Το γερμανικό σχέδιο διατήρησης του ευρώ, με μετατροπή της περιφέρειας της Ευρωζώνης σε μια νέα μορφή γερμανικής αποικίας, κατακτημένης με μέσα νομισματικού και οικονομικού πολέμου, αρχίζει πλέον να γίνεται όλο και πιο σαφές, καθώς ήδη εξετάζεται από το Βερολίνο πρόταση διπλασιασμού των κεφαλαίων του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, με τις ευλογίες, περιέργως σε πρώτη ανάγνωση, και της Bundesbank. Η γερμανική εφημερίδα Die Welt αποκάλυψε χθες, ότι η Κομισιόν ήδη εξετάζει την ιδέα διπλασιασμού των κεφαλαίων του European Financial Stability Fund, του γνωστού προσωρινού μηχανισμού στήριξης, αλλά προς το παρόν το Βερολίνο φέρεται να αρνείται την πρόταση, παρότι χθες ο Άξελ Βέμπερ, ο γνωστός για τις «σκληρές» θέσεις του σε θέματα νομισματικής πολιτικής διοικητής της Bundesbank, «άναψε πράσινο» για να αυξηθούν όσο χρειασθεί τα διαθέσιμα κεφάλαια του EFSF, προκαλώντας έκπληξη στους ευρωπαϊκούς κύκλους.
Το EFSF, με αρχικά κεφάλαια 750 δις. ευρώ από τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, τα οποία είχαν θεωρηθεί επαρκέστατα τον Μάιο για να αντιμετωπισθεί η κρίση στην Ευρωζώνη, άρχισε πλέον να αποκαλείται ειρωνικά σε οικονομικούς κύκλους ως European Financial Stab Fund, δηλαδή σαν Ευρωπαϊκό Ταμείο Οικονομικού Μαχαιρώματος (κρατών).
Όπως όλα δείχνουν, η γερμανική πολιτική και οικονομική ηγεσία επιχειρεί να μετατρέψει τις διασώσεις κρατών στην Ευρωζώνη, αρχικά με τον προσωρινό και στη συνέχεια με το μόνιμο μηχανισμό στήριξης, όπου θα περιλαμβάνονται και οι ελεγχόμενες χρεοκοπίες, σε μηχανισμό δημιουργίας μιας ζώνης νεόπτωχων κρατών στην περιφέρεια, τα οποία θα παραμένουν μεν στη νομισματική ένωση, αλλά με πλήρη εκχώρηση των δικαιωμάτων τους στην άσκηση εθνικής οικονομικής πολιτικής και σε τέτοιες συνθήκες μόνιμης οικονομικής εξαθλίωσης και εξάρτησης από όλο και περισσότερα δάνεια, που θα καταστούν ιδανικός τόπος επιχειρηματικής προέλασης των ισχυρών γερμανικών τραπεζών και βιομηχανιών.
Αρχικά, όταν η Άνγκελα Μέρκελ αιφνιδίασε με τις προτάσεις της για αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ελεγχόμενες χρεοκοπίες, οι πιο καλόπιστοι παρατηρητές έλεγαν ότι επρόκειτο για μια αδέξια πρωτοβουλία, που οφείλεται στην πολιτική πίεση που δέχεται η γερμανίδα καγκελάριος ενόψει εκλογών σε έξι γερμανικά κρατίδια το 2011 και των εθνικών εκλογών του 2013. Η αναταραχή που προκλήθηκε στις αγορές, που ήδη οδήγησε την Ιρλανδία στο χείλος της χρεοκοπίας και φέρνει μέσα στους επόμενους μήνες την Πορτογαλία και την Ισπανία στην «αγκαλιά» του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, αποδόθηκε, έτσι, όχι σε σκοπιμότητα του Βερολίνου, αλλά σε μια «γκάφα» της γερμανικής διπλωματίας.
Φαίνεται, όμως, ότι μια πρωτεύουσα που έχει συνηθίσει να χαράσσει στρατηγική σε ορίζοντα δεκαετιών, μετρώντας προσεκτικά όλα τα δεδομένα του χάρτη, δεν πέφτει σε γκάφες, αλλά έχει αρχίσει ήδη να ξεδιπλώνεται με γερμανικό προγραμματισμό το σχέδιο της Γερμανίας για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, που θα διασφαλίζει πλήρως τα δικά της συμφέροντα και την κυριαρχία της, οικονομική και πολιτική, σε βάρος των ασθενέστερων εταίρων –δεν είναι τυχαίο, ίσως, ότι χθες ο Τσέχος πρόεδρος έγινε ο πρώτος πολιτικός ηγέτης, που είπε «όχι» στην ένταξη της χώρας του στην Ευρωζώνη, παρότι έχει τις προϋποθέσεις ένταξης.
Η ξαφνική «γενναιοδωρία» του Άξελ Βέμπερ σε παροχές κονδυλίων για διάσωση κρατών της Ευρωζώνης, ώστε πάση θυσία να διασωθεί το ευρώ, έστω και αν βυθισθούν στη φτώχεια και την αστάθεια οι οικονομίες της περιφέρειας, αποκαλύπτει ότι τίποτε δεν ήταν τυχαίο:
n Μιλώντας για ελεγχόμενες χρεοκοπίες από το 2013 και μετά, αλλά και αφήνοντας να διαρρεύσουν οι προτάσεις του Βερολίνου για ενσωμάτωση ρήτρας χρεοκοπίας σε όλα τα ομόλογα που θα εκδοθούν ήδη από το 2011, η γερμανική ηγεσία επιταχύνει δραματικά το χωρισμό της αγοράς ομολόγων της Ευρωζώνης σε δύο ταχύτητες και εξωθεί στη χρεοκοπία τις ασθενέστερες χώρες, που αποκλείονται με δραματικούς ρυθμούς από τις αγορές. Μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2011, οι περισσότεροι αναλυτές περιμένουν όχι μόνο την Πορτογαλία, αλλά και την Ισπανία στο μηχανισμό στήριξης.
n Μπροστά στον κίνδυνο των χρεοκοπιών, που αν κάνει την εμφάνισή του και στην Ισπανία θα αφήσει χωρίς επαρκή κεφάλαια τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, η «γενναιόδωρη» Γερμανία αφήνει να εννοηθεί ότι θα εξέταζε το ενδεχόμενο διπλασιασμού των κονδυλίων του μηχανισμού, ώστε να μπορεί άνετα να καλυφθεί και η Ισπανία. Όμως, σε αντάλλαγμα για αυτή την παραχώρηση, η Γερμανία θα εκβιάσει ανοικτά τους εταίρους της στην επερχόμενη κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, όπου θα συζητηθεί η πρότασή της για τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες: «είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε, αλλά αυτό θα γίνει μόνο αν δεχθείτε όλους τους όρους μας»!
n Ουσιαστικά, μέσα από τους μηχανισμούς στήριξης Νο 1 και Νο2 (στον δεύτερο θα περιλαμβάνεται και η αναδιάρθρωση χρεών), η Γερμανία σχεδιάζει να υποχρεώσει σε βίαιο αποπληθωρισμό, με εξοντωτικά δημοσιονομικά μέτρα, όλες τις χώρες της περιφέρειας, οι οποίες για χρόνια θα μείνουν παγιδευμένες στην «αγκαλιά» των διαδοχικών «πακέτων» στήριξης, ενώ με τις αναδιαρθρώσεις των χρεών τους θα αποκοπούν από τη χρηματοδότηση των αγορών.
n Με τον τρόπο αυτό, η Γερμανία επιδιώκει να θεμελιώσει σχέσεις εξάρτησης αποικιοκρατικού χαρακτήρα και να μεταφέρει στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο το κέντρο της άσκησης… δικτατορικής οικονομικής πολιτικής. Με τον τρόπο αυτό, σχεδιάζει να αποφύγει τη διάσπαση της Ευρωζώνης και την επαναφορά του μάρκου, που θα εκτοξευόταν στα ύψη και θα «γονάτιζε» την εξαγωγική της βιομηχανία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι θα μετατρέψει τη νομισματική ένωση, που δημιουργήθηκε για να αναχαιτισθεί η γερμανική οικονομική ισχύς μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, σε μηχανισμό εδραίωσης της πολιτικής κυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη, διαστρέφοντας πλήρως το όραμα του Μιτεράν, που με αρκετούς δισταγμούς είχε υποχρεωθεί να αποδεχθεί ο Κολ.
n Εκτός από την εξασφάλιση ενός σταθερά «υποτονικού» ευρώ, που θα διευκολύνει τις εξαγωγές της, η Γερμανία επιδιώκει, μέσα από την «βύθιση» των χωρών της περιφέρειας σε πολυετή ύφεση, να δημιουργήσει μια νέα ζώνη φθηνών εργατικών χεριών και αξιών, στην οποία ανεμπόδιστα θα δράσουν, με απεριόριστα κέρδη, οι τράπεζες και οι βιομηχανίες της. Παράλληλα, βέβαια, το ίδιο το γερμανικό κράτος θα αποκομίζει τεράστια ποσά τόκων, δανείζοντας με υψηλό spread (2,7% στην περίπτωση της Ελλάδας τις ασθενέστερες οικονομίες.
Οι ηγεσίες των κρατών της Ευρώπης, ακόμη και το Παρίσι, που αρχικά ακολούθησε πιστά το βηματισμό των Γερμανών, όσον αφορά τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους. Και το «αγγλοσαξονικό στρατόπεδο» (ΗΠΑ-Βρετανία) αρχίζει να ανησυχεί για τον κίνδυνο εξάπλωσης σε όλη την Ευρωζώνη του γερμανικού μοντέλου δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξαγωγικής ισχύος, που αν εφαρμοσθεί σε όλες τις χώρες, όπως επιχειρούν οι Γερμανοί, θα δημιουργήσει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα στην Ευρώπη, εντείνοντας τις ανισορροπίες στο διεθνές σύστημα (ενδεικτικό των ανησυχιών αυτών είναι χθεσινό άρθρο του οικονομικού αναλυτή των “Financial Times”, Μάρτιν Γουλφ).
Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και αρκετές ακόμη κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, αναμένεται να υποστηρίξουν σθεναρά ένα εναλλακτικό σχέδιο διάσωσης των χωρών της περιφέρειας, με την έκδοση ευρωομολόγων, που θα εξισορροπήσουν τα κόστη δανεισμού για όλες τις χώρες –πρόταση, που η Γερμανία πεισματικά αρνείται, με τον ισχυρισμό ότι αντιβαίνει στη βασική αρχή της νομισματικής ένωσης, να μην πληρώνει ένα κράτος για τα χρέη του διπλανού. Στην πρόταση αυτή, φαίνεται ότι θα συγκλίνουν το ΔΝΤ και, άτυπα, η Ουάσιγκτον, σε μια προσπάθεια ανάσχεσης των γερμανικών επεκτατικών σχεδιασμών. Στην πραγματικότητα, η Σύνοδος Κορυφής του Δεκεμβρίου θα αποτελέσει την κορυφαία «μάχη» του ευρωπαϊκού νομισματικού πολέμου: αν επικρατήσει το Βερολίνο, η αυριανή Ευρώπη σε τίποτα δεν θα θυμίζει το «ρομαντικό», υποτίθεται, όραμα της πολιτικής ενότητας και αλληλεγγύης μεταξύ ισότιμων κρατών…
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-11-26-00-32-27-2010112630895/
