Αυτές τις ημέρες, είναι πολύ της «μοδός» η επιστήμη της αρχαιολογίας. Ξαφνικά, όλοι όσοι ασχολούμαστε επαγγελματικά με το χώρο, αποκτήσαμε συμπάθεια – από εκεί που συνήθως είμαστε στο ανάθεμα, ως εμπόδιο στην ανάπτυξη και την οικονομία ( βλ. περίπτωση των αρχαιοτήτων στο Σταθμό Βενιζέλου, στο Μετρό Θεσσαλονίκης).
Παράλληλα, παρατηρούμε πως οι κάτοικοι της περιοχής, ήδη ξεκίνησαν τα δικά τους σχέδια ως προς την «αξιοποίηση» της αρχαιολογικής και ανασκαφικής έκρηξης στην περιοχή. Τα δύο αυτά στοιχεία, μας επιτρέπουν – για μία ακόμη φορά – να υποστηρίξουμε πως ένας από τους πιο σημαντικούς
πυλώνες ανάπτυξης μας, είναι ο πολιτισμός μας. Δεν ανακαλύπτουμε φυσικά την πυρίτιδα, ούτε την Αμερική. Είναι όμως πολύ ενδεικτική η περίπτωση του τύμβου Καστά στην Αμφίπολη πως, μέσα από σωστή και ήπια επικοινωνιακή στρατηγική, με την ορθότατη κατά τη γνώμη μου κίνηση του ΥΠΟΑ να διανέμει σε τακτά χρονικά διαστήματα σχετικά δελτία τύπου με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με μία έξυπνη διαχείριση των ευρημάτων και την ερμηνεία τους και κυρίως με την επένδυση χρημάτων του νέου ΕΣΠΑ και του κρατικού προϋπολογισμού στην πλήρη επάνδρωση ανασκαφών και κυρίως των μουσείων της χώρας μας, υπάρχει η ελπίδα – η τελευταία – να αναδειχθεί αυτός ο πυλώνας ανάπτυξης.
Πρέπει όμως να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πως το σημαντικό και θεαματικό εύρημα δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε η αρχαιολογία μπορεί να υπαχθεί σε ποσοτική αλλά μόνο ποιοτική αξιολόγηση, ως προς το τελικό της προϊόν. Το σημαντικότερο δε, θα πρέπει να την απαγκιστρώσουμε από το κυνήγι του μοναδικού ευρήματος και να την εντάξουμε στην ερμηνεία της λειτουργίας της κοινωνίας, η οποία και δημιούργησε τα παραπάνω ευρήματα. Έτσι και θα λάβουμε τα διδάγματα του παρελθόντος αλλά και θα αξιοποιήσουμε την περίφημη μας πολιτιστική κληρονομιά, που μέχρι τώρα μονίμως – λες και θα την φορολογηθούμε και αυτήν, την αποποιούμαστε.
