Η Ελλάδα κινδυνεύει βαδίζοντας ξανά και ξανά στο ίδιο μονοπάτι μέσα στους αιώνες. Η Ελλάδα πάντα κινδύνευε, με το μελάνι της αγωνίας έχει γράψει το όνομά της στο βιβλίο της Ιστορίας και με πολύ κόπο και αγώνα έχει χτίσει αυτό που αξίζει κανείς να γνωρίζει γι’ αυτήν. Από το τότε που ο Πάρης και η Ελένη κλέφτηκαν για να ζήσουν τον έρωτά τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες –τι απόλυτα ελληνική συνήθεια!- η Ελλάδα έχει εμφύλιο την ώρα που πολεμά τον εχθρό. Διεκδικεί το δίκιο της και την ίδια στιγμή ο ηγέτης- Αγαμένονας αδικεί και τρέφεται σαν κηφήνας από τον κόπο του πολεμιστή – Αχιλλέα κι ο πολεμιστής- Αχιλλέας βγάζει μαχαίρι και τινάζει τον αγώνα των συμπολεμιστών του στον αέρα ενδιαφερόμενος μονάχα για τον δικό του εγωισμό. Μέσα σ’ αυτή την διαχρονική τρέλα, τόσοι γενναίοι πολεμιστές δεν μπορούν να κατακτήσουν μια Τροία. Στο τέλος τον ατομιστή πολεμιστή- Αχιλλέα προδίδει η ίδια του η φτέρνα, τον αλαζόνα και άρπαγα ηγέτη-Αγαμέμνονα προδίδει η ίδια του η οικογένεια, η Τροία δεν κατακτιέται με ηρωισμό αλλά με πονηριά κι ο πονηρός Έλληνας- Οδυσσέας που την τελευταία στιγμή τα κατάφερε, φτάνει στην Ιθάκη του ολομόναχος, βασανισμένος και μόνο με τη βοήθεια του Θεού, χωρίς ηγέτες, συντρόφους, δυνάμεις και οράματα.
http://www.eptalofos.gr/OlaNew.asp?id=414
