Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Εξήντα στους εκατό νέους στην Ελλάδα της τρόικα και
της κυανοπράσινης Συγκυβέρνησης, βιώνουν
την καθημερινότητά τους μακριά από χώρους απασχόλησης που ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΩΡΑΝΕ…
Πίνουν τον καφέ τους (και ευτυχώς μόνο ένα
μικρό ποσοστό καπνίζουν τα τσιγάρα που «στρίβουν» μόνοι τους) ξοδεύοντας
προσεκτικά ένα διαρκώς μειούμενο «χαρτζιλίκι» που προέρχεται από το υστέρημα
των γονιών και τη μειωμένη σύνταξη των παππούδων καθώς «μεροκάματο…γιοκ!»
Είχα τις προάλλες μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια
παρέα νέων παιδιών που ειλικρινά με εντυπωσίασαν με την ικανότητά τους να
«βλέπουν» πράγματα και καταστάσεις που οι γονείς τους και εμείς οι μεγαλύτεροι
στην ηλικία ΔΕΝ «βλέπουμε» ή, εάν έτσι το θέλετε, τουλάχιστον αρνιόμαστε να
δούμε.
Το σημερινό σύντομο σχόλιό μου στοχεύει πρωτίστως σε
άτομα που βρίσκονται ηλικιακά ανάμεσα στα 15 και 25 χρόνια ζωής αλλά αυτό δεν
σημαίνει ότι οι υπόλοιποι φίλοι αναγνώστες και αναγνώστριες του blog δεν θα
πρέπει να το διαβάσουν!
Κάθε άλλο…
Πριν, όμως, βιαστούν κάποιοι αναγνώστες να με
κατηγορήσουν για «ξενομανία» δηλώνω άμεσα ότι ο όρος déjà vu
έχει γαλλική προέλευση και σημαίνει, κυριολεκτικά, «το έχω ήδη δει, ή μου έχει ήδη συμβεί».
Όσοι έχουν βιώσει
το συναίσθημα το
περιγράφουν ως μια πάρα πολύ δυνατή αίσθηση οικειότητας με
κάτι που δεν θα
έπρεπε να μας είναι γνωστό.
Επέλεξα τον συγκεκριμένο όρο και
αναφέρθηκα σε νέους και νέες που μετρούν 15-25 χρόνια ζωής στην ευλογημένη χώρα
που την λέμε ΕΛΛΑΔΑ και είναι ένας από τους ωραιότερους κήπους-παραδείσους της
γης, επειδή το φαινόμενο του deja vu συμβαίνει πολύ συχνά σε άτομα αυτής τη
ηλικίας, αλλά ερευνητικά δεδομένα πιστοποιούν ότι σχεδόν 70% όλων των ανθρώπων
είχαν ή θα έχουν μια ή περισσότερες εμπειρίες τύπου deja vu.
Η συζήτησή μας επικεντρώθηκε στην
δραματική ανεργία των νέων, στην μείωση εισοδημάτων από εργασία ή από
συντάξεις, στην έξοδο επιστημόνων και άλλων Ελλήνων στις αγορές της Ευρώπης και
στις ανύπαρκτες για όλους προοπτικές παρά τις εξαγγελίες της Κυβέρνησης.
Πιστεύουν τα παιδιά αυτά σε βελτίωση της
οικονομικής μας κατάστασης στο άμεσο μέλλον;
ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ και για το λόγο
αυτό είπα παραπάνω ότι τα παιδιά μας «βλέπουν» αυτά που εμείς ΔΕΝ «βλέπουμε».
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ για
«αντιπολιτευτική διάθεση» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που μονίμως προηγείται στις
δημοσκοπήσεις αλλά ΔΕΝ σημειώνει καθοριστική αύξηση στα ποσοστά του.
«Βλέπουμε» είπαν μερικά από τα παιδιά
«άτομα που μέχρι χτες ήταν βασικά και δημοσίως δηλωμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να
είναι σήμερα όχι απλά μέλη αλλά εκλεγμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και
συνειδητοποιούμε ότι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το παλιό
ΠΑΣΟΚ…»
«Βλέπουμε» είπαν μερικά άλλα παιδιά «τα
στελέχη της Κυβέρνησης και αναρωτιόμαστε πού ακριβώς αρχίζει και πού τελειώνει
η Νέα Δημοκρατία, που αρχίζει και πού τελειώνει η Πολιτική Άνοιξη και πως το δραματικά
συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει το πάνω χέρι στα πολιτικά μας πράγματα…»
Τα είπε όλα ο Μάκης απευθυνόμενος στην
«αφεντιά» μου:
«Κύριε Καθηγητά πώς το λένε εκείνο το
φαινόμενο όπου αισθάνεσαι ότι αυτό που βιώνεις ΔΕΝ είναι καθόλου καινούργιο
αλλά το έχεις ξαναζήσει ενώ στην πραγματικότητα ΔΕΝ το έχεις ξαναζήσει;»
«Deja vu» του απάντησα!
Μια άγνωστη σε εμάς κοπέλα από διπλανό
τραπέζι παρενέβη στη δική μας συζήτηση…
«Έτσι όπως το
πάει ο κ Σαμαράς θα φέρει τον κ Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, στο
Μαξίμου όποτε και εάν γίνουν οι επόμενες εκλογές…»
«Θυμηθείτε» μας είπε, «τον κ Αντώνη
Σαμαρά του 1993 που επανέφερε το ΠΑΣΟΚ του μακαρίτη Ανδρέα στην Κυβέρνηση αφού,
με αφορμή το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, είχε «γκρεμίσει» την Κυβέρνηση Μητσοτάκη,
στην οποία είχε τιμηθεί με το «βαρύ» Υπουργείο των Εξωτερικών...»
«Αυτό»,
είπα εγώ στην παρέα, «ΔΕΝ ανήκει στα φαινόμενα του τύπου Deja vu, αλλά είναι ιστορικά
αναμφισβήτητη πραγματικότητα!..»
