Ξύπνησα εχθές μέσα στη νύχτα, ιδρωμένος και τρομαγμένος από ένα ολοζώντανο όνειρο, ένας εφιάλτη.
Δεν θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες αλλά ήμουν λέει κατάδικος, στην απομόνωση, στην πτέρυγα των μελλοθανάτων, καταδικασμένος σε θάνατο και περίμενα την εκτέλεση μου.
Εκεί που περίμενα, ακούγεται η σιδερένια βαριά πόρτα του διαδρόμου να ανοίγει τρίζοντας ανατριχιαστικά και στο βάθος του διαδρόμου, ένας άνθρωπος καθισμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι προχωρούσε αργά-αργά. Σταματούσε σε κάθε κελί και μιλούσε με τους άλλους μελλοθάνατους. Κάποια στιγμή μετά από ώρα φτάνει και στο κελί μου, με κοιτά με ένα παγωμένο σκληρό γεμάτο σαδισμό βλέμμα και μου λέει.
«Ο δικαστής σου έδωσε αναστολή για τρεις μήνες… Θα έρθω ξανά σε τρεις μήνες να σου πω αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις». Εγώ νομίζω ότι πρέπει να πεθάνεις… και γρήγορα μάλιστα.
Μετά δε θυμάμαι τι έγινε…. έχω ένα κενό
Στη συνέχεια θυμάμαι ξανά να βρίσκομαι στο κελί καθισμένος γύρω από ένα βαρύ ξύλινο τραπέζι μαζί με άλλους τρεις, που φορούσαν μαύρους μανδύες με πολλά κλειδιά στη ζώνη τους και να μου φωνάζουν…
Δώσε μας το σπίτι σου… Πες μας που έκρυψες τα λεφτά … Δώσε πίσω τα λεπτά και θα σε αφήσουμε να ζήσεις φώναζε ο πιο κοντός. Αλλιώς θα σε κρεμάσουμε από τη λάμπα να φανεί αυτοκτονία με απειλούσε ο δεύτερος.
Και εγώ να κλαίω και να οδύρομαι,… μα δεν τα πήρα εγώ, δεν τα έκλεψα εγώ, δεν τα έχω….Και όλο φώναζαν, και με έσπρωχναν.
Μετά έχω ξανά ένα κενό μνήμης και το τελευταίο που θυμάμαι είναι τον τρίτο το ξανθό, που στην αρχή ήταν και ο πιο ευγενικός, να μου περνά τη θηλιά στο λαιμό.
Εκεί δεν άντεξα άλλο ξύπνησα.
Ο ονειροκρίτης
Τελικά η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση μπορεί να απέχει χρονικά αρκετά μεταξύ τους. Υπάρχουν μελλοθάνατοι που περιμένουν την εκτέλεσή τους χρόνια ολόκληρα. Όλο αυτό το χρόνο της αναμονής κλεισμένοι στην απομόνωση, υποφέρουν, αγωνιούν και πότε-πότε τρελαίνονται από την αναμονή της τελευταίας ημέρας. Καμιά φορά η αναμονή είναι τόσο εναγώνια που προτρέπουν τους δήμιούς τους να εκτελέσουν την ποινή ή ακόμη και η αυτοκτονία φαντάζει προτιμότερη (death row syndrome).
Αν αυτή η αναμονή παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα αφού αποτελεί βασανισμό τότε τι πρέπει να πούμε για την αναμενόμενη και διαφαινόμενη για καιρό εκτέλεση της Ελληνικής κοινωνίας και την επιθανάτια αγωνία των δύο τελευταίων ετών.
“Ι feel that it’s bad enough they’re going to kill me; They could at least treat me like a human being until that time”
Απόφθεγμα μελλοθάνατου
