συνθήκες ασφυξίας, στις οποίες συνεχίζει να βυθίζεται η
ελληνική επιχειρηματική σκηνή και ιδίως εκείνη που διαθέτει εξωστρεφές
προφίλ, εξαιτίας της αδυναμίας εξασφάλισης εύλογων τιμών στο φυσικό
αέριο. Πρόκειται πραγματικά για ένα εκπληκτικό παράδοξο: μία χώρα, που
από τη μια επιθυμεί διακαώς να ανοίξει ορίζοντες εξωστρέφειας, και την
ίδια στιγμή δυναμιτίζει τις κοπιώδεις προσπάθειες ελληνικών εταιρειών να
ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τον ήδη σκληρό ανταγωνισμό στις αγορές
του εξωτερικού.
Οι προθέσεις σίγουρα δεν
λείπουν, αλλά όσο καλοπροαίρετες και να είναι, δεν αρκούν από μόνες τους
να ανατρέψουν το παράδοξο. Άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση σπαρμένος με
καλές προθέσεις είναι. Και αν δεν είναι κόλαση να αγοράζεις το φυσικό
αέριο σε διπλάσιες τελικές τιμές σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό κόστος
αερίου, τότε τι είναι; Οι ελληνικές επιχειρήσεις, που αποτολμούν να
ανοίξουν ένα παράθυρο εξωστρέφειας, έρχονται πραγματικά αντιμέτωπες με
μια σύγχρονη «Κόλαση του Δάντη». Και αυτό καθώς, σύμφωνα με επίσημα
στοιχεία, την ώρα που στην ελεύθερη αγορά της Ευρώπης οι τιμές του
φυσικού αερίου κυμαίνονται μεταξύ 6-7 δολαρίων ανά 1 εκατομμύριο BTU,
στην Ελλάδα το τιμολόγιο της ΔΕΠΑ, σε συνδυασμό με τους βαρείς ειδικούς
φόρους, οδηγούν σε διπλασιασμό της τελικής τιμής ήτοι περίπου στα 14
δολ. Το αποτέλεσμα γνωστό: το κόστος παραγωγής των εγχώριων επιχειρήσεων
έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη, λόγω ακριβώς του υψηλού κόστους
ενέργειας.
Ανορθόδοξη πολιτική
Πως
ερμηνεύεται αυτή η ανορθόδοξη τιμολογιακή πολιτική, την οποία
αναγκάζονται να υποστούν οι ελληνικές εταιρείες; Το συμβόλαιο που έχει
υπογράψει η ΔΕΠΑ με την Gazprom είναι συνδεδεμένο με την τιμή του
πετρελαίου (σε ποσοστό 100%), με αποτέλεσμα οι τιμές στη χώρα μας να
είναι ακριβές ακόμα και τώρα που παντού στην υπόλοιπη Ευρώπη πέφτουν.
Μπορεί μαγικές συνταγές να
μην υπάρχουν, αλλά σίγουρα υπάρχουν λύσεις. Μόνο που πρέπει να σπάσεις
αυγά, για να κάνεις ομελέτα, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι
αρμόδιοι εθνικοί μας «σεφ» κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση.
Ειδάλλως δεν μπορώ να
καταλάβω γιατί η ΔΕΠΑ, με δεδομένο ότι πλέον υπάρχουν ικανές συνθήκες
στην αγορά, για να επαναδιαπραγματευτεί το συμβόλαιο με τη Gazprom, και
να ελαφρύνει τα «βάρη» της βιομηχανίας της χώρας, συνεχίζει να αδρανεί.
Γεγονός που προκύπτει άλλωστε και από το γεγονός ότι η μειωμένη κατά 15%
τιμή αγοράς του φυσικού αερίου από τη ΔΕΠΑ –ως αποτέλεσμα της συμφωνίας
μεταξύ ΔΕΠΑ και Gazprom τον περασμένο Μάρτιο- δεν έχει μετακυλιστεί
ακόμη στη βιομηχανία, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα καταγγέλλουν οι ίδιοι
οι εξαγωγείς μέσω των Συνδέσμων τους.
Και όσοι καλοθελητές σπεύσουν
να βρουν επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την εθνική μας αδράνεια στο
θέμα του κόστους του αερίου, να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα είναι από τις
ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν δεχθεί τέτοιους όρους από την
Gazprom, όπως για παράδειγμα, η –κατά 100%- σύνδεση της τιμής του
φυσικού αερίου με αυτήν του πετρελαίου.
Επιτέλους δεν είναι ανάγκη να
ανακαλύψουμε τον τροχό ή την πυρίτιδα. Αρκεί να ακολουθήσουμε τις
διεθνείς πρακτικές, που μας δείχνουν τον δρόμο. Άλλωστε το "συν Αθηνά
και χείρα κίνει" είναι ελληνικός τρόπος σκέψης, εδώ και χιλιάδες
χρόνια...
Γιάννης Σταμάτης
Τεχνολόγος Τροφίμων
