Με
παρέμβαση εισαγγελέα στον οποίο
απευθυνθήκαμε οι Οικολόγοι Πράσινοι
Μαγνησίας μετά από καταγγελίες κατοίκων
της Αλοννήσου διεκόπησαν οι παράνομες
υλοτομίες που λάμβαναν χώρα για αρκετές
ημέρες σε δάσος του νησιού με την ανοχή
και την αδειοδότηση (!) της Δημοτικής
Αρχής.
Όπως
μας ενημέρωσε και ο Δασάρχης Σκοπέλου
σε τηλεφωνική επικοινωνία μας, ο Δήμος
όφειλε να εφαρμόσει τη Ρυθμιστική
Διάταξη που είχε εκδώσει το Δασαρχείο
για τον καθορισμό του τόπου και του
τρόπου ξύλευσης χαμηλών φυτών για
καυσόξυλα, επιτελώντας παράλληλα και
άλλες ωφέλιμες για το δασικό οικοσύστημα
εργασίες (καθαρισμό πευκοδάσους,
ενέργειες πρόληψης πυρκαγιάς, κ.ά.). Αντί
αυτού, ο Δήμος όχι μόνο δεν ανέλαβε την
υλοτομία, όπως όριζε η διάταξη, αλλά με
μια προχειρότατη διαδικασία αδειοδότησης
επέτρεψε στους δικαιούχους να υλοτομήσουν
μόνοι τους ακόμα
και σε περιοχή που δεν
προέβλεπε η διάταξη, χωρίς ταυτόχρονα
να τους καθοδηγήσει σύμφωνα με τις
συστάσεις του Δασαρχείου και χωρίς να
επιβλέψει τις υλοτομίες, όπως επίσης
όφειλε, αφού το δάσος είναι διακατεχόμενο
και άρα στην εποπτεία και ευθύνη του.
Σύμφωνα
με τη δασική νομοθεσία, το Δασαρχείο
μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις μεταξύ
των οποίων πρόστιμο στο Δήμο και κατάσχεση
της υλοτομημένης ξυλείας. Αναμένουμε,
λοιπόν, την αυτοψία των δασικών υπαλλήλων
στην περιοχή, το πόρισμά τους για την
εκτίμηση της ζημιάς και τις ενέργειες
στις οποίες θα προβεί το δασαρχείο για
την αποκατάσταση της νομιμότητας και
του περιβάλλοντος. Παράλληλα, αναμένουμε
απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα των
κατοίκων της περιοχής που αναρωτιούνται
γιατί το Δασαρχείο δεν επενέβη από τις
15.11.2012 που του καταγγέλθηκαν οι παράνομες
υλοτομίες, παρότι στην Αλόννησο λειτουργεί
δασονομείο με δύο δασοφύλακες.
Συγχαίρουμε
τους κατοίκους που κατήγγειλαν το
περιστατικό και που πολύ σωστά επέμειναν
στην εφαρμογή της ρυθμιστικής για την
ορθολογική ξύλευση του δάσους και
διανομή της ξυλείας, καθώς το δάσος
είναι ένας πολύτιμος φυσικός πόρος για
την τοπική κοινωνία, που δεν μπορεί να
θυσιαστεί κοντόφθαλμα στα τζάκια και
τις σόμπες λόγω της οικονομικής κρίσης.
Και
επικεντρώνουμε στις ευθύνες της Δημοτικής
Αρχής, στο ρόλο της οποίας εντάσσεται
και η περιβαλλοντική και κοινωνική
πολιτική για τη διασφάλιση της ποιότητας
ζωής των δημοτών της. Αν ο Δήμος φρόντιζε
εξ αρχής να εφαρμόσει τη ρυθμιστική
δασική διάταξη, με την οποία μπορούσε
να προμηθεύσει τους δημότες με ξυλεία
για καυσόξυλα δίκαια, χωρίς να υποβαθμίσει
το δάσος, τα οφέλη θα ήταν πολλαπλά:
εξασφάλιση καυσόξυλου για όλους τους
δικαιούχους, καθαρισμός δάσους, πρόληψη
πυρκαγιών, εξοικονόμηση κονδυλίων για
καθαρισμούς στην αντιπυρική περίοδο,
δημιουργία συνείδησης του οφέλους του
δάσους σε περίοδο κρίσης. Αντιθέτως, οι
ενέργειές του οδήγησαν σε περιβαλλοντική
υποβάθμιση και πιθανά σε κοινωνική
αδικία, αφού κανείς δεν ξέρει με τι
ποσότητες ξυλείας εφοδιάστηκε ο καθένας
και αν υπάρχουν δικαιούχοι που δεν
πρόλαβαν καν να υλοτομήσουν. Αποδεικνύεται,
δηλαδή, ότι η ανευθυνότητα και η
προχειρότητα της Δημοτικής Αρχής τελικά
στρέφεται εναντίον των δημοτών, το
συμφέρον των οποίων οφείλει να
υπερασπίζεται.
